ErotischeVerhalen.com: Zonsondergang deel 7 door Peter [deel 7]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal hoort in een deftige haven. Alano is weer helemaal de oude. Els stelt haar dochter voor. "Peter dit is Marlies......., Marlies dit is Peter." Wij geven elkaar een hand. Marlies geeft mij gelijk driemaal een vluchtige wangzoen, zoals de fransen dat graag doen. In record tempo is dat ook ingeburgerd bij ons in de Lage Landen. Maar gedreven door onze zuinigheid doen wij dat dus maar twee keer. Op mijn beurt stel ik de jongen voor. Waarschijnlijk wordt het hem te benauwd, hij springt op de kant en roept, "Ik ga ervan door, ik zie jullie nog wel, adios." In het kort verklaar ik, wie, wat en hoe zonder teveel details te vermelden. "Ik dacht, wij gaan even kijken of je onze afspraak niet vergeten bent," zegt Els. "Nee hoor, ik verheug mij juist erop." Nu zeker, nu ik kennis heb gemaakt met de bloed mooie dochter. Zij is precies zoals ik vanochtend al vermoedde. Het gezegde, "Zo moeder, Zo dochter" gaat hier wel op. Slank, blauwe grote ogen, en een open vriendelijk gezicht. Zij heeft wat eigen krullen, zwart haar met licht geblondeerde vlokken. Haar uitstraling is conform aan die van een Neerlandesa. Door sommige mensen voel je, je gelijk aangetrokken. Marlies is er zo één. "Maar nu jullie hier toch zijn, kunnen jullie gelijk de boot even bekijken," dat hoort nu eenmaal ook bij het watersportgebeuren. Een kwartiertje later, lees ik op de spiegel van de boot de niet bepaald originele naam; Polaris, sierlijk geschreven met goudkleurige letters. Daaronder geplakt met plakletters Guernsey. Het geeft aan dat de eigenaar heel goed weet hoe je de BTW kan omzeilen door de boot daar te registreren. Peter staat op het achterdek en groet mij hartelijk. "Kom aan boord." Via de inschuifbare Passerel welke in goed Nederlands dus gewoon de loopplank wordt genoemd, stap ik aanboord De Franse naam voor zo"n wiebelding is helemaal ingeburgerd in het yachting circuit. Waarschijnlijk omdat in Frankrijk het afmeren hoofdzakelijk gebeurd met het achterschip naar de wal, dus dan heb je zo"n ding wel nodig. Het voorschip ligt vast op eigen anker of ook wel aan een tros, die onderwater aan een ketting vast zit. Dit in tegenstelling met bijvoorbeeld in Nederland, waar jachten aan een steiger of in een box liggen, met meestal wel een stukje steiger, daar weer tussenin. Overigens de Franse manier van afmeren komt in de hele Middellandse zee voor. Dat is voor Nederlandse schippers die buiten onze land"s grenzen varen een beetje wennen en soms een probleem voor de eerste keer. Na kom aan boord, volgt onvermijdelijk het, "Welkom aan boord." Peter geeft mij een hand. De boot is een zestien meter lange "Grandbanks" met 2 x 550 pk Detroit motoren. Een klassiek schip, van herkomst een Amerikaans ontwerp, waarbij sterk is gekeken naar vissers trawler. Nu komen de meeste Trawler yachts vanuit Taiwan en zijn in feite "Look-Alike" bakken. Zoals ook, deze boot. Het is een stoer schip. Niet een boot waarbij je een stel half ontkleedde dames verwacht op het voorschip liggend op witte kietelmatrassen alleen maar om mooi te zijn. Een passerende leek zal niet veel aandacht schenken aan dit type schip. Zij kijken meer naar de gestroomlijnde Italiaanse jachten met daarop de bijpassende mensen. Ik krijg natuurlijk de rondleiding. Een grote gezellige salon, een heus stuurhuis met alle denkbare apparatuur. Beneden vier, tweepersoons hutten elk met eigen sanitair. De kombuis is uitgerust met apparatuur die ik thuis zou willen hebben. Een koelkast, groot genoeg voor een twaalf koppige bemanning die een paar dagen van huis willen zijn. Kortom comfort genoeg. "Kom ga zitten, wil je een borrel?" vraagt mijn naamgenoot. "Dat is een goed idee daar heb ik wel trek in." Bovendien ben ik er wel aan toe, na al die enerverende gebeurtenissen van vandaag. "Houd jij van haring,?" vraagt Els aan mij. "Haring?" "Ja, maatjes haring, die heeft Marlies meegebracht. Gasten die overkomen, mogen alleen aanboord komen als zij haring bij zich hebben," zegt zij lachend." "Het water loopt mij in de mond," zeg ik gehaast. Stel je voor dat zij het haringplan wijzigen en verruilen voor borrelnootjes of andere hartige ongein. "Mooi dan snij ik wat uitjes," zij loopt naar de kombuis. Het zijn waanzinnig leuke lui. Ze doen hun best om het mij naar de zin te maken. Wij praten honderduit. Politiek gezien, liggen wij op de zelfde koers. En als het toch moet, zijn wij ook voor dezelfde voetbalclub. De schipper vertelt leuke anekdotes over zijn geklungel met de boot. De haringen zijn opgediend op een plankje het volgepropte glaasje met onze driekleur vlaggetjes op een stokje ontbreekt niet. Het niveau van de Jeneverfles zakt snel en de plank met Hollands lust is snel leeg. Marlies is geen praatster, zij luistert, lacht en vult aan. Tussen alles door kom ik te weten dat zij een vriend heeft gehad. Haar laatste relatie echter was met een vriendin die nog maar net vergebroken is. Bulderend van de lach heeft zij uitgesproken, dat nooit meer. Ik geniet van haar lach. Terwijl zij dat vertelde moest ik denken aan mijn meidengroep. De speelse tweeling en Anna. En dat niet alleen omdat Marlies assistent planner is voor avontuurlijke reizen bij een Nederlands grootste reisbureau. In ieder geval hebben zij iets gemeen. Beide hebben zij interesse in zowel jongens als meisjes. Daar komt de reisactiviteit nog bovenop. Op het moment dat mijn maag gaat knorren, tovert Els een pan met erwtensoep op tafel. Vijf kommen worden op tafel gezet. Op de plank ligt een Hema rookworst. Ik voel mij helemaal thuis, en moet niet denken aan een Spaans menu-tje. Geweldig allemaal. De buitentemperatuur is bijna subtropisch en wij zitten aan een winter hap. De schipper vertelt dat hij eigenlijk de boot gebruikt als een soort luxe caravan. Zij varen alleen kleine stukjes langs de kust. En s"nachts varen vindt hij eng vanwege de lichten herkenning op zee. "Wil jij niet eens meevaren met ons, Peter, vraagt de schipper. Zo te horen vaar jij toch op een andere manier dan wij. Ik vaar nooit dicht langs een rotskust. Dus die strandjes en baaitjes waar jij het over hebt zien wij nooit. Het is een aardige familie, dus ik besluit snel. "Waarom niet, dat doe ik met plezier," antwoord ik. "Het moet wel deze week zijn, volgende week ben ik misschien weg." "Waarom niet morgen, kan jij dan, vraagt hij snel. "Ja doe ik." "En, Peter, wil jij die jongen waar jij het over had ook langs sturen bij mij. Hij mag hier aan boord, ook komen boenen en schrobben. De boot is eigenlijk te groot voor mij alleen, bovendien heb ikzelf daar een hekel aan." "Als ik hem zie dan stuur ik hem wel naar jou toe," zeg ik. Het is inmiddels elf uur geworden en besluit om op te stappen. "Ik ga te kooi," zeg ik. Wij nemen afscheid met en ferme hand en wat zoenen. Marlies fluistert, "Leuk dat je meevaart morgen dan komt er wat leven in de brouwerij, zij knijpt mij lichtjes in de arm. In bed denk ik na over de dag. Het beeldje Helping hands zie ik voor mij. Ik speel met mijzelf, mijn handen voelen aan als die van mijn kunstleraar. Wat een heerlijk gevoel, vermoeit maar voldaan val ik in slaap. Betrapt. De zon schijnt irritant door de poort. Mijn laken ligt aan het voeteneind, ik lig naakt op bed met een forse ochtend erectie. Aan dek hoor ik gerommel, dat zal Paco zijn. Mijn horloge geeft acht uur aan. Het valt mij op dat alle patrijspoorten en het luik gesloten zijn. Paco moet dus binnen zijn geweest, ook hier in mijn hut. Ik hoop niet dat hij mij zo heeft zien liggen, stel je voor. Door de gedachte besluipen mij warme tintelingen. Een eigenaardige vorm van exhibionisme, misschien? Maar zeker is dat ik er opgewonden van ben geworden, alleen aldoor de gedachte. Zou Paco mij..................., nee. Ik schrik van mijn stoute gedachten. Ik spring uit bed, mijn paal staat recht. Best een geilgevoel om zo naakt door de kajuit te lopen. Dat gevoel wordt versterkt door de gedachte dat boven mij, op dek, een leuke jongen rondloopt. En de kans is groot dat hij mij, in volle mannelijke staat heeft zien slapen. Het rode lampje van de waterkoker gaat uit. Ik pak de kan met mijn linkerhand en schenk het kopje vol. Bonk! De deuren worden opgegooid. "Hé, je bent al op." Op zijn bekende manier van Alano springt hij naar binnen, de traptreden slaat hij over. Hij is gekleed in zijn zwembroek en is blootsvoets. Ik schrik mij kompleet kapot, ik sta met mijn rug naar hem toegekeerd. De waterkan heb ik nog vast in mijn hand. Mijn lat blijft in zijn positie. "Ik ben hier al een tijdje. Je lag zo lekker te slapen, ik heb de poorten en het luik dicht gedaan. Je hebt mij toch niet gehoord, hoop ik." Ik sta naar lucht te happen. "Haha, je hebt lekker gedroomd hé, dat zag ik al toen je lag te slapen," Hij kent geen enkele gêne, bedenk ik. In een flits bedenk ik hoe fijn het zou zijn geweest als hij mijn pik had gepakt, gestreeld en..........! En dat ik in een roes van overdadige geiligheid was ontwaakt. Mijn paal wordt nog harder. "Schenk mij ook maar een kop thee in, beveelt hij," vanachter mijn rug. Ik pak een tweede kopje, doe er een nieuw zakje in en schenk het vol. Ik hoop dat mijn toestand slinkt naar zijn normale ruststand. Wat kan mij het ook schelen, hij heeft het nu toch al gezien. Een gevoel van bovenmatige opwinding nestelt zich in mijn geest en lichaam. Ik pak de twee kopjes op en draai mij om. Paco is gaan zitten op de bank. "Hoi, je bent al op, zie ik." Ik kijk verschrikt op, ik heb niemand aan boord horen komen. Eh, sorry dat ik je stoor. Ik zag de deurtjes openstaan. Marlies staat gekleed in een zomerjurk met dunnen schouderbandjes voor de ingang van de kajuit. Door het tegenlicht, tekent haar lichaam door het dunne jurkje mooi af. In een oogwenk zie ik, dat zij alleen een klein slipje aan heeft. De contouren van een mooi slank lijf zijn goed te zien. Ook de plaats waar de romp over gaat in de benen is goed te zien. Ik sta aan de grond genageld. Met twee koppen thee in mijn handen, naakt, en een knoertharde tampeloeres, sta ik letterlijk en figuurlijk voor lul. Daarnaast zit er op bank nog een jongen met alleen zijn zwembroek aan. Ik kom adem te kort. Het ding wil maar niet zakken! Ik schaam mij kapot. Marlies blijft ongegeneerd in de ingang staan. Wat zal er in haar omgaan, denk ik snel. "Je komt ook voor de thee,?" vraag ik haar ineens. Door die vraag heb ik de situatie weer onder controle, althans dat maak ik mijzelf wijs. Door de schijn te wekken dat het tafereel heel gewoon is, raakt de ander misschien in verwarring. Een schipper moet snel kunnen reageren ingeval van nood. Dus vraag ik haar, "Jij ook thee?" "Ja graag, als ik jullie niet stoor," zegt zij heel gewoon. Uit niets blijkt dat zij gechoqueerd is. "Ik trek eerst even wat aan als je dat niet erg vindt. Ik zet snel de kopjes op tafel en loop naar mijn hut. Ik schiet bloot in de eerste korte broek die ik zie en bemerk dat ik sta te trillen. "Blijf je buiten staan of kom je binnen," vraag ik haar, ik maak een derde kop thee. "Ik kom wel even binnen." "Marlies, dit is de jongen waar ik gisteren over verteld heb. Hij heeft al vroeg het dek gewassen." Hij betrapte mij toen ik net wakker was en.......... " Ik bedenk, dat uitleggen eigenlijk geen zin meer heeft. Ongetwijfeld heeft zij de situatie op haar manier ingeschaald. Later kan ik dat misschien nog wel eens bijschaven maar ik besluit om het zo maar te laten. "Ik ben gekomen om je te vragen hoe laat jij bij ons komt. Paco heb ik al gezien vanaf onze boot. Ik dacht dus, dat jij wel op zou zijn, vandaar." "OKE", zeg ik maar, want ik weet toch niets beters te melden. "Paco, als je zin en tijd hebt, mag je aan boord van hun boot ook klussen. Loop straks maar met mij mee dan zal ik je voorstellen aan de ouders van Marlies." "Zou geweldig zijn, toevallig ben ik vandaag vrij," antwoordt hij. Het lijkt wel een theekransje wij drieën bij elkaar. "Leuke jongen wel, je vriend," zegt zij, zonder enige aanleiding in het Nederlands. "Trouwens, jij mag er ook wel zijn," zij begint te gnuiven. "Eh, is niet mijn vriendje hoor. Ik heb je toch uitgelegd..........., laat ook maar, je wilt het toch niet horen," zeg ik tegen haar. Ze begint te schateren van de lach. "Mijn vakantie is goed begonnen, haha. Ik had eigenlijk geen zin om naar mijn ouders te gaan, maar ik heb er nu al geen spijt van," zegt ze tussen een lachbui door. Als ze jonger zou zijn geweest had zij beslist op haar knieën geslagen. Ik had cyaankali in haar thee moeten doen, schiet door mijn hoofd. "Hoe laat willen jullie weg gaan," vraag ik haar. "Pa wil met jou een stuk de zee opvaren, zover dat wij de kust niet meer kunnen zien. Daarna wil hij naar Tarragona varen om te gaan lunchen aan de wal." "Goed plan, dan gaan wij nu." Ik loop gelijk met je mee, ik gris een handdoek uit de kast. Kan ik gelijk Paco voorstellen aan je vader, OKE?" Op zee met de Grandbanks. "Nou dat moeten wij dan maar proberen, Paco, zegt de inktman. Vandaag gaat niet omdat wij zo gaan varen." Paco kijkt een beetje sip, hij is duidelijk teleurgesteld. Voor rijbewijs doet hij alles. Marlies neemt haar vader apart. Ik hoor haar fluisteren. "Het is een aardige jongen en bovendien een vriendje van Peter, waarom neem je hem nu niet mee. Je leert hem dan gelijk kennen, fluistert zij tegen haar vader." "Peter, denk je dat Paco mee wil varen, vraagt hij aan mij. "Dat moet je hem zelf vragen, ik zal hem even roepen, hij staat op het voordek." Even later was de deal gesloten. Paco vaart mee om de boot en eigenaars te leren kennen, bovendien verdient hij ook nog een bedragje voor zijn rijbewijspot. De motoren worden gestart, het ronken van de 1100 pk overstemd de havengeluiden. Behendiger dan gedacht, manoeuvreert de schipper de haven uit. Paco heeft zijn dienst al bewezen omdat hij in de gaten had dat de walaansluiting voor de elektriciteit nog ingeplugd zat. Buitengaats is het zoals verwacht. Ik zeg, "Blak zeetje, schipper. "Blak?, vraagt hij. "Ja, dat is een zeemansuitdrukking voor een spiegelgladde zee, vlak mag je natuurlijk zeggen, maar dat is meer landrottentaal. Die hebben het ook altijd over belijnen i.p.v. zeillatten, haha." Els loopt rond met de koffiekan. Ik sta met de schipper op de flying bridge. "Wat is de koers? "Nou doe maar wat, wat denk je van pal Zuid." Hij zet de beiden motoren op volle kracht, al snel lopen wij 16 knopen. Paco doet uit zichzelf het matrozen werk, ruimt de stootwillen op en klaart de trossen. Marlies staat op de voorplecht. Haar jurkje wappert door de wind. Als zij toevallig voor de zon staat, schijnt haar lichaam er dwars doorheen. Na twintig minuten is de kust aan ons oog ontroken. "Nu wij zijn buitengaats, de kust is niet meer zichtbaar. Zie je dat het helemaal niet zo spectaculair is. Voor je weet ben je op de Balearen." "Ja, ja, dat weet ik wel maar toch houd ik er niet van als ik alleen met Els ben, zegt hij oprecht." "Doe je ook aan plaatsbepaling, of vaar je gewoon elk gat binnen wat tussen een stel pieren ligt," vraag ik lachend. "Ja, natuurlijk wel, ik heb radar en een GPS satelliet ontvanger. Dat ding daar in de hoek is een elektronische kaart, die gebruik ik bijna nooit. Dat vind ik veel handiger," hij wijst op de papieren hydrografisch kaart. "Ha ha, jij gaat voor gedrukt papier natuurlijk," zeg ik lachend. De schipper neemt gas terug om economischer te varen. De snelheid hebben wij niet nodig dat kost alleen maar diesel olie. "We zullen maar West gaan varen anders moeten wij te ver terug," adviseer ik hem. Na een kwartiertje heb ik alle apparaten aan de praat en op elkaar afgestemd. "Zet nu de automaat maar aan. We voeren een Way Point in, en je bootje doet de rest." Els komt bij ons staan op de brug. Zij is nu topless en mag wezen voor haar middelbare leeftijd. "Heerlijk weer, zo hebben wij het gedroomd, Peter," zegt ze, ik neem aan dat zij tegen haar man spreekt. "Ik ga naar beneden om een nieuw way point in te voeren in de buurt van de haven ingang van Tarragona." "Zo ben je nu hier," zegt Marlies die nu ook topless rond loopt. Prachtige stevige borsten die bij haar postuur passen, niet te zwaar. Tussen mijn lippen pers ik het bekende bouwvakkers fluitje. Zij lacht. " Ik ga op het voordek liggen, kom jij ook?, vraagt zij lief. "Ja, straks misschien, ik moet nog even wat doen met de knoppen hier." Even later klim ik naar boven. "Je kunt nu op de knop drukken van de automaat," zeg ik tegen de schipper. "Dank je," hij drukt op de juiste knop. "Ik ga mijn zwembroek aan doen, blijf jij even hier?" Op het voordek liggen de twee dames naast elkaar, zoals dat hoort op een boot. Het voordeel van mijn leeftijd is dat beide dames binnen mijn doelgroep vallen. Zeker deze twee. Peter komt terug in een afgrijselijke op een string gelijkend kanarie geel geval. Hij heeft een stak lichaam, geheel gebruind, ook zijn billen. Zo onschuldig als hij lijkt, is hij dus niet. Ik pers maar het bekende waardering fluitje uit mijn lippen. "Mooi stel dames heb jij op het voorschip Peter, het zijn plaatjes," zeg ik lachend. "Ha, ja natuurlijk, ik heb ze altijd goed verzorgd." "Hier, pak aan, ik heb een pilsje voor je mee gebracht. Die Paco is een leuke jongen, hij is de ramen aan het zemen in het gangboord, hij vroeg mij of hij in zwembroek mocht lopen. Natuurlijk heb ik ja gezegd." We praten over de werking van de instrumenten. Ineens zonder aanleiding wordt het gesprek wat intiemer. "Heerlijk hé, toch zo"n boot. Je bent vrij en kan doen en laten wat je wilt. Geen pottenkijkers," hij krabt ongegeneerd aan zijn zak. Heb jij geen zwembroek bij je, vraagt hij ineens." "Ja......eh nee," Ik was vanochtend direct in mijn broek gesprongen. "Nee, dom, ben ik helemaal vergeten." "Nou in je shorts kan toch ook." "Heb ik ook niet, beken ik, ja het is dom maar vanochtend zat je dochter mij op te porren om snel naar jullie te komen. Zonder nadenken ben ik in deze broek gesprongen." De ware reden houd ik maar voor mij. "Haha, voor mijn part ga je bloot hoor, daar hebben wij geen bezwaar tegen hoor. Normaal doen wij dat allemaal. Maar je moet wel durven natuurlijk, geneer je niet. Wij hebben wel meer naakte mannen gezien aan boord. Misschien heb ik wel wat voor je als je het niet durft." "Nee hoor, is niet nodig." Ik moet er niet aan denken om in zo"n lullige lul bedekker te lopen. Dan ga ik nog liever naakt, bedenk ik. "Ik zwem altijd bloot en loop ook wel naakt hoor aan boord," om de deur op een kiertje te zetten voor intieme zaken. Hij moest eens weten. "Ken jij toevallig Josep en José, uit de haven," vraag ik hem. "Nee, hoezo.?" "Oh zomaar." "Willen jullie nog wat drinken mannen" wordt er gevraagd vanaf de trap. Peter roept, "ja breng nog maar twee pilsjes." Marlies komt terug met de blikjes, zelf heeft zij een deftig glas in haar hand. Op de rand van het glas is een twist geklemd, een sinaasappelpartje dus. Het parasolletje ontbreekt nog. Zij staat daar, alsof ze bezig is met een reclame Photo shoot. "Peter junior, kan je zwemmen in volle zee,? Vraagt zij dus aan mij. "Ja, natuurlijk maar ik zal het niet aanraden. Even snel erin, en dicht bij de boot is wel veilig, maar je moet blijven opletten." "Zitten hier haaien dan?" "Die zitten overal, weliswaar niet zoveel in de Middellandse zee. Waar dolfijnen zitten, zijn geen haaien. Maar daar moet je ook niet tussen zwemmen, ze vallen je niet aan maar kunnen je kapot spelen. Zelf zwem ik alleen onder de kust, misschien kunnen wij dat straks ook doen, dichterbij onder de wal," geef ik als antwoord. "Marlies, weet je, Peter heeft geen zwembroek bij zich," zegt hij lachend. "Ja, dat weet ik," is haar reactie. "Weet jij dat?" "Ha, ja, dat weet ik toevallig, ene ik weet nog veel meer," moet zij opmerken. Ze is beeldschoon zo, in haar kleine bikinibroekje. Ik heb moeite om niet al te opvallend te kijken, mijn ogen ontdoen haar van haar slipje. "Ik ga weer naar voren, als jullie wat willen hebben dan hoor ik het wel." Zij loopt terug naar de trap. "Nogmaals Peter, een mooie dochter heb jij." "Dank je, ze zou alleen niet zo wispelturig moeten zijn, ze flirt met de hele wereld. Dan een man, dan een vrouw, zij komt met van alles aanzetten. Niet dat wij dat erg vinden hoor, maar toch. Wij hebben onze kinderen zoveel mogelijk de geldende normen en waarden mee gegeven. Ten aanzien van hun partner keuze en of seksuele geaardheid hebben zij een liberale opvoeding gehad. Wij wilden voorkomen dat zij later gehandicapt zouden zijn door seksuele frustraties. Dat heeft Els, en ook mij, in het begin van ons huwelijk parten gespeeld. Het, slapen met je handen boven de dekens en seks is alleen voor de voortplanting, is er bij ons beiden ingehamerd," hij lacht hard en vervolgt zijn verhaal. "We zijn jong getrouwd en hadden natuurlijk geen ervaring. We friemelden, knoeiden, en deden: "Het" daarmee gehoor gevend aan onze driften. Ik kwam al klaar voordat het licht uit was. En Els, die lag eigenlijk te wachten op het standje van haar ouders. Misschien ben ik een beetje te openhartig, maar ik denk dat veel mensen van mijn generatie daarmee zijn geconfronteerd. Op feestjes met vrienden kwamen wij er achter dat het ook anders kon. Een stel heeft ons meegenomen naar paren club. De eerste keer moesten wij daar niets van hebben. Korte tijd later behoorden wij tot de vaste gasten," hij wacht even. Waarschijnlijk verwacht hij van mij een reactie, maar ik zeg niets. "Toen hebben wij gerommeld met anderen, met zijn drieën en met zijn tienen. Man, vrouw of man - man, of gewoon samen. Je begrijpt het wel." Ik knik en laat instemmend een soort Hm geluid. In feite ben ik verbijsterd. Zoveel openhartigheid had ik niet kunnen vermoeden. Bij onze eerste kennismaking aan de bar, heb ik ze ingeschaald als een gezellig, maar toch puriteins stel. Nu blijkt het tegendeel. Zij zijn zeer ruimdenkend en open, en afgaande op wat de huisvader zegt, bepaald niet gefrustreerd. Ineens zie ik een gelijkenis met de club van José. "Het resultaat van onze opvoedingspoging, ligt voor je op het dek," vervolgt hij zijn relaas. Daar sta ik nu juist al die tijd naar te staren, mijn ogen glijden telkens vanaf haar borsten, via de buik haar broekje in. Ik zou willen dat mijn arm lang genoeg zou zijn om mijn hand over............, laat maar. Opnieuw laat ik een soort dierlijk "Gnonk" geluid. Mijn jongste zoon is braaf getrouwd en doet zijn best om een kleinkind te fabrieken. De andere heeft niets met relaties, die is gek op alles wat op wielen rolt. Voor zijn periodieke driften scharrelt hij met van alles. "Marlies heeft zojuist haar relatie met haar vriendin beëindigd, daarom is zij hier." Het zit in de familie zullen wij maar zeggen." "Dat vertelde zij mij gisteren," zeg ik, om herhaling van een lang verhaal te voorkomen. "Dat was een leuke meid, ik weet zeker dat jij haar ook leuk zou hebben gevonden. Maar volgens mij, wist zij ook niet echt wat zij wilde, vrouw of man of allebei. Dat laatste is het mooiste, vind je ook niet,? Paco komt boven, hij vraagt naar een schoonmaakmiddel. "Kijk beneden, naast mijn hut is een kast, daarin moet wel wat liggen, zegt hij tegen de matroos. "Peter, ik denk dat het een leuke jongen. Hij zoekt zelf werk, dat zie je niet zoveel meer vandaag de dag. Tot nu toe ben ik zeer tevreden. En als hij wil, mag hij periodiek de boot onderhouden als wij er niet zijn. Daarnaast is hij leuk om naar te kijken. Goed gebouwd, en heeft een typische Spaanse uitstraling, ik mag dat wel." Hij praat verder. "Peter, ik kijk graag naar mooie mensen," vertelt hij nog even rap. "Jij toch ook," vraagt hij retorisch. De eerste contouren van land komen in zicht. De vlammen van de raffinaderij schoorstenen worden zichtbaar De vrouwen liggen nog te bakken, ik kijk nu naar één rug en één stel borsten. Waarom vragen zij mij niet om ingesmeerd te worden. Om de een of andere manier wil ik nu, lichamelijk contact. Zonder er bewust van te zijn, glijdt mijn hand mijn broek in. Ik pak de handel even vast, hm.... Nu, na het verhaal van Peter voel ik een lichte spanning. Hij is aan het aftasten, en ik eigenlijk ook. De zelfde ondefinieerbare spanning heerste ook aan boord bij José. Alleen daar ligt de zaak veel duidelijker. Hier ben ik aan boord bij een familie, een gezin. De openhartigheid, het vrije leven, waar komt dat vandaan. Niks moeilijk, nop frustratie, geen ingehouden gedoe. Is het de Spaanse zee, de lucht of de wijde horizon,? Ik weet het niet. Voor mij is het absoluut nieuw en onwennig. Ik wil meedoen, het kopiëren of mijn part stelen. Het loopt tegen enen. De boord meerminnen staan inmiddels ook op de brug. Volgens de rader zijn wij slechts twee mijl van de pieren. "Schipper, over een uur zitten wij aan de Gamba's," zeg ik om de eetlust op te wekken. Els merk op, "eigenlijk hebben wij helemaal geen zin om een haven in te gaan, hé Marlies?" "We moeten toch wat eten, bovendien wil ik Peter en Paco uitnodigen voor een lekkernij, daarnaast rammel ik van de honger," reageert haar man. Snel kom ik tussen beide. "Voor mij hoeft het niet hoor, als jullie op zee willen blijven is dat voor mij ook goed." "Wij hebben voldoende aan boord om wat klaar te maken voor de lunch," haakt Els in. "Jullie willen toch nog zwemmen, waarom gaan we dan niet naar mijn baaitje," merk ik snel op met een vraag om een beslissing te forceren. Synchroon als een koor roepen zij," Ja, goed idee.?" "Als Peter geen bezwaar heeft, vind ik het best. Wij kunnen morgen ook gaan lunchen misschien in het restaurant waar Paco werkt," zegt de initiator van het Tarragona plan. Hij draait aan de knop van de automaat, de steven draait langzaam naar stuurboord en stopt bij 45 graden op het kompas. Ik hang over de stormplaat van de brug. Marlies komt dicht naast mij staan en zegt, "Goed idee, Peter." Ik voel haar warme lichaam stralen zo dicht staat zij tegen mij aan. "Kom Marlies wij gaan wat te eten maken, misschien wil Paco wel helpen, die werkt immers in een restaurant," roept Els over het motor geluid heen. Even later zijn wij weer samen, alleen op de brug. "Zeg, ben jij wel eens in een een dergelijke club geweest?" vraagt hij uit het niets. "Eh.............., nee, niet in een parenclub. Maar wel natuurlijk in leuke gelegenheden waar de clientèle niet alleen voor een drankje komen. Het is bijna onvermijdelijk als je vaart en in den vreemde bent. Al is het maar om de lokale cultuur te proeven, en.......... te voelen," vul ik aan. In Midden en Zuid Amerika heb je hele leuke tenten, bordelen moet ik zeggen. Sommigen zijn gecamoufleerd en heten, een "Dans club"te zijn. Kompleet met band en zanger. De sfeer is best leuk en lijkt ongedwongen. Enkele nemen zo"n meisje mee als partner voor het leven. Zij trouwen dan ter plaatse, met de Mama San als getuige. Dat soort huwelijken loopt meestal verkeerd af. Als de vlotte, "Uit-de-broek dame" eenmaal in Nederland is. Cultuur verschil en de taalbarrière zijn meestal de reden. En als je gaat voor een "Vaste verkering voor een paar dagen", dan hoef je niet lang te zoeken. Veel meisjes bieden zich aan, gewoon op straat of in een kroeg. Je raakt snel verliefd op het meisje die jou de indruk geeft, haar te hebben versierd. Het zijn veelal studentes die tussen de colleges door hun studie financieren. Maar niet alleen studentes natuurlijk. De financiële bijdrage voor een jurk en onderhoud van het gezin geven je het gevoel niet voor seks te hebben betaald. Nadat jij bent vertrokken, komt hun Scandinavische of Duitse vriend Aan boord heb je het over jou "Novia", en denk je terug aan de heerlijke tijd, die je samen een paar dagen hebt gehad. Een foto met haar smoeltje wordt ingelijst en weer weggehaald in de volgende haven. Op twee streken aan bakboord zien wij de haven van Vilanova, recht vooruit een grote rotspartij. Ik zeg, "Daar moeten wij ergens zijn" en wijs naar voren. Verder naar stuurboord komt de haven van Sitges in zicht en nog veel verder is de rook van de cement fabriek van Vallcarca te zien. Ik vervolg mijn verhaal, de schipper is één en al oor. "Je mag gerust weten, dat ik het altijd heel erg leuk heb gevonden in die gelenheden, zal ik maar zeggen. "Weet je, Peter. De zeelieden hebben de naam, maar in feite zijn het geen hoerenlopers niet meer en minder dan de man aan de wal. De meeste hebben gewoon een gezin. Zij schrijven en bellen naar het thuisfront en hebben het dan over hun tuintje en over de kinderen. Voor de vrijgezellen geldt soms, inderdaad het gezegde, "In iedere haven een ander schat." Maar dat zijn er maar paar, ondanks alle stoere verhalen die je hoort. Veel duiken een kroeg in, praten over wel over veel meiden, maar doen niets. Meestal helpen zij zichzelf, en heel soms elkaar." Ik rust even. Nu we toch gaan zwemmen doe ik mijn overhemd uit. "Je moet een leuke tijd hebben gehad Peter, merkt mijn naamgenoot op. "Ha, ja ik denk er vaak aan terug. Stuur nu maar op de hand, wij moeten daar bij de uitstekende rots punt zijn." Hij neemt gas terug en zet de automaat uit. Even later liggen wij voor "mijn strandje." Wij zijn de enige boot in de baai. "Dit zou ik nooit alleen hebben gedaan. Laat jij het anker zakken, dat heb ik ook nog nooit gedaan op deze boot." "Stop hier maar." Ik loop naar voren en roep en Paco erbij. Samen ontgrendelen wij het ankerspil. "Sla maar langzaam achteruit," roep ik naar de brug. Ratelend valt het anker, ik kijk over boord om te zien of het niet krabt. De ketting komt strak en schokt of wipt niet. "Stoppen maar, het heeft gehouden," roep ik naar boven. De motoren slaan af. De rust overvalt ons, Het gekletter van keukengerei is te horen De vrouwen komen aan dek. "Machtig mooi hier en ook een strand," kraait Els uit. "Kunnen wij daar naartoe zwemmen," vraagt Marlies. "Ja natuurlijk, niemand houdt je tegen, Ik maak alvast de zwemtrap vrij." "Jullie wilden toch zwemmen, dus spring over boord, roept de schipper vanaf zijn flying bridge. Marlies, "Zeker weten dat hier geen haaien zitten?" "Ha ha, het stikt ervan...... nee natuurlijk niet. Jij bent toch van de afdeling avontuurlijke reizen, of alleen op papier. Kom op, spring erin." "Ik ga wel via de trap hoor, zegt Els. Zij laat zich achterstevoren zakken, via de treden van de trap. Halverwege blijft ze hangen. "Heerlijk water is het," maar daalt toch niet verder dan halverwege haar kruis. Haar voeten rusten op de onderste tree. "Paco, jij ook, doe je broek uit en duik erin," zeg ik tegen hem dit om het ijs te breken, hij is immers gewend om zijn nakie te zwemmen. Hij gehoorzaamt braaf. Trekt zijn broekje uit en klimt op de reling, blijft even staan zodat iedereen hem bewonderen kan en plonst dan in zee. Ik volg, op de zelfde manier. "Hé, waar blijven jullie nu," roep ik uit het water. Even later klimt Marlies ook op de reling zij heeft haar slipje uitgedaan. Het is een plaatje zoals zij daar puur op de reling staat "Ik fluit bewonderend." Zij duikt erin, proestend komt ze boven. "Jeetje, wat lekkerk man," roept zij over het zeeoppervlak. De schipper kijkt van boven op ons neer. Dan stapt ook hij op de reling van de brug en springt zonder aarzeling in het water, hij heeft zijn gele ding nog aan. De boot is nu verlaten, op Els na. Die hangt nog aan de trap. Zij doet een soort ochtend gymnastiek aan de zwemtap. "Kom laat je vallen, keukenheld, zeg ik tegen haar. Even later heeft het schip geen bemanning meer. Wij zwemmen wat rond de boot. Met Marlies doe ik een spelletje. Ik bepaal negen denkbeeldige vlakken. Jij bent het rondje, ik het kruisje. We zwemmen om beurten van vak naar vak, daarbij moet je onthouden de vakken waar je bent geweest. Wij spelen dus, Tik Tak Tor, kinderachtig maar wij hebben de grootste lol. Hé, daar heb ik al een rondje gezet, klink veelvuldig. Soms is er lichamelijk kontact op een te bezetten vak. "Zullen we naar het strandje zwemmen, vraagt zij na het spelletje te hebben gewonnen. Els roept, "Nee, laten wij eerst gaan eten, alles is al klaar." Zij klimt terug aan dek de schipper volgt. Een paar minuten later klimmen Marlies en ik achterna. De schipper staat zich af te drogen, zijn ballendrager heeft hij uitgedaan. Ook Els heeft haar broekje laten vallen om haar de billen te drogen. Paco zwemt nog wat rond. Als hij op zijn rug zwemt, komt het puntje net boven water. Onbewust staan wij alle vier daarnaar kijken. De meiden lopen naar binnen. "Leuk hé, zo'n native, zwemmend in het water," zeg ik tegen de baas. Ineens trekt Paco een streep rood door het water. Hij bloedt. "Paco kom eruit, je bloedt," roep ik naar hem. Even later staat hij bloot en druipend op het overdekte achterdek, zijn rechter arm is rood van het bloed. "Er drijft een stuk hout in het water, dat heb je waarschijnlijk geraakt, zegt Peter" "Ik voelde al zoiets" reageert de scheepsmatroos. "De wond valt gelukkig mee, ik zal er een pleister op doen" zegt de schipper, hij loopt weg om de verbanddoos te halen. "Kom joh, ik droog je wel af." Els pakt een handdoek en begint zijn rug te drogen. Ik sta in het gangboord en kijk op afstand toe. De schipper gaat met een gaasje aan de slag. Els droogt zijn borst, dan zijn buik en billen. Paco laat het gewillig toe. Twee mensen zijn met zijn welzijn bezig. Zijn piemel bengelt. De handdoek glijdt tussen zijn benen en drukken zijn ballen omhoog. Opvallend hoe lang Els daar blijft wrijven. Zij droogt eerst zijn rechterbeen. Haar hand is in de doek gestoken. De stof glijdt van beneden naar boven. Telkens danst zijn pik mee. Daarna volgt zijn andere been. Zijn trots komt snel omhoog, ook de mijne, die groeit evenredig mee. Wat een heerlijk schouwspel. Paco ondergaat het zoals het komt. Marlies is naast mij komen staan. Zij fluistert met een zwoele stem, "Lekkere jongen, hé, ik zie je wel kijken hoor en zie ook....." Zij grijpt mijn harde pik. In mijn aderen, stromen champagne bubbels, tintelen heerlijk en exploderen in mijn hart. De "Fall-out" strooit een deken van geilheid over mij heen. "Dit wilde ik vanochtend al bij je doen, fluistert zij in mijn oor. Zij drukt haar zachte lichaam tegen mij aan. Ik, smelt. Wat een heerlijkheid. Els heeft de handdoek laten vallen. Paco staat met zijn fallus te pronken. De schipper plakt een pleister op de wond. Ook zijn lid is alle staten. Dan pakt Els de pik van de mooie jongen. Marlies perst haar lippen op de mijne, onze tongen raken elkaar. Ik til haar op de reling, zij slaat haar armen om mijn nek. Haar om mijn middel. De zoen wordt heftig, en stuwt mijn driften. Zachtjes schuif ik binnen, in de" Tempel van genot." Tempelwachters, omklemmen mijn lid. De zachte wanden trekken samen, kleine kneepjes,........ een intens genot. De poort wil sluiten om te voorkomen dat "het" terug glipt. Zij grijpt haar zich vast aan het bovendek. Ik sluit mijn handen om haar middel. Ritmisch pomp ik heen er weer. Els trekt aan, zijn heerlijkheid. De "Ouwe" streelt zijn rug en billen. Paco kreunt van genot. Els trekt nu sneller haar schippershand glijdt tussen zijn benen door naar de ballen. Marlies kreunt, ik stoot een dierlijk geluid. De zaligheid is niet te verwoorden, onze lichamen smelten ineen. Ik zie, Paco spuiten..............., ik.........., ik doe dat ook. Els, kust zijn fiere staander..................., Marlies mijn mond. Haar vrije opvoeding, noem ik geslaagd. Einde deel 7 Deel 8 Langzaam komen wij bij onze positieven. Els trekt "haar" jongen tegen haar aan. Zij geeft hem een kus. Hij staat een beetje versuft testaren. Ik kan niet zien wat hij denkt. Het is duidelijk dat dit niet zijn eerste keer is, dat hij zo is verwent.

Zonsondergang deel 7 (bi:eerste keer, 7020 words) [7/9] Toon alle delen
Auteur: Peter	Toegevoegd: Oct 02 2009	Kijkers/Lezers: 4781/3819 [80%]	Waardering (deel): 7.33 (3 stemmen)
“Ik ben hier al een tijdje. Je lag zo lekker te slapen, ik heb de poorten en het luik dicht gedaan. Je hebt mij toch niet gehoord, hoop ik.” Ik sta naar lucht te happen. “Haha, je hebt lekker gedroomd hé, dat zag ik al toen je lag te slapen,” H

Dit is deel 7 van totaal 9 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel