ErotischeVerhalen.com: Nieuw in Californië - hoofdstuk 9 door Lucky Eye [deel 9]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Heel bescheiden ben je, nietwaar? "Fuck," reageerde ik vervolgens. "Daar ga je weer!" Hij lachte en ik kon het niet helpen maar lachte met hem mee. Ik voelde we wonderbaarlijk goed. Het voelde ook zo verdomde goed om hier met hem te liggen en deze prachtige jongen vast te mogen houden. Niets viel daarmee te vergelijken. Totaal niets. Mij eerdere zekerheid kwam terug terwijl ik daar met hem lag, hem vasthoudend en zijn haren strelend. Onze hartslag synchroniseerde zich en we ademden in hetzelfde ritme. De warmte en uitstralende kracht van zijn lichaam maakten dat ik me zo goed voelde, zo goed dat ik nergens anders wilde zijn en met niemand anders. Niet eens met Tyler. "Ik meen het echt. "Mmm?" een niet bevestigende maar vragende grom van Curtis. "Ik geloof dat ik hartstikke verliefd op je word. En het is niet uit medelijden noch uit lustgevoelens. Er is zeker veel gebeurd maar we zijn zo dicht bij elkaar gekomen, zo dicht dat het me gewoon tijd heeft gekost om alles op een rijtje te krijgen." "Mmm?" gromde hij opnieuw, nu iets zachter. "Je hebt hieraan niet veel toe te voegen wel?" Ik geloof dat ik behoorlijk snel gefrustreerd raak. "Iets anders dan mijn schoonheid?" "Fuck." "Ik dacht dat we het daarover al gehad hadden?" Ik kon zijn onderdrukte gegrinnik horen. Hij verroerde zich een weinig en ging een beetje achteruit zitten om me in de ogen te kunnen kijken. "Zeg het nog eens," instrueerde hij me. Ik keek heel lang in zijn diepe, groene ogen en zei toen met een stem die mezelf verraste vanwege oprechtheid en kalmte. "Curtis Reid, ik hou van je. Meer dan van iemand anders in de wereld." Hij keek me recht in de ogen en ik wachtte op zijn reactie niet van plan zijn blik los te laten voordat hij dat gedaan had. "Ik geloof je." Zijn stem brak terwijl hij sprak en hij leunde naar voren om het puntje van mijn neus te kussen. Toen hij weer naar achteren boog, zag ik de tranen in zijn ogen. Hij omhelsde me zo hard dat het me zeer deed maar ik zei er niets van. "Je hebt me zojuist de meeste blije persoon in deze hele wereld gemaakt, Drew. Ik hou zoveel van je dat het me zeer doet." "Net zo zeer als deze omhelzing?" grapte ik. "Maar je hebt het helemaal fout jongen. Ik ben de meest blije persoon op deze hele wereld en daar durf ik alles om te verwedden." "Jij?" "Ja ik. Denk eens logisch na! Ik krijg een mooie, gevoelige, slimme, vrijmoedige, sterke, dappere, prachtige, perfecte jongen." Hij snoof naar me en wilde beginnen te protesteren maar ik legde een vinger op zijn lippen. "Laat me uitpraten! En het enige dat jij krijgt is een lichtvaardige, arrogante, stomme, ruggengraatloze idioot." Hij greep een mijn van tepels beet en draaide er aan. De plotselinge pijn ontlokte me een kreet. "Doe net zo belachelijk Drew." Hij kuste me nog eens op mijn neus terwijl ik de zere tepel zachtjes streelde en naar hem fronste. "Hij bent ook slim en cool. En verdomde mooi. Kijk eens naar je lippen."Hij kuste ze. "En je wangen." Hij kuste ze. "En je liefelijke bruine ogen." Hij kuste mijn oogleden hetgeen raar overkwam op me. "En je kin." En zo ging hij door totdat ik hem in de rede viel. "Je bent dus alleen maar geïnteresseerd in mijn lijf." Ik probeerde beledigd te kijken maar het mislukte. "Yep." Hij stopte met het kussen van mijn buik en grinnikte naar me. "Maar even serieus nu. Je bent niet eerlijk voor jezelf. Toen ik je ontmoette was je alles wat je net over jezelf gezegd hebt." "Tjonge, bedankt." "Hou nou eens je mond! Maar je bent veranderd knul. Je bent een dappere, echte vriend geworden die voor me op is gekomen. En je bent zo aardig en meevoelend en daarom een behoorlijk goed mens als je dat masker laat vallen en je gedraagt zoals je werkelijk bent. "Denk je dat echt? "Zeker, dat doe ik. Ik ga niet graag naar bed met zakken." Ik neem aan dat hij dat bedoelde als een grap maar in mijn hoofd rezen vragen met betrekking tot zijn seksuele verleden dat duidelijk langer was dan het mijne. Het mijne zou je op de achterzijde van een postzegel kunnen schrijven. "Curtis, maak ik je iets persoonlijks vragen?" vroeg ik met enige aarzeling. "Natuurlijk, wil je mijn tweede voornaam weten?" "Huh?" "Ik maakte maar een grapje. Ga je gang?" "Wat is eigenlijk je tweede voornaam?" Ineens had ik daarin, vreemd genoeg, belangstelling al zou het alleen maar zijn om mijn eigenlijke vraag nog wat uit te stellen. "Zou je me geloven als ik zeg dat het Mayfield is? grijnsde hij schaapachtig. "Zonder dolletjes?" "Jaa, ik heb het net verzonnen om nog idioter op je over te komen. Natuurlijk dol ik je niet. Wat is de jouwe?" "Timothy. Mayfield, echt? Wow." "Laat het rusten, anders ga ik je kietelen, Timothy!" dreigde hij me. "Je bent een harde kerel, Mayfield!" En opnieuw vervielen we in gegiechel. Niet voor de eerste keer was ik blij dat ik een kamer zover bij die van mijn moeder vandaan had gekozen. Nu kon ik gerust lawaai maken zonder angst dat het in de rest van het huis te horen zou zijn. "Kan ik hier vannacht blijven?" vroeg hij toen we weer tot rust gekomen waren en naast elkaar lagen elkaars hand vasthoudend. "Moet je dat nog vragen? Natuurlijk kan dat!" Het was mijn beurt om zijn neus te kussen op een, naar ik hoopte, liefdevolle en overtuigende manier. Ik denk dat het ook zo overkwam. "Eigenlijk zou je het ook niet moeten wagen om me nu te verlaten." "Nee. Ik denk dat ik maar blijf. Schuif eens een beetje op." "Voor jou mijn lief doe ik alles." Ik schoof op en lag op mijn rug terwijl hij zich tegen me aanlegde een been over de mijne geslagen en zijn hoofd op mijn hart. Met een vingertop tekende hij cirkeltjes op mijn borst. Ik sloeg mijn armen om hem heen en zo gleden we samen af in een diepe slaap en ik bad dat dit de eerste van vele keren zou zijn. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was ik helemaal alleen in het bed en plotseling voelde ik me verlaten. Ik was zo graag, net als eerder, in Curtis' armen wakker geworden. Nog wat doezelig ging ik rechtop zitten en met ogen blind als die van een mol keek in het heldere daglicht. Niets leek erop dat Curtis de nacht bij mij had doorgebracht en eventjes vroeg ik me af of het niet alles een droom was geweest. Maar dat was het niets. Het was mooier geweest dan ik ook had kunnen dromen. Ik voerde mijn dagelijkse ochtendrituelen uit en trok zo maar wat kleren aan, hier minder zorg aan bestedend dan op een doordeweekse dag. Een vale spijkerbroek, een grijs T-shirt en een flanellen shirt. Gezien mijn haast, leek het toch nog aardig goed, vond ik. Ik borstelde mijn haar en hoorde een voorzichtige klop op de deur die ik al aardig leerde herkennen. "Klop, klop." "Kom er maar in knapperd," riep ik luid zonder me om te draaien. "Ik had wel iedereen kunnen zijn man," antwoordde hij terwijl hij binnenkwam en achter me plaats nam. Hij legde zijn handen op mijn heupen en kuste mijn nek. "Nee, niet zomaar iemand." "Dat is lief van je." "Waar ben je heen geweest vanochtend?" "Naar beneden. Ik wilde niet het risico lopen om in een ‘verdachte houding' betrapt te worden. En jij zag er zo vredig uit dat ik je niet wilde wekken." Hij kuste me opnieuw. "Ik heb iets voor je." "Wat? Iets beters dan een kus?" Gniffelend liet hij mijn middel los en reikte naar de hanger met het kruisje rond zijn nek en maakte dit los. Ik volgde zijn handelingen in de spiegel en zag hoe hij het vervolgens om mijn nek hing. "Hiermee wil ik je bedanken." "Curtis, dat is niet nodig ..." "Ik weet het. Het was van mijn moeder en ik wil dat het nu aan jou geven. Ze had je vast erg aardig gevonden. Ik weet het gewoon." "En ik zou haar ook erg lief hebben gevonden. Iemand die zoiets liefs als jij heeft kunnen voortbrengen moet erg speciaal geweest zijn." Ik realiseerde me dat dit aardig slijmerig klonk maar was stilletjes verheugd toen hij diep rood in zijn gezicht werd. Hij bloosde. "Dank je, ik zal het als een schat bewaren." Ik draaide me om in zijn armen en kuste hem op de lippen. Toen we elkaar loslieten toonde hij me een brede, domme grijns. Hij stopte een hand in zijn broekzak en haalde een verfomfaaid biljet van vijf dollar tevoorschijn en overhandigde het me. "Waar is dat voor?" vroeg ik. "De sigaretten. Ik heb geen kleiner geld." "Oh." En toen kwam een ideetje in je me; ik stopte het biljet terug in zijn hand en zei: "Vijf dollal. Nu moet je lang de liefde met mij bedlijven meneel." beiden braken we uit in lachen om deze stomme, onnozele grap van de vorige dag. "Laten we gaan eten," stelde Curtis voor terwijl hij een hand op mijn rug plaatste en me zachtjes in de richting van de deur duwde. Ik zag dat hij het geld op mijn kast legde maar besloot er maar niets van te zeggen. Als hij zo koppig wilde zijn over het betalen dan moest hij dat maar zijn. We liepen de trap af en de keuken in waar Lois en mijn moeder de krant doornamen terwijl ze koffie dronken. "Goede morgen, doornroosje!" zei mijn moeder toen ik binnenkwam. Een blik op de klok leerde me dat het al tegen het middaguur liep dus ik denk dat ze een punt scoorde. "Waarom zit je op mij te katten? En niet op hem?" Met mijn duim wees ik naar Curtis. "Curtis is al uren op, lieverd," voegde Lois toe. "Een zekere David heeft voor je gebeld Andrew. Ik heb zijn nummer genoteerd het ligt bij de telefoon," zei mijn moeder terwijl ze zich weer richtte op het kruiswoordraadsel. "David?" Ik was even perplex. "Oh, ja, David. Ik bel hem wel even terug!" En wierp daarbij een blik op Curtis die zijn schouders ophaalde en zichzelf een kop koffie inschonk. "Ben benieuwd wat hij heeft." "Daar kun je maar op een manier achterkomen," zeiden Curtis en Lois tegelijkertijd hetgeen veroorzaakte dat mijn moeder zich zowat verslikte in haar koffie. Ik liep naar de woonkamer en tikte het nummer, dat op het notitieblok stond, in. De telefoon ging een paar keer over en toen hoorde ik een bekende stem. "Hallo?" Uhh, David? Hoi." "Drew, cool dat je terug belt man." "Natuurlijk doe ik dat." Waarom zou hij denken dat ik niet terug zou bellen? "Nou, gezien gisteren, misschien was je wat kwaad weet je? Omdat wij allemaal naar Tyler gingen? Maar, het maakt niet uit, kom je vanmiddag hierheen voor de beloofde Hitchcock films? "Hè?" "Ik heb ‘Psycho', "Rear Window', ‘North by Northwest' en ‘Strangers on a Train' gehuurd de laatste is mijn favoriet." "Ummm." Curtis kwam de kamer in en zette een kop koffie voor me neer. "Wat is er?" vroeg David. "Nou, ik heb het eigenlijk nogal druk vandaag David." Ik keek Curtis aan die hevig zijn hoofd schudde en met armbewegingen en zijn lippen aangaf dat ik moest gaan. Ik schudde mijn hoofd. "Ja? Tyler heeft me verteld wat er gebeurd is met Reid. Is hij nog steeds bij je thuis? "Ja." Ik vroeg me af wat Tyler hem nog meer verteld had. "Zo. Tyler heeft me gevraagd om hem ook uit te nodigen." Het klonk eigenlijk te normaal, het had iets geforceerds. "Echt?" "Natuurlijk. Tyler zegt dat hij oké is." "Wacht even." Ik bedekte het spreekgedeelte van de hoorn met mijn hand en richtte me tot Curtis. "Hij wil dat we beiden langskomen om video's te bekijken." "Ik niet Drew, maar jij moet wel gaan. Echt!" "Weet je dat zeker? Ik wil je niet hier alleen achterlaten." "Dat doe je niet. Ga nu maar." Hij draaide zich om en verliet de kamer heel duidelijk makend dat de discussie voor hem gesloten was. "Oké, ik kom langs. Maar beloof me dat ik ze niet alle vier op een dag hoef te zien? Twee is genoeg." "Watje!" "Maak me niets uit dat je dat zegt. Waar woon je ergens?" Ik schreef het adres op en na nog wat opmerkingen over en weer namen we afscheid en ging ik terug naar de keuken om mijn moeders auto te lenen en Lois te vragen waar dat adres ergens was. "Weet je zeker dat je niet wilt dat ik blijf?" vroeg ik Curtis. "Hij krijgt het veel te druk om je te missen jongen. Hij heeft aangeboden me te helpen in de tuin." Informeerde Lois me. "Natuurlijk kan hij het zware werk niet doen maar ik heb in elk geval iets moois om naar te kijken. Iedereen lachte maar Curtis niet. Opnieuw overtrok een dieprode blos zijn gezicht. "Oké. Dan ben ik over een paar uur wel weer terug. Goed?" "Veel plezier," klonk het in koor. Ik schudde mijn hoofd om zoveel malligheid en maakte dat ik weg kwam met de slordige schets van Lois in de hand. Het duurde me langer dan ik gedacht had om bij Davids huis te komen en een paar keer nam ik een verkeerde afslag. Uiteindelijk kwam ik bij het beoogde adres. Tylers BMW stond op de oprijlaan geparkeerd dus ik moest wel goed zijn. Ik bekeek mijn uiterlijk in het autospiegeltje en stapte uit. Ik was nog niet halverwege het pad toen de deur al openging. David grijnsde naar me. "Ben je alleen?" vroeg hij. "Ja, Curtis had geen zin. Ik deed dat hij nog steeds wat ontdaan is." "Ja. Kom binnen." Hij leidde me door de hal en een trap af naar de kelder. De wanden waren rondom bekleed met hout. Er stonden een paar banken en wat zitzakken en een grote t.v.. Tyler schonk cola in en grapte met Kate en een behoorlijk lange, goed uitziend, blond meisje die ik niet kende. "Hoi, Kate." "Hé Drew. Dat is lang geleden." Antwoordde ze wrang maar met een glimlach. "Drew, dit is Lynne," introduceerde David me bij het voor mij nieuwe meisje. "Hi, Drew. Tyler heeft me al veel over je verteld." Ze leek me aardig maar van binnen hoorde ik een stemmetje dat riep ‘maar hij heeft me niets over jou verteld'. Misschien niet zo aardig van me? "Leuk je te ontmoeten," slaagde ik te zeggen. "Hey," zei ik tegen Tyler toen ik een glas van hem aannam. "Hoi. Is die saaie pier niet meegekomen? vroeg hij zachtjes. "Hij wou niet." "Had ik wel gedacht," snoof hij terwijl hij ook Lynne een glas aanreikte. "Dank je," kweelde ze en kuste hem op zijn wang. Tyler liet zijn hand rusten op haar heup en de kus verplaatste zich van zijn wang naar zijn lippen. Wat ging de tijd toch langzaam. "Hé, zonder je even af wil je," zei David en gooide een kussen naar hen. Ze gingen iets van elkaar zitten, Tyler met een schaapachtige grijns en zij met een trotse. Alsof dat er iets toe deed. Mijn maag maakte plotseling een opwaartse beweging en ik voelde me schuldig. Tyler verdiende het om gelukkig te zijn, waarom had ik dan van die stomme gevoelens over Lynne. En trouwens ik had Curtis. Toch? "Ja, bekoel die Publieke Blijken van Affectie een beetje," voegde Kate toe. Ik hield me stil. "Wat gaan we eerst kijken? ‘North by Northwest'? Of willen jullie ze liever zien in de volgorde waarin ze gemaakt werden?" vroeg David terwijl hij wat rommelde bij de t.v. en videorecorder. "'Psycho' natuurlijk eerst," reageerde Tyler met een grijns naar mij. "We zijn toch hier gekomen om onze onderontwikkelde nieuwkomeling uit het Oosten wat bij te brengen?" "Oké, je zegt het maar." Ik vraag me in stilte af hoe vaak Tyler deze woorden door David uitgesproken in zijn leven al had gehoord en voelde me meteen weer schuldig. Wat was er in me gevaren, waarom dacht ik zulke gemene dingen ineens? Zo ben ik niet! Kate ging naast me op de bank zitten en Lynne kroop dicht tegen Tyler aan in een grote fauteuil terwijl David op de grond ging zitten en een uitgezakte zitzak gebruikte als steun in de rug. David drukte op de afstandsbediening en zette de film in gang. Een groot gedeelte van de tijd besteedde ik mijn aandacht aan Tyler en Lynne. Vanuit mijn ooghoeken kon ik zien hoe ze hem regelmatig streelde en kuste. Maar tenslotte focuste ik mijn aandacht toch op de film. Het was behoorlijk goed, geloof ik, soms lag het er een beetje te dik op maar ik prefereerde het zeker boven de vele horrorfilm die vandaag de dag gemaakt worden. Voor een tijdlang lukte het me om me geheel en al op het scherm te concentreren en eindelijk voelde ik me relaxed. "Zo, wat vond je ervan, jongen?" vroeg David toen hij de tape aan het terugspoelen was. "Aardig goed," antwoordde ik vaag. "Aardig goed? Het is een klassieker man!" "Ach David, laat hem toch," gromde Tyler toen hij de kamer doorliep op zoek naar meer chips. "Wil er nog iemand een cola?" Zijn reactie was een koor van stemmen en hij zuchtte diep." "Ik probeer hem juist waardering bij te brengen voor de filmkunst, Ellis," antwoordde David vinnig nadat zijn glas weer volgeschonken was. "Hitchcock is een belangrijk deel van de culturele ontwikkeling." "Je bent er bezeten van." "Misschien." "Willen jullie eens ophouden?" vroeg Kate. "Het is slechts een film!" "Dat neem je terug!" schreeuwde David met een kwade blik op zijn gezicht. "Val dood." "Daar zul je voor boeten, ‘Katie'." "Noem me niet zo!" En viel hem aan. Ze pinde hem vast op de vloer en kietelde hem totdat hij om genade smeekte. Ik bekeek de gebeurtenissen met geamuseerde blik speciaal omdat het overduidelijk was dat David het lichamelijke contact met Kate absoluut niet erg vond. "Hé, zonder je even af!" Tyler imiteerde de stem van Kate die dat eerder tegen hem en Lynne had gezegd en Kate begon een beetje te blozen. Toen David weer wat op adem was gekomen liet ze hem gaan. Ik dacht aan Curtis. Hoe hij mij gekieteld had om me uit bed te krijgen en er ontsnapte me een onvrijwillige zucht. Waarschijnlijk had Tyler die opgemerkt want hij trakteerde me op een kleine, halve glimlach en een optrekken van zijn wenkbrauwen. "Even pauze voor de volgende film?" "Heeft dan niemand van jullie enige uithoudingsverhouding?" wilde David weten. "Donder op, David," zei Tyler terwijl hij in een andere stoel, gescheiden van Lynne, plaatsnam. Ik kon er niets aan doen maar het viel me op. Hij nam een slok uit zijn glas, sloot zijn ogen en liet zijn hoofd rusten op de rugleuning. Eens te meer bleek dat Tylers woord wet was voor mensen als David. Niet dat ik zelf tegen zijn woorden zou ingaan hoor! "Zo, hoe is het met Curtis?" vroeg Kate met een bezorgde blik op haar gezicht. "Vandaag veel beter maar alles nog wel pijnlijk," antwoordde ik simpel. "Ja?" "Yep. En hij is nog steeds erg verbaasd over alles." "Natuurlijk," zuchtte ze. "Ja. Hij geeft er zich zelf de schuld van." "Hoe lang blijft hij bij je?" "Totdat Lois hem laat gaan!" grapte ik. "Maar ik durf er met je om te wedden dat hij zo snel mogelijk weg wil. Klopt dat?" "Hij is erg onafhankelijk, heb ik het idee." Ik moet een vreemde uitdrukking op mijn gezicht gehad hebben want plots was er een interruptie van David die naar onze uitwisseling had geluisterd. "Zo wat is er aan de hand tussen jou en Reid?" David draaide zich naar me toe terwijl Tyler hem een boze blik toewierp. Het leek erop dat hij nog iets wilde zeggen maar ik was hem voor. Ik had steeds al het gevoel gehad dat ik dergelijke opmerkingen te horen zou krijgen. "Zoals ik al eens zei, is hij een verrekt goede spreken. Als je het ijs eenmaal gebroken hebt." Ik grijnsde naar David en hij lachte terug. Ik geloof dat hij de boodschap begreep dat deze conversatie niet verder zou gaan als ik het niet wilde. Maar hij alsof hij dacht het gesprek later voort te kunnen zetten als er niemand in de buurt was om zijn ondervraging van negatieve kritiek te voorzien. "Oké. Prima. Ik zal het laten rusten. Welke film nu? ‘The Man in Lincoln's Nose'?" "Wat?" Ik had geen flauwe notie waar hij het over had. "De eerdere titel van ‘North by Northwest', jij cultuurbarbaar." "Griezel!" zeiden Tyler en ik als een stem en de atmosfeer werd weer rustig, de spanning gebroken door het geluid van lachende stemmen. "Doet me niets hoor," mompelde David. De rest van onze kleine ‘Hitchkock-Party' ging voorbij zonder noemenswaardigheden. De tweede film maakte veel meer indruk op me dan de eerste. Tyler en Lynne slaagden erin om de gehele tijd van elkaar af te blijven en zo waren er voor mij ook geen vervelende zaken die mijn aandacht konden afleiden. Maar uiteindelijk werd het toch tijd om naar huis te gaan, terug naar Curtis die ik nu, tenminste in mijn hoofd, mijn vriendje noemde. "Oké, vrienden. Twee achter elkaar is voor mij de limiet," zei ik terwijl ik me op mijn benen hees. "Ja. Dat heb ik begrepen," grapte David. Ik pakte een kussen van de bank, sprong op de op de grond zittende David af en sloeg hem ermee totdat ik hoorde: "Oké, oké. Ik geef me over. Jezussss, sommige mensen zijn ook zo heet gebakerd!" "Heb je er spijt van?" vroeg ik. "Ja zeker!" "Zeg het!" dreigde ik hem met het kussen in de aanslag. "Het spijt me," klonk uiteindelijk, na een pauze, uit zijn mond en hij stond op. "Wat spijt je?" Zo gemakkelijk kwam hij niet van me af. "Dat jij zo'n eitje bent! En meteen maakte hij dat hij wegkwam de trappen op. Ik jaagde achter hem aan het kussen wild zwaaiend in mijn handen en furieus aangemoedigd door de anderen. Halverwege de hal bleef hij stil staan. De armen gevouwen over zijn hoofd waardoor ik vreselijk moest lachen. "Doe me geen pijn," jammerde hij. "Oké, vriend ik zal het je vergeven." En overhandigde hem het kussen. "En nu is het echt tijd voor mij om te gaan." "Prima Drew. En luister es het spijt me echt. Het gaat me echt niets aan." Plotseling was hij serieus geworden, legde zijn hand op mijn arm en keek me met een oprechte blik aan. "Nee joh. Het is goed." "Ik hoop dat het goed zal gaan met jullie twee en dat meen ik echt. Oké?" Even was ik van mijn stuk gebracht - en mijn eerste gedachte was dat Tyler me verraden had. De schok moet van mijn gezicht te lezen zijn geweest want David ging verder met praten. "Kijk niet zo geschokt man. Ik ken Kate en haar broer sinds het begin van de wereld en maak me niet zo druk om die homo-dingen." "Homo-dingen?" hoorde ik mezelf zeggen. "Natuurlijk." "Precies." Ik wist even niets anders te zeggen op dat moment en verviel dus in dingen die ik al gezegd had. "Maar ik moet gaan." "Rustig man. En wees maar gerust, ik zal het niemand vertellen. Niet eens tegen Tyler." Hij schonk me een brede glimlach terwijl ik zijn woorden verwerkte. Hij dacht echt dat niemand anders er van wist en had het gevoel dat hij me hielp door het geheim te houden voor Tyler! "Tyler weet ervan." "Hij weet ervan?" Nu was het David die van zijn stuk was. "Wow. En hoe nam hij het op?" "Goed. Denk dat hij ook cool is in die ‘homo-dingen'?" Ineens voelde ik me iets te geweldig door zijn wanhopige blik. Ik weet het. Maar zou dat bij jou niet zo zijn geweest? "Wow," zei hij nog eens. "Hoe heb je het hem verteld?" "Dat hoefde niet. Hij heeft het zelf uitgedokterd." "Tyler?" Het feit dat hij dit amper kon geloven bleek duidelijk uit zijn toon. Het was duidelijk dat veel mensen om Tyler heen hem verrekte aardig vonden maar grote twijfels hadden over zijn verstandelijke vermogens. Ik voelde het mijn plicht hem te verdedigen. "Ja. Je moet hem niet onderschatten. Hij is niet zo dom als iedereen denkt." "Dat weet ik maar ik wist niet dat hij zo scherpzinnig kon zijn. Wow." "Dat heb je nu al drie keer gezegd. En nu moet ik echt gaan." "Dat is ook al de derde keer dat JIJ dat zegt!" Ik kon niet ontkennen dat hij gelijk had maar pakte hem terug. "David, het lijkt wel of je met me staat te flirten man!" "Fuck," lachte hij. "Nu lijkt het helemaal of je staat te flirten." En met deze woorden liet ik hem met een open mond en duidelijke verslagenheid op zijn gezicht in de deuropening staan. Hij bleef daar staan staren en toen ik bij het eind van de stoep was, maakte ik een speelse buiging naar hem. Het wekte hem uit zijn gepeins op en hij sloot de deur. Vrolijk reed ik naar huis met een geweldig gevoel van tevredenheid met mezelf. Maar ook met een blijheid over de geweldige vrienden die ik hier getroffen had. En een in het bijzonder. ©original text: Ardveche (URL: www.ardveche.com, e-mail: ardveche@ardveche.com) ©Nederlandse vertaling: Lucky-Eye, 2001 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Nieuw in Californië - hoofdstuk 9 (mm:overige, 4759 words) [9/14] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jun 30 2001	Kijkers/Lezers: 5083/4327 [85%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Het vervolg

Dit is deel 9 van totaal 14 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel