ErotischeVerhalen.com: HAMFERTON HALL door Lucky Eye

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Joshua had de veranderingen die aangebracht werden in die zomermaanden met grote belangstelling maar ook verwondering gadegeslagen. Wat was die man wel niet van plan? In de westvleugel werd bijna een compleet gymlokaal ingericht! Zou de man echt denken dat hij hem zover zou kunnen krijgen. Nou mooi niet hoor! Meteen de eerste dag had Philip Joshua duidelijk gemaakt dat voor hem een gezond lichaam en een gezonde geest tezamen gingen. Hij had hem een schema gegeven en hem verzocht zich daaraan stipt te houden. De jongen had het papier van hem aangenomen en hem schaapachtig aangekeken. Met steeds groter wordende ogen had Joshua het keurige volgetypte A4'tje bekeken. Elke ochtend om 6.30 uur opstaan? Dan een uur hardlopen? Hoe haalt die man het in zijn hoofd? En dan 's middags ook nog eens twee volle uren gym? Die is gek, dacht de jongen! Toen Joshua echter de volgende ochtend niet op tijd bij de voordeur was, liet Philip er geen gras over groeien. Op hoge poten liep hij naar de kamers van de jongen en bonkte hij net zolang op diens slaapkamerdeur tot er open werd gedaan. In T-shirt en short en met een ontzettend slaperig hoofd opende Joshua de deur. "Jongeheer Hamferton-Smythe u heeft op dit moment een afspraak met mij en ik sta niet toe dat u zonder mededeling vooraf zomaar wegblijft." Joshua hoorde de goedgevormde volzin aan en mompelde zachtjes: "Het spijt me." "Daar heb ik helemaal niets aan. Schiet op, kleed je aan en binnen vijf minuten zie ik je bij de voordeur." Abrupt draaide Philip zich om en beende hij de lange gang weer door. Verdikkeme, dacht hij, wat denkt die snotneus wel niet. Hij wachtte in de frisse ochtendlucht op de jongen en toen deze aangesjokt kwam, moest hij inwendig lachen. Het was ook eigenlijk geen gezicht. Het T-shirt en de wijde sportbroek slobberden om zijn smalle lichaam. De benen leken hem bijna breekbaar toe en waren zo wit als melkflessen. Zeker weinig in de zon gezeten de afgelopen zomer! Philip ging de jongen voor door het park van het landgoed en paste zijn tempo aan aan dat van de jongen die echter ondanks het (naar zijn mening) sjokken als snel hijgend naast hem liep. "Zullen we even in wandeltempo verder gaan?" vroeg hij. Joshua knikte en zo wandelden ze een kwartiertje naast elkaar verder. Philip praatte honderduit maar kreeg weinig respons. De jongen was of geheel buiten adem, of nog niet wakker of gewoon niet erg sociaal ingesteld. Hun route voerde ook langs het strand en daar stopte Philip even om te genieten van het prachtige uitzicht over de Atlantische Oceaan en om wat oefeningen te doen. De jongen deed keurig mee al leek het allemaal wat houterig. Philip dacht terug aan zijn eerste indruk die hij gekregen had van de jongen; het zou inderdaad een zware dobber worden om hier wat van te maken! Terug bij het huis vroeg hij: "En Joshua, hoe is het bevallen." "Prima," hijgde hij, "maar ik heb liever dat u me Josh of Jo noemt en niet Joshua." "Goed, dat zal ik doen. Kom, naar je kamer en douchen en dan zie ik je straks bij het ontbijt." Joshua probeerde flink te zijn te niet te laten merken dat hij echt geradbraakt was maar nadat hij de deur van zijn slaapkamer achter zich had dichtgetrokken, liet hij zich op de grond zakken en strekte zich languit op de vloer. Hij was kapot. Zeker een kwartier bleef hij liggen en toen waagde hij het zich langzaam op te richten. Alles in hem deed pijn. De stralen van de douche pijnigden zijn lijf en ook het afdrogen en aantrekken van zijn kleren was pijnlijk. Met voorzichtige passen liep hij de lange gangen van het huis door naar de eetkamer. Philip zat reeds aan tafel maar was nog niet begonnen met eten. Met een pijnlijk vertrokken gezicht zette Josh zich aan tafel. "Gaat het wel goed met je?" "Ja, alleen wat spierpijn denk ik." Philip glimlachte en zei hem dat dat wel over zou gaan. Tijdens de ochtendlessen begreep Philip al snel dat zijn inschatting van de intelligentie van Joshua juist geweest en met verbazing vroeg hij zich dan ook af waarom de jongen zulke slechte cijfers had gehaald op de kostschool waar hij op gezeten had. Hij nam zich voor hem daar eens naar te vragen. De middagmaaltijd nuttigde hij ook samen met de jongen en daarna hadden ze volgens Philips schema beiden een uurtje pauze. Josh ging meteen naar zijn kamer en ging languit op zijn bed liggen. Alles deed hem nog zeer en dan straks volgens het schema gymmen. Hij kreunde al bij voorbaat. Toch stond hij op tijd op om zich om te kleden en naar de tot gymzaal omgedoopte ruimte te gaan. Philip was al aanwezig en bezig met wat oefeningen op de toestellen. Hij zag het moeizame lopen van de zijn pupil en besloot om maar te beginnen met wat voorzichtige grondoefeningen. Het ging goed en hij had het gevoel dat Josh er ook wel plezier in had al liet hij dat niet echt blijken. Na een uurtje stopte Philip en vroeg hij de jongen of hij zin had om te gaan zwemmen. Het was prachtig mooi weer en het zeewater (‘Hamerfon-Hall' ligt aan zee) was prima van temperatuur. "Prima," zei Josh. Ondanks de wel erg korte zin meende Philip even echte enthousiasme te horen in zijn stem. Ze gingen naar hun kamers om hun zwembroek en een handdoek te halen en liepen even later door het park naar het strand. Josh ging hem ditmaal voor. Dit vond Josh fijn. Hij mocht graag zwemmen en deed dat dan ook erg vaak. Meestal echter in hun eigen binnenbad omdat hij niet graag bekeken wilde worden. Maar nu vond hij dat niet erg en bovendien was hij erg benieuwd hoe zijn leraar er zonder kleren uit zou zien. Op het strand aangekomen, draaiden ze elkaar de rug toe en begonnen ze zich uit te kleden. Steels wierp Joshua een paar maal een blik over zijn schouders en hetgeen hij zag vond hij prachtig mooi. Philip was mooi gespierd op zijn rug, had prachtige brede schouders en was lekker gebruind. Ook zijn billen vond Joshua mooi. Gekleed in zwembroek keerden ze zich weer naar elkaar toe en ook de voorkant van zijn leraar mocht er zijn. Enorm prachtig was die man. Joshua was blij dat hij zijn wijde short had meegenomen in plaats van zijn strakke zwembroek. Zo kon zijn licht groeiende penis mooi verborgen blijven. Ruim drie kwartier lang zwommen ze in zee. Daarna lagen ze nog een tijdje te drogen in de zon en liepen toen in hun zwembroeken terug naar huis. Een korte douche en daarna weer verder met de lessen van die middag. Tegen halfzes uur namen ze voor die dag afscheid van elkaar. Joshua zou het avondeten nuttigen met zijn ouders en alhoewel de heer en mevrouw Hamferton-Smyte erop gestaan hadden dat Philip met hen mee zou eten had hij dat zo diplomatiek mogelijk afgewezen onder het voorwendsel dat hij het niet goed vond al te familiair met zijn leerling te worden. Philip kreeg zijn maaltijd keurig geserveerd op zijn kamer en voor de televisie at hij het op. Daarna zette hij zich achter zijn computer en maakte hij via MSN Messenger Service contact met William in Kyoto. Lang waren ze met elkaar aan het chatten ze hadden elkaar ook zoveel te vertellen. Philip miste zijn vriend nu al vreselijk erg en vroeg zich af hoe hij in hemelsnaam die lange periode zonder hem moest doorkomen. Maar met elke dag lange e-mails over en weer en af en toe langdurige chats zou het vast wel lukken. De dagen daarna groeide Josh' uithoudingsvermogen met de dag en ook zijn eerst enorme spierpijn werd steeds minder. Al snel kon Philip het trainingsschema wat opvoeren en na enkele weken hield de jongen hem moeiteloos bij. De dagen met mooi weer waren ze 's middags altijd aan het strand te vinden en bij een van die gelegenheden zagen ze, toen ze uit zee terugliepen, Josh' vader op het strand zitten. "Lekker weer hè Pa!" "Ja prachtig weer," antwoordde hij, "en ook zo'n prachtig uitzicht." De dagen regen zich aaneen tot weken en de weken en tot maanden en zo was het al heel snel Kerst geworden. Philip was voornemens geweest om de kerstvakantie in Plymouth door te brengen maar vooral mevrouw Hamerfton-Smythe had erop aangedrongen dat hij zou overblijven voor de Kerstdagen. Hij had toegestemd en zo vierde hij met de familie het Kerstfeest. Natuurlijk had hij cadeautjes voor hen gekocht en ook hij werd door hen bedacht met allerlei presentjes. Het was echt winter met dikke pakken sneeuw en een koude vrieslucht. Samen met Josh en zijn vader maakte hij elke middag een lange wandeling. En na het eten zwommen hij en de jongen nog een tijdje in het zwembad. Oudjaar vierde hij ook met de familie en toen werd het januari. Hij belde Aldridge op om een afspraak te maken voor de evaluatie. Toen had hij dat nog helemaal zien zitten. De jongen had qua kennisniveau goede vooruitgang geboekt en ook lichamelijk was hij enorm veranderd. De schriele jongeman die hij in augustus had leren kennen was nu geworden tot een mooie jongen. De zon waarin ze zich regelmatig gelaafd hadden na het zwemmen in zee had hem toen een prachtige bruine kleur geschonken en die was nog steeds niet helemaal verdwenen. In elk geval was hij niet meer zo bleek als toen geweest. De vele uren in het gymlokaal hadden zijn spieren goed ontwikkeld en zijn uithoudingsvermogen was door het hardlopen gewoon prima te noemen. Philip had het idee dat Aldridge tevreden zou kunnen zijn. Maar nu het zover is, nu Aldridge bezig is zijn leerling te ondervragen en te testen zinkt de moed hem toch weer in de schoenen. Waar was hij aan begonnen? Had hij het wel goed gedaan? Had hij niet te veel de nadruk gelegd op de wiskunde? Zou de jongen alles wel kunnen reproduceren wat hij van hem geleerd had? Met al deze wanhoopsvragen verdwijnt zijn zelfvertrouwen (zo die er al was) als sneeuw voor de zon. Aldridge was gisteravond al aangekomen en had na het eten langdurig met hem gepraat. Die ochtend hadden Philip en Josh eerst nog samen hardgelopen en had hij hem aangeraden zo kalm en rustig mogelijk te blijven. Maar eigenlijk had hij dat veel beter tegen zich zelf kunnen zeggen. De jongen was rustig en kalm geweest en scheen zich absoluut nergens druk over te maken. En ook nu vraagt hij zich af of hij Josh misschien niet onnodig zenuwachtig heeft gemaakt met zijn gezeur en gezemel. Verdomme, denkt hij, was het nu maar afgelopen. Ging die deur van het leslokaal nu maar eens eindelijk open. Zenuwachtig ijsbeert hij door de gang heen en weer. Na 2 volle uren houd hij het niet meer uit, trekt zijn jas aan en loopt het park in op weg naar de kust. Daar op het strand zet hij zich neer op een boomstam en snuift hij de zilte zeelucht op. Met gesloten ogen voelt hij de spanning iets van zich afvallen. Tijd en plaats vallen om hem weg en hij voelde zich één met alles om hem heen. Rennende voetstappen achter hem doen Philip opschrikken. Hij draait zich om en ziet hoe Josh met niet dichtgeritste jas op hem af komt rennen. "Het ging prima meneer. Ik heb niet een vraag overgeslagen en wist vrijwel meteen overal een antwoord op. En raad eens wat ik gescoord heb?" Het enthousiasme van de jongen verwarmt zijn bloed maar toch kan hij nog geen woord uitbrengen. Was het goed gegaan? Echt? Josh wil de gok van zijn leraar niet afwachten en roept luid: "NEGENENTACHTIG PROCENT!" Hij danst als een halfwilde indiaan om Philip heen en trekt hem uiteindelijk overeind. Slaat zijn armen om hem heen en bedankt hem wel duizendmaal. "Hé Josh je moet mij niet bedanken. Je hebt het helemaal zelf gedaan hoor!" "Natuurlijk moet hij jou wel bedanken," horen ze beiden plotseling iemand zeggen. Het is de heer Hamferton-Smythe die samen met John Aldridge us komen aanlopen. Ze hadden Josh gevolgd maar hadden hem natuurlijk nooit zo snel kunnen bijhouden. "En ook ik wil je bedanken Philip voor het geweldige resultaat dat je in paar maanden tijd met mijn zoon hebt bereikt." Hij schudt Philips hand en opnieuw voelt de jongeman zich warmer worden. "Ja, petje af Philip," voegt John toe. "Ongelofelijk wat jij in zo een korte tijd bereikt hebt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik met lood in de schoenen hier heen gekomen ben omdat ik vond dat je veel te snel die evaluatie gepland had maar jij en Josh hebben me versteld doen staan." Nu wordt Philip toch echt wat verlegen en begint hij ondanks de kou te blozen. Hij stamelt wat beleefdheidsfrasen terug en na een tijdje lopen ze gevieren terug naar het huis. Philip voelt zich in een woord GEWELDIG. Het huis waar hij een tehuis had gevonden en dat hij zo verschrikkelijk mooi vond zou gelukkig nog langer zijn thuis kunnen zijn. Na de verlate lunch gaat Aldridge weer naar huis. Philip schrapt het lesprogramma voor die middag en in plaats daarvan liggen hij en Josh bijna de gehele middag in het zwembad. Om half zes neemt hij afscheid van Josh en gaan ze ieder hun eigen weegs. Hij doucht zich en trekt alleen zijn badjas aan, gereed voor een rustige avond waarop hij van plan is een zeer lange e-mail te sturen aan William. Op het dienblad met eten vindt hij echter een briefje van de moeder van Josh. Ze verzoekt hem vriendelijk om een kort onderhoud tegen acht uur. Hij moet zijn plannen dus bijstellen, kleedt zich netjes aan en keurig op tijd klopt hij aan de deur van haar kamer. Ze opent de deur voor hem en laat hem binnen. Op haar verzoek neemt hij tegenover haar plaats. Eerst praten ze over van alles en nog wat maar uiteindelijk komt ze net als haar man met een welgemeend bedankje voor hetgeen Philip met Joshua had bereikt. "Philip ik moet echt zeggen dat ik vooraf een beetje mijn twijfels heb gehad. Ik weet niet of je dat gemerkt hebt maar mijn twijfels waren er wel. Je kwam tijdens het sollicitatiegesprek heel zelfverzekerd over maar ik voelde gewoon dat je niet echt vol zelfvertrouwen was. Noem het maar vrouwelijke intuïtie als je wilt. Maar ik ben heel blij dat het zo goed is gegaan. En niet alleen op het gebied van kennis. Ik vind het vooral prachtig dat je mijn iele, bleke zoon tot zo een mooie, knappe jongeman hebt gemaakt." Wow, daar zit Philip dan met zijn mond vol tanden en weet hij gewoon niet wat te moeten antwoorden. "Dank u wel," weet hij zachtjes uit te brengen. "Ik heb gedaan wat ik kon mevrouw en ben blij dat het u goed bevalt." Opgetogen, ja eigenlijk zo blij als een kind verlaat Philip haar kamer en loopt hij de lange gangen door naar zijn eigen vertrekken. Nu dan snel die e-mail naar William fabriceren en opsturen om hem ook te laten delen in de feestvreugde. Als hij zijn computer opstart, krijgt hij de melding dat er een bericht voor hem is binnengekomen. Het blijkt een e-mail van zijn vriend te zijn. Hij opent het bericht en leest het met steeds groter wordende verbazing, de rillingen lopen hem over zijn rug terwijl de tranen hem in de ogen springen. Woest rijdt hij zijn bureaustoel naar achteren en rent de kamer uit, de gangen door en naar buiten toe. Joshua die juist in de hal is, ziet hem als een dolle stier voorbij komen stormen. Hij roept hem nog na maar krijgt geen reactie. Eerst wil de jongen gewoon verder gaan met waarmee hij bezig is maar dan gaat hij op een holletje naar Philips kamer. De deur staat nog open en de computer nog aan. Nieuwsgierig geworden, stapt hij de kamer in en loopt naar het flikkerende beeldscherm. Hij leest het bericht en weet dat hij iets moest doen. Hij pakt Philips jas en rent terug naar de hal. Uit een kast pakt hij zijn eigen jas, trekt deze aan en ritst hem dicht. Daarna holt ook hij naar buiten. Hij weet waar hij Philip zal kunnen vinden. Op het strand aangekomen, laat Philip zich door zijn knieën zakken en blijft hij snikkend zitten. Verdomme, na al die jaren. Waarom? Net nu hij het idee had dat het eindelijk goed met hem gaat, komt dit! Zo zit hij daar tijden in gedachten verzonken en probeert hij te ontrafelen wat hij in hemelsnaam verkeerd heeft gedaan! Er moet toch een reden voor zijn? Zoiets doet iemand toch niet zomaar? Het geluid van voetstappen in het zand doet hem opschrikken. Hij draait zich half om en ziet daar Josh staan. "Hier is je jas trek hem aan man want het is vreselijk koud!" Josh komt dichterbij en reikt hem zijn jas aan. "Dank je," mompelt Philip. "Ik heb gelezen wat er gebeurd is en ik vind het echt vreselijk voor je dat je vriend het heeft uitgemaakt." Het oprecht klinkende medeleven van Josh veroorzaakt bij Philip een gigantische huilbui. Josh loopt naar hem toe en knielt naast hem neer. Hij legt het hoofd van zijn mentor op zijn schouder en streelt hem zachtjes over zijn rug. De tranen blijven komen en Philip laat ze vrijelijk hun loop. Na zo'n tien minuten is de bron echter opgedroogd en pakt hij een zakdoek om zijn neus te snuiten. Met de rug van zijn hand veegt hij de laatste tranen weg en zegt: "Bedankt Josh, dat je er even voor me was. Dat ik me even mocht laten gaan." "Tuurlijk man, is toch geen enkel probleem." Ze staan op uit het zand, lopen iets terug van de kustlijn en gaan op een omgehakte boomstam zitten. "Had je al lang iets met hem?" vraagt Josh. "Wist je dat ik homo was?" vraagt Philip op zijn beurt. "Nee." "Vind je het vervelend dat ik homo blijk te zijn?" Josh schudt het hoofd. "William en ik hebben elkaar op kostschool leren kennen en vanaf de eerste dag waren we maatjes. Na zo'n twee jaar kregen we iets met elkaar en daarna zijn we altijd samen gebleven." En met stemverheffing laat hij erop volgen: "En nu biecht die klootzak me op dat hij al drie jaar iets heeft met een ander." Een snik volgt. Het wordt stil tussen hen en een tijdlang blijft het zo. Philip verstikt door verdriet niet in staat om iets te zeggen en Josh bang dat hij teveel zal zeggen. Dat hij zich zal laten gaan en dingen gaat zeggen die hij eigenlijk nog niet durft. Een half uur lang zitten ze daar ongeveer en dan zegt Philip dat ze terug moeten gaan. Samen lopen ze de weg door het bos en de tuin terug naar het huis. In de hal bedankt Philip Joshua nogmaals en dan scheiden hun wegen zich. Terug op zijn kamer kan Josh het niet langer houden. Hij kleedt zich uit en stapt onder de douche. Hij sluit zijn rechterhand rond zijn keiharde penis en begint zich hevig af te rukken. Hij trekt net zolang tot grote stromen jongenszaad zich vermengen met het heldere water. Een heerlijke ontlading op eerdere heerlijke momenten. Dat gevoel dat Philip zo dicht bij hem was had hem compleet gek gemaakt. De tranen die zijn jas bevochtigd hadden, hadden hem in vuur en vlam gezet. En nu krijgt hij alweer een harde. Hij stapt onder de douche vandaan en strekt zich nat, languit op zijn bed. Zachtjes begint hij zijn jongenslijf te bespelen. Het speels aanraken en knijpen in zijn tepeltjes veroorzaakt een geweldige sensatie in zijn kruis en hij ziet hoe er voorzichtig een eerste druppel uit zijn pisspleetje te voorschijn komt. Hij likt zijn vingers nat en verplaatst ze dan naar zijn bilspleet. De aanraking doet hem kreunen en als hij in zich zelf naar binnendringt schreeuwt hij het bijna uit van genot. Zo bewerkt hij zijn gaatje een tijdje proberend een zaadlozing zo lang mogelijk uit te stellen. Maar lang houdt hij het niet vol. De gedachten aan Philip zijn te intens en al spoedig spuit hij zijn volle balzak nogmaals tot op de laatste druppel toe leeg. De volgende ochtend is Philip niet op tijd voor hun dagelijkse rondje en Joshua loopt naar zijn kamers om te kijken wat er aan de hand is. In ochtendjas opent Philip de deur op een kier voor hem. De jongeman ziet er vreselijk uit en vertelt dat hij de hele nacht niet heeft kunnen slapen. Hij vertelt Joshua dat hij maar alleen moet gaan lopen en verontschuldigt zich bij hem. Joshua loopt alleen hun vaste route waarna hij zich doucht. Ook bij het ontbijt is Philip er nog niet. De jongen slentert met een bang voorgevoel naar het leslokaal en als hij zijn leraar ook daar niet treft begint een lichte paniek toe te slaan. Hij begint met zijn werk maar kan zich niet echt concentreren. Tegen elven komt Philip er eindelijk aan. Nogmaals verontschuldigt hij zich en legt Joshua dan uit dat hij voor een paar dagen terug naar huis zal gaan om wat orde op zaken te krijgen. Joshua is hevig teleurgesteld maar probeert dat niet te laten blijken. Natuurlijk het is logisch dat hij even weg wil, zegt hij tegen zichzelf maar niet erg overtuigend. Philip geeft hem aanwijzingen voor een hele week en laat hem dan alleen in het lokaal achter. In de auto draait hij ondanks het koude weer de raampjes wijd open. De vrieslucht beneemt hem zowat de adem maar hij vindt het heerlijk zo. Alle muizenissen moeten uit zijn hoofd verdwijnen en wel voorgoed. Heeft hij eindelijk een baan naar zijn zin, heeft hij eindelijk door die evaluatie van Aldridge het gevoel dat hij het goed doet en dat laat die hufter van een Wiliam hem zitten. "Nee mannetje," zegt hij hardop, "je krijgt mij er niet onder." Maar eenmaal thuisgekomen ziet hij alle herinneringen aan hun samenzijn en wordt het hem toch weer te machtig. Tranen stromen en blijven stromen en een fles whisky biedt enige troost maar de volgende ochtend ook een gigantische hoofdpijn. Dat is dus ook niet de manier. Met ferme tegenzin haalt hij de volgende ochtend de fotoalbums uit de bergkast en begint alle foto's van William of hen samen te ruimen. Hij scheurt ze tot in piepkleine stukjes en met elke beweging slingert hij zijn ex een verwijt naar het hoofd. 's Avonds besluit hij het er eens flink van de nemen. Keurig opgedoft stort hij zich in het uitgaansleven vastbesloten om iemand te versieren. In de vroege ochtenduren komt hij thuis met een jongen van een jaar of 18 en laat hij zich door deze heerlijk verwennen. Als hij de volgende ochtend echter alleen wakker wordt, komen de tranen opnieuw. Die avond stapt hij achter zijn computer en bezoekt hij een chatbox. Eerst kijkt hij alleen naar het geouwehoer in het voorportaal maar dan probeert hij zelf af en toe een privégesprekje aan te gaan. Tegen middernacht ontmoet hij iemand die zich Donald noemt. Het gesprek loopt soepel en is leuk. Zo leuk dat ze afspreken elkaar de volgende avond weer te ontmoeten. De hele dag is Philip in een opperbeste stemming. Hij ruimt nog meer spullen van William op en krijgt nog maar een keer een spontane aanval van waterlanders. Tegen acht uur die avond zit hij al op de chatbox wachtend op Donald. Zodra deze zich aanmeldt, voelt Philip een warme vloedgolf door zijn lijf stromen. Wow, echt een heerlijk gevoel. Uren lang babbelen ze met elkaar over van alles en nog wat. Het lijkt of er geen eind aan komt. Na twee avonden achtereen met elkaar gechat te hebben via de cyberspace worden ze op vrijdagavond zelfs een beetje intiem met elkaar. Donald vertelt dat hij nog maagd is maar het wel heel graag eens wil doen. Philip nodigt hem uit om de volgende dag langs te komen. "We hoeven dan niet meteen iets te doen hoor maar we zien wel dan," zo zegt hij. Donald twijfelt nog een poosje maar als ze na uren hun gesprek beëindigen, zegt hij toe de volgende middag langs te zullen komen. "Maar wel geheel vrijblijvend hè," voegt hij eraan toe. Op zaterdagochtend is Philip druk bezig met het opfrissen van het huis. Stoffen, zuigen, ramenlappen al die huishoudelijke beslommeringen houden hem de hele ochtend bezig. Een snelle boterham tussen de middag en dan nog even wat boodschappen halen. Tegen drie uur heeft hij de thee gezet en wacht hij gespannen de komst van Donald af. Als de bel gaat, loopt hij met ietwat knikkende knieën naar de deur. Door het glas ziet hij de contouren van Donald en wordt nog zenuwachtiger. Hij opent de deur en ... Joshua schrikt zich werkelijk een ongeluk. Oog in oog staat hij daar geheel onverwachts met Philip. Lijkbleek wordt hij, draait zich om en zet het op een lopen. Ook Philip is compleet van zijn stuk gebracht door de verschijning van zijn pupil maar realiseert zich snel dat dit zo niet mag en kan aflopen. Meteen holt hij de jongen achterna en als hij hem eindelijk heeft ingehaald, pakt hij hem stevig bij zijn arm beet. "Joshua, stop. Dit moeten we uitpraten!" Hij draait de jongen met zijn gezicht naar hem toe en ziet dat deze huilt. Hij drukt hem tegen zich aan en voelt hoe het jongenslichaam tegen het zijne schokt. Als het snikken wat minder wordt, neemt hij hem aan zijn arm mee terug naar zijn huis. Eerst is de stilte tussen hen snijdend. Philip begint zich hevige verwijten te maken maar al snel sust hij die negatieve, destructieve gedachten met een grote nuchterheid die zegt dat hij dit niet had kunnen voorkomen. Joshua zit als een lamgeslagen vogeltje tegenover hem en nipt voorzichtig van de warme thee. Als zijn glas leeg is begint hij zachtjes te stamelen. "Ik was er eindelijk aan toe. Eindelijk wilde ik het met iemand doen. Eindelijk durfde ik die grote stap te zetten en dan komt dit!" De jongen snuift een snik weg en veegt zich de tranen van het gezicht. "Joshua het spijt me!" "Dat is nergens voor nodig. Je wist toch niet dat ik het was!" "Nee maar misschien..." "Kom op zeg, maak je zelf geen verwijten. Een blind date heet zoiets hoor! En we wisten beiden niet wie we zouden aantreffen toch?" Met zoveel realiteitszin kan Philip allen maar instemmen. Hij schenkt hun beiden nogmaals een kop thee in en al snel zijn ze, alsof er niets gebeurd is, stevig met elkaar aan het ouwehoeren. Philip laat de jongen het huis zien en ook de rommel van William die hij allemaal in dozen en zakken heeft opgeslagen. "Herinnering aan een lange geschiedenis" zo omschrijft hij het. Josh voelt zich echter nog niet geheel op zijn gemak en daarom geeft hij het gesprek een serieuzere wending. "Philip ik wil je toch graag nog het een en ander uitleggen." Philip brengt naar voren dat het echt niet nodig is maar de jongen is vastberaden en begint zijn verhaal. "Ik heb altijd al een voorkeur voor jongens gehad. Ik keek graag naar ze tijdens het sporten, in het zwembad en zo en had altijd fantasieën over hen. Tegen elf, twaalf jaar werden dat ook seksuele gedachten. Op kostschool was ik altijd met jongens samen maar toch voelde ik me daar niet echt op mijn gemak. Ik was niet zo sterk, niet zo sportief en al snel was ik het mietje, het watje van de klas. Daar kwam nog eens bij dat ik, sorry dat ik het zelf zeg, veel intelligenter dan de meesten was en ook dat werkte niet in mijn voordeel. Halverwege het eerste leerjaar begonnen voor mij de problemen. George, de bullebak in mijn groep, dreef me tijdens de gezamenlijke douchebeurt in een hoek en begon over me heen te pissen. Ik schaamde me dood en wist niet hoe hierop te reageren. Ik voelde me vernederd en tot op het bot geraakt. Daarna gebeurde dit ritueel dagelijks en George spoorde anderen er toe aan om zijn voorbeeld te volgen. ‘Het mietje moest worden afgezeken' zo noemde hij het. Met niemand durfde ik erover praten. Ook tijdens het sporten waren er altijd plagerijen. De bal werd me regelmatig hard in de buik of het kruis gegooid en regelmatig zat ik onder de blauwe plekken. De gymleraar was een echte eikel. Zag het wel maar zei dat ik maar hard moest worden. Toen het eerste jaar erop zat was ik blij dat ik naar huis kon. Maar de vakantie vorderde en ik begon steeds angstiger te worden. Ik werd echt ziek op een gegeven moment en zo kwam het dat ik vier weken later dan de anderen begon aan het tweede jaar. Vanaf mijn eerste dag begon het allemaal weer opnieuw en erger dit keer. De hele groep rond George piste dagelijks over me heen en George maakte het nog erger toen hij zich op een keer boven me begon af te trekken. ‘Lekker hè flikkertje,' beet hij me toe. Ik had altijd, zoals ik al zei, seksuele ideeën over jongens gehad maar zoiets intens gemeens nooit." Even slaakt Joshua een diepe zucht. Philip ziet dat de jongen niet te stuiten is in zijn ontlading en laat hem dan ook rustig verder gaan. "Het tweede jaar probeerde ik ook nog, stom eigenlijk maar wist ik veel, bij hen in een goed blaadje te komen. Bewust haalde ik slechtere cijfers. Ik schreef expres verkeerde antwoorden op. Het hielp echter niet. Ik was hun pispaaltje, letterlijk en figuurlijk. In het derde jaar werd ik opnieuw lange tijd ziek en bij mijn terugkeer op kostschool werd het nog erger. George dwong me op een avond om met hem mee te gaan naar zijn kamer en daar moest ik hem pijpen. Hij spoot zich in me leeg en ik walgde van hem maar vooral van mezelf. Ik kon me totaal niet meer concentreren op het leerwerk en haalde het ene na het andere slechte cijfer. De decaan en andere leraren mopperden op me maar het deed me allemaal niets meer. Ik liep als een zombie rond en liet alle plagerijen en vernederingen over me heen komen. Een leraar pikte het echter niet en ging met mijn ouders praten. Zo kwam ik thuis en zo kwam jij op ‘Hamferton Hall'. Vanaf het moment dat ik je zag wist ik dat het met jou goed zat. Dat je mij over die vervelende dingen heen zou helpen. Dat ik ze zou kunnen vergeten en dat ik anders zou kunnen worden..." Hier onderbreekt Philip hem en zegt: "Maar ben je anders geworden. Je hebt je toch niet laten veranderen door wat je is gebeurd? Niet jij, maar zij moeten veranderen!" "Nee ook ik moest veranderen. Waar geplaagd, gepest en gesart wordt, is er ook iemand die zich laat plagen, pesten en sarren. Ik had moeten opstaan vanaf het allereerste moment en heb dat niet gedaan. Nu weet ik dat ik het kan. Ik heb me kapot gelopen en stukgetraind samen met jou om te bewijzen dat ook ik er mag zijn. En durf nu een ieder recht in de ogen te kijken en te zeggen: ‘Hier ben ik en waag het eens me iets te doen'. Philip staat op, loopt naar de jongen toe, trekt hem overeind en slaat zijn armen om hem heen. "Je bent geweldig Josh! Was je niet mijn leerling dan zou ik je kussen!" "Dat mag nu ook wel hoor!" Het heerlijk aanvoelende lichaam van de jongen doet hem even twijfelen maar al snel komt zijn professionle houding weer boven en zegt hij: "Nee dat kan niet Josh. Ik ben je mentor en hou dat beetje afstand dat nodig is." De rest van de middag maken ze het gezellig met elkaar en na het avondeten gaan ze samen terug naar ‘Hamferton Hall'. De dagen verstrijken snel en half april beginnen de temperaturen al weer lekker op te lopen. Zodra het kan, duiken de twee weer in zee. Eerst is het water nog wel erg koud maar na een onderdompeling in het zilte nat verwarmt de zon hun lijven al weer snel. Op een van die mooie dagen is meneer Hamferton-Smythe ook weer op het strand. "Genietend van het uitzicht" zoals hij dat zo mooi zegt. Begin mei is Joshua jarig en het daarop volgende weekend wordt er een groot feest georganiseerd ter ere van zijn 18e verjaardag. Er zijn veel familieleden en belangrijke mensen uit de zakenwereld. Philip is natuurlijk ook een van de genodigden maar voelt zich niet echt op zijn gemak. Voor hem hoeft zoiets niet. Veel te veel mensen en veel te veel kouwe kak. Toch blijft hij de hele avond en als hij af en toe een blik wisselt met Joshua merkt hij al snel dat de jongen ook niet weg is van het feest. Tegen twaalven zijn de meeste gasten vertrokken. Een aantal familieleden blijft slapen en als Philip zich tegen half een naar zijn kamers begeeft, is hij best moe. Hij opent de deur en drukt op het lichtknopje maar wat er ook gebeurt, het licht gaat niet aan. Zeker de lamp kapot, denkt hij. Voorzichtig tastend in het duister loopt hij naar zijn badkamer. Ook hier ontspringt geen licht als hij op de schakelaar drukt. Stroomstoring dan? Hij poetst zich de tanden, kleedt zich uit en stapt naakt in zijn bed. Als hij zich op zijn linkerzij draait, merkt hij plotseling de aanwezigheid van een tweede persoon in zijn bed. Iemand slaat zijn armen om hem heen en drukt hem stevig tegen zich aan. Philip probeert zich los te wurmen maar het lukt hem niet. Het is een manspersoon die hem tegen zich aan trekt. Hij voelt een naakt mannenlijf! Uiteindelijk weet Philip zich aan zijn ‘belager' te onttrekken, springt snel uit bed, trekt de gordijnen open en ziet in het licht van de volle maan Joshua geheel bloot op zijn bed liggen. "Waarom kom je niet gezellig bij me liggen," vraagt de jongen. "Joshua dat kan niet. Dat weet je toch!" "Verdomme Philip, ik hou van je! Ik ben gek op je! Ik wil voor altijd bij je zijn!" Philip loopt terug naar het bed en gaat op de rand ervan zitten. Zachtjes begint hij te praten: "Josh, je weet dat het niet kan. Zelfs al zou ik van je houden dan nog is het een onmogelijke situatie waarin we zitten. Je ouders hebben je aan mij toevertrouwd en daar mag en kan ik geen misbruik van maken. Ik ben je leraar en kan niet je minnaar zijn!" "Alsjeblieft Philip, ik wil niemand anders dan jij! Ik voel dat je voor mij gemaakt bent. Elke nacht sinds onze blind date in januari droom ik van je. Elke ochtend word ik keihard wakker omdat ik weer zo heerlijk aan je gedacht heb in mijn slaap. Elke dag droom ik ervan dat je mij de jouwe maakt..." "Stop ,,, ga niet verder. Het kan niet en daarmee uit!" Philip wendt zich van de jongen af en staart niets ziend de door de maan verlichte tuin in. Verslagen stapt Joshua uit het bed en begint zich aan te kleden. Zijn zich verwijderende voetstappen doen Philip omkijken. Met gebogen hoofd loopt de jongen zijn kamer uit. Als hij goed en wel weg is, doet hij de deur op slot en strekt zich languit op het bed uit. Oh, verdomme waarom is het dan ook zo moeilijk. Een heerlijke jongen in zijn bed en dan zo onbereikbaar. De slaap wil niet komen en diverse malen denkt hij eraan wat er gebeurd zou kunnen zijn als hij Josh had laten blijven. Telkens krijgt hij van opwinding een stijve en tot driemaal toe spuit hij zichzelf onder zijn eigen warme zaad. De volgende ochtend is het zondag en als de heer en mevrouw Hamferton-Smythe uit de plaatselijke kerk terugkomen, vraagt hij hen om een onderhoud. Niet geheel op zijn gemak zit hij even later tegenover hen. "Ik weet eigenlijk niet precies hoe ik moet beginnen maar ik zal starten met mijn conclusie en dat is dat ik niet langer les kan geven aan Josh." De ogen van zijn toeschouwers worden van verbazing groot en als ze hem willen interrumperen vraagt hij nog even geduld te hebben met hun commentaar. Gedetailleerd schets Philip hen wat er onlangs allemaal is gebeurd: hun chats, hun blind date en tenslotte het voorval van gisteravond. Als hij dan eindelijk stopt, is het ook werkelijk doodstil in de kamer waar ze zitten. "Ik geloof dat we een ondernemende zoon hebben," begint Josh' moeder. Ze glimlacht naar haar man en deze glimlacht terug. Wat Philip ook verwacht had, zoiets absoluut niet! "En daarom denk ik dat het beter is dat ik vertrek," zegt hij nogmaals, bang dat zijn toehoorders niet begrijpen waar hij heen wil. "Philip, ik denk niet dat dat goed is," begint mevrouw Hamferton-Smythe. "Je hebt juist onze zoon uit zijn schulp gehaald. Hem ertoe bewogen, bewust of onbewust, te laten zien wat hem dwars zit. Daarnaast prachtige studieresultaten met hem behaald en als je hem nu zou laten zitten, zou hij dat wel eens kunnen zien als ‘verraad' en zich opnieuw en ditmaal verder in zichzelf terugtrekken dan ooit." "Maar ik kan toch geen seksuele relatie met hem beginnen?" roept Philip vertwijfeld. "Die keuze is aan jou!" zegt ze zachtjes. "Onze zoon is 18 jaar nu en best in staat zijn eigen keuzes te maken. Jij bent duidelijk ouder en kunt dat ook heus wel!" "Ik heb jullie vaak samen gezien," vult meneer Hamferton-Smythe aan, "en dan vaak gezegd dat ik van het uitzicht genoot. Daar bedoelde ik niet alleen de natuur en zo maar ik genoot ook van jullie samenzijn. Twee mooie jongemannen die zo verduiveld goed en leuk met elkaar leken om te gaan en als dat eindigt in iets intiems, dan heb ik daar geen problemen mee. Nee Philip. Dit is geen reden om je contract te ontbinden. We moeten je houden aan de verplichtingen die je met ons bent aangegaan. Til er niet zo zwaar aan man. Probeer er van te genieten." "Je hebt toch niets verkeerds met hem in gedachten?" vraagt mevrouw. "Nee absoluut niet. Alleen... Ik vind het zo moeilijk...Ik zou best...Het is allemaal zo verwarrend voor me...Ik weet niet..." Philip kan niet uit zijn woorden komen en werpt uiteindelijk zijn armen van vertwijfeling in de hoogte en roept: "Ik weet het allemaal niet meer.." Hij bedankt hen voor het onderhoud en gaat terug naar zijn kamers. Inderdaad hij weet het niet meer. Nu helemaal niet meer! Hadden ze hem maar gezegd dat het niet kon dan was hij zo weg geweest. Weg bij Josh vandaan. Weg bij de jongen die het hem zo moeilijk maakt. Maar dat zou een vlucht geweest zijn. Een vlucht om zijn problemen achter zich te laten en niet echt de manier waarop je een probleem te lijf gaat. Nee, dat zou niet een oplossing geboden hebben. Maar wat dan wel? Een tijd lang blijft hij op zijn kamer op het bed liggen maar dan staat hij op en maakt een lange wandeling. Als hij over het strand terugloopt ziet hij Josh bij hun plekje zitten. Hij zet zich naast hem in het strand en begint te praten: "Josh nog even over gisteravond. Ik denk dat ik juist heb gehandeld maar weet het allemaal niet zeker meer. Ik vind je echt een toffe peer maar geloof niet dat ik verder iets voor je voel. Ik heb je ouders voorgesteld om weg te gaan..." Met grote verschrikte ogen kijkt Josh hem aan "...maar ze wilden er niets van weten. Dus moet ik wel blijven." Josh vliegt hem om zijn nek en drukt hem dicht tegen zich aan. "Gelukkig, oh wat ben ik blij. Ik zal het je niet moeilijk meer maken. Tenminste ... ik zal mijn best doen. Is dat goed genoeg voor jou?" Philip knikt en streelt hem over zijn rug. De vakantieperiode breekt aan en zoals afgesproken begint Philip zijn spullen te pakken om naar huis te gaan als meneer Hamferton-Smythe hem vraagt of hij niet samen met Josh op het landgoed wil blijven. Josh wil niet met zijn ouders naar Rhodos en eigenlijk zien ze het niet zitten dat hij helemaal alleen blijft. Philip vraagt om wat bedenktijd en als hij alleen is, weegt hij de voor en nadelen tegen elkaar af. Al snel is hij eruit! Hij zal blijven! Zo gebeurt het dat ze half juni met zijn tweeën in het jachthuis trekken op het landgoed. Het grote huis bewonen met twee man en zonder personeel zou niet echt gemakkelijk zijn. Het jachthuis is een betere plaats. Op vrijdag vertrekken Josh' ouders en nog diezelfde avond zoeken zij het jachthuis op met hun spullen. Ze nemen allebei een kamer en installeren zich daar. Als Philip alleen in zijn bed ligt, kan hij niet anders dan aan Josh denken die slechts een deur verder slaapt. Zou hij wel slapen? Of net als hij wakker liggen? Zijn handen glijden onder het laken en over zijn warme lijf. Van het spelen met zijn tepeltjes raakt hij opgewonden en als hij een hand verder naar beneden laat glijden, voelt hij zijn stijve pik. Hij masseert zijn harige ballen en laat ze door zijn vingers rollen. Als Josh nu bij hem was, zou hij dan wat met hem doen? Of zou hij hem weer wegsturen? Zo in gedachten verzonken begint hij zich af te trekken. Hij manipuleert zijn staander net zolang totdat een heerlijke ontlading volgt. Zoete dromen ontfermen zich over hem. De volgende ochtend lopen ze ondanks dat het weekend is hun vaste route over het landgoed. Daarna douchen ze om beurten en daarna is er het ontbijt. Met een picknickmand gaan ze daarna naar het strand waar ze de rest van de dag doorbrengen. Tegen zevenen zijn ze 's avonds pas terug in huis. Philip maakt snel wat te eten en ze genieten er met een glaasje wijn extra van. Als het zo ongeveer elf uur is geeft Josh aan dat hij naar bed wil. "Mag ik me eerst douchen? Ik roep wel als ik klaar ben!" Philip vindt dit geen probleem en doet de vaat nog even. Als de jongen roept gaat hij naar de badkamer. Met een handdoek om zijn middel staat de jongen zijn tanden te poetsen. Philip kleedt zich uit en stapt onder het verkwikkende water. Na een kwartiertje draait hij de kraan dicht en droogt hij zich af. Joshua is er al niet meer. Als hij bloot met de handdoek in zijn hand zijn slaapkamer binnenloopt, ziet hij de jongen op zijn bed liggen. Geheel naakt! Maar ook diep in slaap. Philip twijfelt wat hij moet doen. Moet hij in de kamer van de jongen gaan liggen? Of gewoon naast hem? Om de jongen niet te wekken, stapt hij voorzichtig op het bed. Langdurig bekijkt hij het mooie, bruingekleurde lijf van Joshua en langzaam begint hij stijf te worden. De jongen is ook zo mooi! Zo lekker strak, zo goed gespierd en met een mooie (zij het slappe) ranke penis. Zijn balzak is geheel kaal en boven zijn pik groeit een weinig, blond schaamhaar. Verder is de knaap helemaal onbehaard. Philip likt met zijn tong langs zijn lippen en beroert even zijn erectie. De jongen draait zich op zijn zij (met de rug naar hem toe) en zodoende krijgt Philip een mooie blik op zijn billen. Witgekleurd (ze hebben nog nooit naakt gezwommen; moeten ze misschien eens doen!) en heerlijk stevig en lekker rond. Goddomme, Philip kan zich amper goed houden en voelt hoe de eerste zaaddruppeltjes zich naar buitenpersen. Hij vermant zich echter en dekt de jongen voorzichtig toe met het laken. Waarna hij er zelf ook onder kruipt. De volgende morgen is Philip als eerste wakker maar voordat hij opstaat kijkt hij naar het lieve, slapende gezicht van de jongen naast hem. Eventjes raakt hij met een tedere beweging diens bovenarm aan maar de jongen is nog zo ver weg dat hij het niet eens merkt. Philip staat op en wast zich in de badkamer. Dan zet hij het water op voor de thee en loopt in zijn joggingpak naar de brievenbus aan de weg voor de zondagkrant. Als hij hijgend terugkeert in het huis, begint het water net te koken. Hij schenk de thee op en neemt plaats aan de ontbijttafel. Hij heeft de krant wijd voor zich uitgespreid en hoort niet hoe Josh binnenkomt. Een flinke mep tegen de krant doet hem ontwaken uit zijn nieuwsgaring. "Hé, idioot, is dat de manier om iemand goedemorgen te wensen?" beklaagt Philip zich. "Ja, vond ik wel leuk!" "Nou, ik niet." Hij probeert geërgerd te klinken maar als hij het schalkse gezicht van de jongen ziet moet hij lachen. Hij is gekleed in een badjas en Philip bekijkt hem goedkeurend. Josh merkt de keurende ogen over zijn lijf en vraagt of hij er mee door kan. "Ja je ziet er prima uit. Al had ik gisteravond een beter overzicht." De jongen loopt rood aan en neemt en gaat zitten. "Sorry! Ik had het niet moeten doen." "Wat niet!" "Doe niet zo onnozel Philip. Ik had niet bij je in bed moeten kruipen. Ik had je beloofd het je niet moeilijk te maken en dan doe ik zoiets stoms!" "Het geeft niet. Bovendien was je diep in slaap toen ik de slaapkamer binnenkwam." "Ja," snuift Josh, "en dat was nog stommer! Wil ik iets met iemand en dan val ik in slaap!" Beiden moeten ze lachen. Ze eten hun ontbijt in een roerende stilte, die alleen verstoort wordt door het knisperende geluid van de krantenpagina's. "Zou je me weer weggestuurd hebben?" vraagt Joshua ineens. Hij laat zijn gedeelte van de krant zakken en kijkt naar de plaats waar Philip verborgen achter het zijne zit. "Nee, dit keer niet." Een grote glimlach verschijnt op Josh' gezicht. "Echt niet?" "Nee. Maar ik zal eerlijk zijn en je uitleggen waarom." Dan vertelt Philip hem hetgeen er plaats heeft gevonden na het eerste incident. Hij vertelt over de gesprekken die hij gehad heeft met de vader en moeder van Josh en ziet het gezicht van de jongen flink betrekken. "Dus ze weten het nu van mij!" klinkt het woest. "Ja." Voordat de jongen hem in de rede kan vallen gaat Philip door. "Ik moest het vertellen omdat ik geen andere uitweg zag. En je ouders zijn schatten van mensen jongen en hebben altijd al wel iets gemerkt aan je." "Nou ja," reageert Josh laconiek, "dat scheelt me de moeite van het zelf vertellen." "Was je dat van plan dan?" "Nee, nog lange niet. Maar als ik het nu goed begrepen heb, wil jij dus wel meer van mij." De jongen staat van zijn plek op en loopt naar de plaats waar Philip zit. Deze schuift zijn stoel naar achteren een idee hebbend van wat er komen gaat. Josh gaat schrijlings bij zijn mentor op schoot zitten en slaat zijn handen rond diens nek. Philip kijkt in de mooie blauwe ogen van de jongeling en voelt zich helemaal week worden. Wow, die voelt goed. "Philip?" "Ja?" "Weet je dat ik van je hou?" "Ja, dat week ik. En weet je het ook van mij?" "Wat?" "Dat ik van jou hou?" "Nee, eigenlijk heb je me dat nog nooit laten zien!" plaagt Josh hem. "Let op dan zal ik het je nu laten zien." En plots drukt hij een zoen op de mooie, smalle lippen van de jongen op zijn schoot. Hij verbreekt de kus en vraagt: "Bewijs genoeg?" "Nou het was nou niet echt overtuigend!" Philip legt een hand tegen zijn achterhoofd en duwt hun lippen weer op elkaar. Met zijn tong bespeelt hij de lippen van Josh en als deze ze gewillig uiteen doet, laat hij zijn tong bij de jongen naar binnen glijden. Hij zoekt de tong van Josh en als hij hem vindt, ontspint zich een heerlijk, geil en opwindend tonggevecht. "En dit dan?" "Waaaat?" Philip bemerkt dat de jongen hem opzettelijk sart en begint hem in zijn zij de kietelen. Hij gaat net zolang door tot ze beiden languit op de grond liggen. Hij boven op de jongen wiens basjas is open gegleden waardoor hij hem geheel kan bekijken. Hij gaat net zolang door tot de jongen hem smeekt op te houden. "Waaat?" vraagt Philip nu op zijn beurt. Hij laat de jongen los en zegt: "Je bent vreselijk mooi Joshua Hamferton- Smythe." Hij streelt met zijn handen over de borst van de jongen en knijpt zachtjes in zijn tepeltje. "Als jij wat uittrekt, kan ik bezien of ik dat ook van jou kan zeggen?" "Nee, jochie dat gaat niet. Weet je nog waar wij heen moeten vandaag?" Shit, ineens weet Josh het weer. De hardloopwedstrijd waar zij zich voor ingeschreven hebben. Tien kilometer lang rennen in dit prachtige weer. "Kunnen we het niet voorbij laten gaan?" Philip is echter vastberaden en zegt hem dat dat niet gaat gebeuren. "Schiet op, onder de douche, aankleden en dan gaan we weg." "Samen onder de douche dan?" "Neeeee, anders komen we zeker niet weg!" Hij trekt de jongen overeind en met een klapje voor zijn blootje billen verwijst hij hem naar de badkamer. In zijn slaapkamer kleedt hij zich zelf ook om voor de wedstrijd. Twintig minuten later rijden ze het landgoed af op weg naar hun wedstrijd. Onderweg praten ze over koetjes en kalfjes en de reis lijkt om te vliegen. Bij het wedstrijdterrein aangekomen (een oud landhuis dat in gebruik is als school) is het ontzettend druk. Een man met een gele armband om zijn rechterarm, geeft hen de richting aan waar zij de auto kunnen parkeren. Ze volgende zijn aanwijzingen en zetten de wagen ergens op een weiland naast andere neer, stappen uit en volgen nieuwe aanwijzingen. Bij de kleedgelegenheden aangekomen worden ze echter gescheiden vanwege hun leeftijd. Onder de 21 naar links, 21 en ouder naar rechts. Een uur later is de start. Bij de wedstrijd staan ze echter wel bij elkaar: Philip met nummer A213 en Josh met B 169. De match winnen is voor hen een onmogelijkheid omdat er ook echte wedstrijdrenners meedoen maar al met al zetten ze een keurige prestatie neer. Gezamenlijk lopen ze over de finish en dan worden ze door de onverbiddelijke bordjes voor even weer van elkaar gescheiden. Josh laat het heerlijk aanvoelende water over zijn verhitte lijf lopen en geniet er met volle teugen van. Dan is er plotseling die stem. Die stem die oude herinnering bij hem naar boven roept. "Als we daar de jongeheer Hamferton-Smythe niet hebben!" Josh draait zich om en ziet daar George Beddocks staan, temidden van een groepje anderen. Rustig draait hij de kraan uit en zegt hen goededag. Als hij naar de kleedkamer terug wil lopen, verspert George hem met zijn brede, uitstulpende gedaante de weg. "Ha, die George, nog geen spat veranderd zie ik. Nog steeds dezelfde ongelikte beer als toen. En nog steeds een schare van bewonderaars om je heen!" George kijkt vreemd op en snuift wat in de richting van Josh. "Zeg, George, wie van deze leuke jongens pijpt je nu, nu ik er niet meer ben?" Hij ziet twee gezichten vuurrood worden. Het ene is dat van George en het andere van een hem onbekende jonge jongen in het groepje. "Ja George, je zoekt ook altijd de jonge jongetjes uit hè." George haalt naar hem uit maar lenig en zonder enige moeite ontwijkt Josh zijn stoot. De bullebak schiet langs hem heen en knalt tegen de wand van de douche aan. "Pak hem jongens?" roept hij. Maar niemand in het groepje beweegt zich. "Zeg, luisteren jullie niet meer naar hem?" "Wat bedoelde je net met dat ‘wie pijpt je nu?'" vraagt Lionel hem. Opnieuw wordt het jonge ventje rood. En ook Lionel ziet dit nu. "Is dat waar Richard? Moet je George pijpen?" De jongen buigt zijn hoofd van schaamte en knikt. Op dat moment wil George Josh van achteren aanvallen maar deze verwachtte al zoiets en weet hem weer netjes te ontwijken. "George, ik waarschuw je maar een keer. Nog een zo'n kunstje en ik laat niets van je over." Een schamper lachen valt hem te deel en met gebalde vuisten staat George voor Josh en begint hij op hem in te beuken. Josh pareert de slagen zoals hem geleerd is en begint dan met zijn tegenactie. Woest, maar gecontroleerd slaat hij terug. Elke stoot raakt doel en uiteindelijk zakt George als een plumpudding ineen. Als de jongeman aan zijn voeten ligt, stapt Josh over hem heen de kleedkamer in. De groep ‘aanbidders' volgt hem. Lionel wil beginnen te praten maar Josh belet hem dat: "Het heeft geen enkele zin Lionel om je te verontschuldigen. Jullie waren net zo fout als George toen. Ik hoef je excuses niet. Als je iets wilt doen, begin dan maar met Richard. Help hem!" Josh verwijdert zich van de groep en als hij even later de kleedkamer verlaat staat Richard bij de deur op hem te wachten. "Mag ik je wat vragen?" "Natuurlijk!" "Liet George jou ook al die dingen doen die hij mij laat doen?" "Ja, ik denk het wel en net als jij durfde ik daar niets tegen te doen. Ik deed wat hij zei en heb daar later vreselijk veel last van gehad. Nu heb ik geleerd dat ik voor mezelf moet opkomen en dat ook ik belangrijk ben en meetel. En dat moet jij ook leren Richard. Je bent niet de speelbal van anderen. Je bent jezelf. En ik weet niet wat later jouw seksuele voorkeur zal zijn maar je mag nooit ergens toe gedwongen worden." Josh haalt zijn hand door de donkere krullen van Richard en loopt bij hem weg. "Wat heb jij een glimlach om je smoel zeg," zegt Philip als hij Josh ziet aankomen. "Het lijkt wel of je de beker hier hebt gewonnen!" "Nou, dat niet. Maar wel een prachtige overwinning behaald!" Hij kijkt om naar de kleedkamer en ziet het groepje jongens rond Lionel en Richard en een eindje verderop in zijn eentje George staan. "Kus me, Philip!" "Wat zomaar hier?" "Zeur niet man, doe het!" Philip slaat zijn armen om de middel van zijn vriend heen en drukt zijn mond op de zijne. Hun tongen vinden elkaar en spelen een geraffineerd spel. Josh opent zijn gesloten ogen en kijkt naar het groepje. Een juichkreet klinkt op uit de mond van de kleine Richard en Philip draait zich verschrikt om. "Wat heeft die?" "Ook een overwinning behaald!" © Lucky-Eye, augustus 2001 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

HAMFERTON HALL (mm:overige, 9854 words)
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Aug 04 2001	Kijkers/Lezers: 8082/6396 [79%]	Waardering (verhaal): 10.00 (1 stem)
Philip gaat als privéleraar werken op het landgoed Hamferton Hall. Zijn leerling is Joshua.