ErotischeVerhalen.com: Vrijgevochten, deel 18 door Lucky Eye [deel 18]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal hoor! Dat weet je toch wel!" Het werd met veel gelach uitgesproken maar Rinze hoorde ook geluiden die erop wezen dat Hanna de jongens werkelijk naar buiten dreef. "En waag het niet zonder Karl en Rinze weg te gaan. Jullie blijven op het erf!" De deur sloeg met een klap dicht. Rinze kon zich amper goed houden. "Stelletje dwazen!" verzuchtte Hanna. "Worden die twee ooit verstandig?" "Ik denk het niet," bromde Toine. Rinze besloot dat het tijd werd voor zijn verschijning. De kennismaking met Ger en Michel was voorlopig eventjes uitgesteld. Toen Hanna hem op de trap in het oog kreeg vroeg ze meteen of hij honger had. 'Altijd,' had zijn antwoord geluid die hij had laten vergezellen van een brede glimlach. "Heeft het gekrakeel hier van zojuist je wakker gemaakt?'' informeerde Toine. "Nee, pa. Ik was al wakker maar het leek me wel verstandig om eventjes te wachten alvorens ik mijn gezicht hier liet zien," antwoordde Rinze terwijl hij naast Karls moeder aan tafel ging zitten. "Je hebt het wel meegekregen dus?" vroeg Hanna met een bezorgde trek om het gezicht. "Ja ma en het is niet erg." "Maar ze zijn soms zo grof in de mond," klonk het haast verontschuldigend. "Ach... dat valt reuze mee. En naar ik begrepen heb van Karl kan ik dit soort plagerijen verwachten nu ik deel uitmaak van een groot gezin." "Maar als het kan... " "Ik weet het ma, zo zijn moeders. En ook vaders," voegde hij er meteen aan toe. De gedachte 'tenminste als je die van mij buiten beschouwing laat,' liet hij achterwege maar de radar van Hanna pikte die toch op de een of andere manier op. Ze trok hem dicht tegen zich aan en knuffelde hem. "Niet te veel aan denken jungske." "Ik doe mijn best." "Oké," zo brak ze de knuffel af, "ik moet nog even de was in de wasmachine doen, ben zo terug." Toen Hanna verdwenen was, nam Toine het woord. "Ben blij dat ik je nog even zie jongen." "Ik ook pa." "Ik ben niet iemand die snel over zijn gevoelens praat maar af en toe... dan komt het wel en dan moet ik het ook onder woorden brengen anders spat ik uit elkaar." Rinze werd nieuwsgierig naar wat Toine op zijn lever had. "Ik wilde je eigenlijk alleen maar zeggen dat je een heel speciaal plekje in mijn hart veroverd hebt. Ik ken je nog maar zo kort maar toch heb ik dat gevoel voor jou. En bovendien heb ik het idee dat jij en Karl prima bij elkaar passen. Voor mij is er geen enkele twijfel dat jullie een prima paar vormen. Met Leo had ik dat gevoel jaren geleden ook maar... die twee hebben elkaar niet voldoende tijd gegeven, zo heb ik het idee. Die twee andere vrienden van Karl deugden beiden niet. Niet voor hem in elk geval. En jij... jij bent zo... Ik weet gewoon niet hoe ik het moet zeggen jongen." Rinze zag een traan in de ooghoeken van Toine opkomen en was ontroerd. "Dank je pa. Ik heb ook het idee dat we voor elkaar gemaakt zijn, zoals dat zo mooi heet." "Ja, dat is ook zo jungske! Maar laat dat soort ideeën je er niet van weerhouden om Karl af en toe eens flink tegengas te geven hoor! Soms kan hij vreselijk koppig zijn en dat hoef je van hem niet te pikken. Ook niet voor de lieve vrede!" Rinze lachte. "Hanna en ik zijn al," er werd gerekend zo merkte Rinze, "al bijna 50 jaar bij elkaar en af en toe eens flink knallen, heeft alleen maar nieuwe, betere inzichten gebracht. Geloof me!" "Misschien heb ik de indruk gewekt dat ik over me heen laat lopen maar wees maar gerust pa, dat is echt niet het geval. Ook ik weet wat ik wil en kan een behoorlijke stijfkop zijn!" "Prima instelling jungske en nu... nu moet ik vertrekken want anders kom ik te laat op kantoor." Toine stond op, liep om de tafel heen en nadat ook Rinze was opgestaan, werd er opnieuw geknuffeld. "Zoon ik heb je lief!" Rinze wist niet wat te moeten zeggen. Hij kon ook niets meer zeggen want de tranen verstikten hem en liepen hem over de wangen. "Niet huilen jungske. Alles is goed nu en wat nog niet goed is, dat komt goed, geloof me."Toine nam afscheid net op het moment dat Karl de trap afgelopen kwam. "Oké!" zo sprak hij nadat hij Rinze een zoen gegeven had. "Heb ik iets gemist?" "Ja, zeker wel. Dat krijg je ervan als je niet op tijd weet op te staan," reageerde Rinze prompt terwijl hij zijn tranen wegveegde. "Zeg uhhh mag ik misschien eindelijk eens uitslapen." "Hohoho, niet mijn woorden hoor maar die van die lieve broers van je." "Ohhh sorry. Heb je ze al ontmoet?" "Dat niet maar ik heb wel hun optreden meegemaakt." Karl keek hem niet begrijpend aan en Rinze legde het maar al te graag uit. Toen het hele verhaal verteld was, schudde Karl het hoofd. "Die twee veranderen ook nooit." Hanna kwam binnen en nadat ze Karl een zoen gegeven had, nam ze haar plaats aan tafel naast Rinze weer in. "Heeft de jongen je verteld van je broers?" Karl knikte. "Goede indruk hebben ze gemaakt die twee hè!" "Ma die twee leren het nooit. Ze zijn als clown geboren en zullen ook zo sterven terwijl hun leven één groot feest is geweest en misschien is dat niet eens zo gek bekeken." "Ze doen het niet bewust jongens! Ze kunnen gewoon niet anders!" voegde Hanna toe. Er werd gelachen en wel zo hard dat het geluid buiten te horen moest zijn geweest want de personen in kwestie openden de deur, staken hun hoofd om het hoekje ervan en vroegen bedeesd of ze weer binnen mochten komen. Toen werd er nog veel meer gelachen. Ger en Michel lachtten mee en de dag was goed begonnen. Tegen half tien pas, anderhalf uur achter op schema, reden ze het erf af uitgezwaaid door Hanna. De reis naar Valthermond verliep rustig. Het was niet extreem druk op de weg en Ger en Michel wisselden elkaar om het uur af. Tegen het middaguur namen ze ruim de gelegenheid om ergens langs de snelweg te eten. Karl kreeg geen kans om te rijden in zijn eigen auto. Van zijn broers mocht hij rust nemen op de achterbank zolang hij en Rinze maar niet zouden gaan flikflooien met elkaar. Al met al duurde de reis bijna 5 uur zodat ze tegen half drie 's middags aankwamen bij het Best Western Hotel in Stadskanaal dat een eindje noordelijker ligt dan Valthermond. Toen ze zich meldden bij de receptie werden ze meteen doorverwezen naar kamer 114 op de eerste verdieping. Daar ontmoetten ze Matthieu die hen voorstelde aan Jan Holwerd van het bureau van Nijsingh in Zwolle. Met z'n zessen, zo legde Matthieu uit zouden ze die middag nog Valthermond en enkele andere plaatsen ingaan met de foto van Rinzes moeder in de hand om te kijken of zij ergens was gelokaliseerd. Na de thee met gebak begonnen ze hun zoektocht. Ze splitsten zich op in groepjes van twee. Ger en Michel zouden naar Valthermond en Ter Apel gaan. Rinze en Karl zouden het centrum van Stadskanaal bezoeken en Jan en Matthieu gingen naar Nieuw Buinen en Tweede Exloërmond. Als dat niets zou opleveren zouden ze voor morgen nieuwe plannen maken. De vraag die ze overal zouden stellen was of de mensen wellicht de vrouw op de foto herkenden en of ze haar de afgelopen dagen hier in de buurt ergens gezien hadden. Rinze en Karl vingen, waar en wie ze ook vroegen, overal bot. De bevolking wilde ook niet echt meewerken zo leek het wel en op een gegeven moment bemerkte Karl dat een mevrouw die ze net gevraagd hadden naar de foto te kijken een politieagent aanschoot. "Troubles, Rinze!" En met deze woorden schudde hij aan Rinzes mouw. Rinze keek op en zag de agent op hen afkomen. "Kan ik de heren misschien helpen?" vroeg hij beleefd. Karl overhandigde een visitekaartje van Matthieu waarvan ze allemaal een stapeltje hadden gekregen en deed zijn verhaal. De agent bleek meelevend en zei dat ze wel even mee mochten gaan naar het bureau dat dichtbij was. Daar zou de agent bij zijn collega's navraag doen. Het leverde jammer genoeg niets op maar er werd hen beloofd dat de hermandad een oogje in het zeil zou houden. Toen ze elkaar tegen halfzeven uur in het hotel troffen, waren ze allemaal doodop. Veel gelopen, veel gepraat, veel vermoedens gehoord maar nergens een echte aanwijzing dat Rinzes moeder hier gezien was. Iets om moedeloos van te worden dus. Ger en Michel gaven een imitatie van het plaatselijke dialect weer: "ksal het nait weten mien jong," "olde foto naitwoar?" "Nai das te ondudeluk." Er werd gelachen. De clowns hadden succes en voegden er nog eentje aan toe: "Ze liek op de juffrouw!" Toen bleef het stil. "Was die niet leuk?" vroeg Ger. Rinze begreep dat de jongens een clou gemist hadden en dat het beter was geweest als ze zouden hebben doorgevraagd. Want hoewel hij zeker wist te weten dat zijn moeder geen familie had, zou hij het natuurlijk mis kunnen hebben. Matthieu richtte zijn pijlen op de tweeling en deed dat heel omzichtig. Rinze begreep dat hij zijn broers geen verwijten wilde maken maar dat hij ook het onderste uit de kan wilde halen wat informatie betrof. "Waren jullie toen in Valthermond zelf?" de broertjes knikten. "Was dat in de buurt van een school?" Dat bleek niet het geval te zijn. "Ging het om een bepaald soort juffrouw?" Ger en Michel keken elkaar aan en begrepen nu ook - zo zag Rinze - dat ze iets over het hoofd gezien hadden. Meteen kwamen de verontschuldigingen. Matthieu wuifde ze allemaal weg. "Geen enkel probleem jongens. We zijn met elkaar al de hele dag in touw en dan kunnen dit soort dingen gebeuren. Wie loopt er even naar de receptie en vraagt om een 'Gouden Gids' en een telefoonboek voor me?" De tweeling was bereid om dat te doen, waarschijnlijk in een poging om hun misser goed te maken. Toen ze terugkwamen, begon Matthieu meteen te bladeren. Hij zocht onder 'scholen' en stuitte op twee basisscholen in Valthermond zelf en besloot die het eerst dan maar te proberen. Eerst probeerde hij de christelijke basisschool. Het duurde lang voor er opgenomen werd en toen kreeg hij een van de schoonmaaksters aan de lijn. Op zijn allercharmantst probeerde hij de informatie die hij wilde hebben uit haar los te krijgen. De anderen gniffelden om zijn benaderingswijze maar toen hij neerlegde en met stralende ogen 'BEET' riep konden ze niet anders dan respect voor Matthieu hebben. Hij was te weten gekomen dat op deze school geen juffrouw Wiltinghe werkte maar op de openbare wel. Het was de juffrouw van de kleuterklas 1-2. Hij keek Rinze met glunderende ogen aan. "Zou dat niet heel erg veel toeval zijn?" "Ja, dat zou wel heel erg veel toeval zijn maar..." "Ik weet het jongen. Je hebt me al een paar keer verteld dat je moeder geen familie heeft en ik trek die kennis ook absoluut niet in twijfel maar zou deze link toch wel heel graag willen volgen. Wat vind jij? Doen of niet doen?" "Ja, laten we het proberen," sprak Rinze zonder erover na te hoeven denken. Matthieu begon meteen te bellen en hoewel Rinze barstte van de koppijn bleef hij toch nog even wachten. Als Matthieu gelijk had wilde hij diens moment van triomf graag bijwonen. Hij draaide het nummer van de openbare school en kreeg ook daar iemand van het schoonmaakpersoneel aan de lijn. Die wilde echter niets bevestigen noch ontkennen. Hoezeer Matthieu ook zijn best deed, deze persoon was niet ontvankelijk voor de gladde praatjes van de advocaat. En uiteindelijk gaf hij het op met de mededeling van de schoonmaakster dat hij het maandag maar eens weer moest proberen als de school weer open was. "Oké, niet gelukt dus," baste Matthieu, "maar dat wil niet zeggen dat ik het opgeef. Ik probeer de directeur of zo wel te traceren." "Maar als je het goedvindt, dan ga ik even liggen op mijn kamer. Ik barst van de koppijn." Karl stond op om met hem mee te gaan. "Nee, beter dat jij je broers en Jan blijft helpen," reageerde Rinze. "Geen denken aan!" kwam Matthieus reactie. "Jullie doen al een paar dagen lang niets anders dan van de ene plek naar de andere crossen en mijn kleine broertje kan rust net zo goed gebruiken als jij. Dus hup! Allebei wegwezen. We eten om acht uur!" "En niet bonken!" riep Michel hen na toen ze Matthieus kamer verlieten. Alleen Ger moest lachen om de grap van zijn broer. Op hun kamer ging Rinze meteen languit op het bed liggen. Karl zocht en vond in zijn toilettas de paracetamol en loste een tablet op in water voor hem. Een keus had Rinze niet want Karl bleef wachten tot hij het glas had leeggedronken. "Gatver," klonk het terwijl Rinze rilde van afkeer. "Niet zeuren, schat. Het is voor je eigen bestwil en nu ga je proberen te ontspannen." "Ja, baas," klonk het met een klein spoortje van ironie. Rinze strekte zich uit en hield zich stil om even later toch zijn mond weer te openen. "Kunnen we misschien die yogaoefeningen samen doen?" Karl vond het een prima idee. Ze maakten wat ruimte in hun hotelkamer en even later begonnen ze, beiden slechts nog gekleed in hun boxer, aan de oefeningen. De ontspanning kwam bij Rinze en ook Karl voelde er baat bij. Na een half uurtje geconcentreerd oefenen waren ze beiden moe maar ook geweldig relaxt. Ze gingen languit op het bed liggen. Karl pakte Rinze's hand beet en zo bleven ze geruime tijd liggen tot het gebliep van een mobieltje hen deed opschrikken. "Die van jou?" vroeg Rinze. "Nee, echt niet. Dit deuntje ken ik niet man!" "Dan moet het die van mij zijn. De eerste keer dat ik hem hoor overgaan! Wie kent mijn nummer dan?" Hij sprong van het bed af en pakte zijn broek van de grond. Hij wurmde het toestel uit zijn broekzak en keek naar het scherm. "Een onbekend nummer! Wat moet ik doen?" "Opnemen, lijkt me," reageerde Karl en dus deed Rinze dat. "Hallo!" Karl zag hoe de ogen van Rinze zich wijd opensperden en hoe zijn mond open viel. "Mam! Ben jij het!" Wordt vervolgd... Grote dank ben ik verschuldigd aan EP die als mijn editor me op heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast goede vondsten heeft aangedragen. Daarnaast is de titel van dit verhaal van zijn hand. EP, bedankt! Reacties zijn welkom op: lucky_eye2@yahoo.co.uk © Lucky-Eye, september 2007 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Vrijgevochten, deel 18 (mm:overige, 3170 words) [18/20] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 07 2007	Kijkers/Lezers: 5138/4174 [81%]	Waardering (deel): 9.50 (2 stemmen)
vervolg

Dit is deel 18 van totaal 20 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel