ErotischeVerhalen.com: Tommy deel 1 door Rickyboy [deel 1]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal wordt..... Ik aard naar mijn moeder Annemarie en heb zonder twijfel haar lieve karakter en zachtaardigheid geërfd, en mijn blonde haartjes komen van m'n pa. Pa is op zicht wel een geschikte vent (heel soms dan...), maar vaak ook wel wat erg kort van stof en kort door de bocht, vooral als het om belangrijke zaken gaat; discussie is maar zelden mogelijk bij hem (in tegenstelling tot ma), en als hij z'n gezag laat gelden dan heb je maar te doen wat hij wil! Natuurlijk levert dat vaker spanningen op, vooral bij mij. Ik ben weliswaar tamelijk introvert en stil, maar soms kan ik behoorlijk fel uit de hoek komen en daarmee maak ik me bij pa niet bepaald populair. Gelukkig is ma er vaak om als buffer te dienen tussen pa en mij, en meer dan eens wordt een conflict tussen pa en mij dat redeloos en reddeloos dreigt te escaleren al in de kiem gesmoord dankzij de interventie van ma. Ik heb geen hekel aan pa, nou ja niet echt, maar onze karakters liggen gewoon veel te ver uit elkaar: hij een rechtlijnige Katholiek met strikte normen en waarden, grootgebracht in een Zuid Limburgs dorp, en ik een opstandig kind dat al vroeg een intuïtieve afkeer had van alles wat met geloof te maken heeft...... Ik hou van films kijken en van computers (ook al een bron van ergernis voor pa!), en breng er dan ook heel wat tijd mee door, soms eens wat té veel tijd, dat geef ik toe, maar beide media geven me volop de gelegenheid om lekker weg te zakken in mijn eigen fantasiewerelden, weg van de echte wereld die niet altijd zo aardig is jegens mij, thuis niet en vooral op school niet. Ik wordt gepest. De eerste aanvaring kreeg ik in groep 3 van de lagere school. Ik kon al heel vroeg m'n naam schrijven, en ik vind mijn naam een hele mooie naam (Tomas is een Aramese naam en betekent: ‘Tweeling', wel heel toepasselijk als je bedenkt dat ik op 13 juni jarig ben...), maar ik vond de schrijfwijze met een ‘h' veel te deftig, dus begon ik mijn naam als Tomas te schrijven; daarbij vond en vind ik het heel leuk als mensen mij ‘Tommy' noemen, want dat klinkt zo lief, zeker als iemand mij zo noemt waar ik om geef.... Niet zo de juf van groep 3, juf Iris, die mij steevast Thomas bleef noemen, en mijn naam ook bleef schrijven met h. Natuurlijk protesteerde ik, maar dat mocht niet baten. In die jaren had ik maar één vriendje, Marc, en hij noemde mij altijd Tommy, en daar was ik hem dankbaar voor. Ik was erg gesteld op Marc, en God zij dank was dat wederzijds, en onze vriendschap zorgde ervoor dat ik redelijk soepel door mijn lagere school tijd heen kwam. Oké, ik werd wel gepest, de ene periode wat vaker dan de andere, maar ik kon het makkelijk van me af laten glijden en tijdens het samenzijn met Marc bande ik de Boze Wereld makkelijk uit m'n geest en op die momenten voelde ik me echt heel erg gelukkig, iets dat ik vanaf m'n twaalfde jaar voor hele lange tijd niet meer zou beleven...... Hoofdstuk 3 Ik was tijdens mijn basisschool tijd al introvert en stil van nature, karaktereigenschappen die alleen maar versterkt werden ten gevolge van de omgang met andere kinderen. Ik wilde het liefste zo min mogelijk opvallen en trok me dan ook vaker in mezelf terug, en eerlijk gezegd had ik er ook weinig behoefte aan, behalve natuurlijk als het ging om Marc.... Ik was een eenzaam kind. Mijn vader en moeder zagen natuurlijk hoe ik me in m'n vroegste jeugd ontwikkelde, en dat baarde mijn moeder wel eens zorgen. Niet pa! Pa ergerde zich alleen maar aan mijn gedrag en zei meer dan eens dat ik me niet zo als een mietje moest gedragen.... Niet dat ik toen al wist wat ‘mie-tjes' zijn, aangezien ik nog totaal niet met seksualiteit en zo bezig was, maar ik voelde dondersgoed aan dat deze kwalificatie bepaald niet complimenteus bedoeld was. Het absolute dieptepunt in deze was dat pa me pushte om bij de Verkennerij te gaan, om - zoals hij het uitdrukte - ‘nu maar eens te leren omgaan met andere mensen'. Ik wilde niet, want van wat ik uit verhalen van kinderen uit mijn klas begrepen had wist ik zeker dat de Scouting wel het laatste op de wereld was waar ik bij wilde zijn! Ik hield m'n poot stijf, en dat was beremoeilijk, vooral omdat mam mij nu eens niet steunde, toevallig was ze het deze keer wél met haar man eens. Maar ik bleef volharden in de strijd, wat natuurlijk voor heel wat geschreeuw en gedoe zorgde in huize van den Berg, en vooral gehuil van mijn kant (ik huil makkelijk, zoals ik doorgaans heel makkelijk mijn emoties kan etaleren). Uiteindelijk hebben ze zich bij mijn beslissing neergelegd, al had dat wel tot gevolg dat pa in de maanden daarna niet of nauwelijks met me sprak. Mij een rotzorg! Hoe minder last ik van die kloothommel had, des te beter! Zoals gezegd: pa is geboren en getogen in een mooi Limburgs dorpje, gelegen in het Zuid Limburgse Heuvelland. Pa heeft later zijn ouderlijk huis kunnen overnemen en daar ben ik geboren, en ik voel me er thuis, écht thuis, ondanks de huiselijke probleempjes zo nu en dan. Ik ervaar mijn ouderlijk huis als een veilige haven waar ik me veilig en op m'n gemak voel, vooral als het daarbuiten eens wat minder is. We hebben leuke buren, en hun dochter Patricia was in mijn jongensjaren naast m'n vriendje Marc mijn tweede lichtpuntje. Patricia Wagenmaekers is 8 jaar ouder dan ik en we ont-moetten elkaar toen ik 1 dag oud was. Als 8 jarige was ze zeer geïnteresseerd in baby's, dus toen het goede nieuws door het dorp ijlde was zij een van de eersten om de trotse ouders te komen feliciteren en de nieuwe Wereldburger te bewonderen. Het klikte meteen tussen ons. Als kleuter stond ik meer dan eens bij de buren op de stoep, en Patricia vond mijn aandacht voor haar wel leuk, geloof ik. Vanaf het moment dat ik vijf jaar was kwam ze regelmatig bij ons oppassen, zij vond het leuk om wat guldens bij te verdienen, en Matthijs en ik vonden het maar wát leuk dat ze er was. Ze deed vaker spelletjes met ons, las voor, kortom, ze deed van alles met ons waar onze ouders geen tijd of gewoon geen zin in hadden..... Later zou Matthijs als Patricia kwam meer en meer zijn eigen dingen doen, maar ik was altijd in haar gezelschap en we bleven leuke dingen doen samen. We houden allebei van films kijken én van kletsen. Jeetje, we hebben wat afgekletst die avonden! Ik had al snel in de gaten dat Patty niet zomaar uit vriendelijkheid of plicht naar het gepraat van een jonge jongen luisterde, maar dat ze oprecht belangstelling had voor wat mij zo allemaal bezighield. Ik voelde me erg op m'n gemak bij haar en wist dat ik alles maar dan ook álles met haar kon bespreken, meer nog dan met Marc, waar ik bepaalde dingen toch niet echt mee durfde te bepraten....... Hoofdstuk 4 Mijn leventje was klein en beperkt, maar daar had ik wel zelf voor gekozen, ik vond het prima zo. Een paar maanden na m'n twaalfde zou mijn kleine wereld drastisch veranderen: ik kwam in de pubertijd en ik ging in Maastricht naar de Middelbare School. Als kind was ik redelijk lastig, maar nog wel controleerbaar, denk ik, maar vanaf m'n pubertijd werd dat wel anders! Conflicten, conflicten en nog eens conflicten, en meer dan eens schreeuwde pa dat hij me naar kostschool zou sturen, iets dat me zeer angstig maakte, want - hoewel ik niets van het fenomeen kostschool afwist - had ik stéllig het idee dat een kostschool een soort jeugdgevangenis is, waar letterlijk met harde hand gehoorzaamheid en ontzag afgedwongen werden. Ik was dus doodsbenauwd daarheen gestuurd te worden! Mijn angst was natuurlijk irreëel, want als ik in die periode wat meer notie zou hebben gehad van geld en wat je er mee kon doen, zou ik geweten hebben dat mij naar een kostschool sturen voor mijn ouders financieel gezien een onmogelijke opgave zou zijn geweest, dus het bleef natuurlijk bij dreigen alleen, maar dat wist ik op dat moment natuurlijk niet. Dus bond ik meestal vrij snel in, liep al scheldend naar m'n kamer en vluchtte voor de zoveelste keer weg in die veilige virtuele wereld die Internet heet...... Behalve dat mijn pubertijd zorgde voor gedragsverandering begonnen er ook lichamelijke veranderingen manifest te worden, en hoe! De hormonen begonnen op een gegeven moment door m'n lijf te gieren, en niet zo'n beetje! Ik had jullie al verteld dat ik tot die tijd een redelijk aseksueel wezen was, het interesseerde me gewoon (nog) niet, en de heimelijk gesmiespelde verhaaltjes die zo en dan op het schoolplein verteld werden boeiden me ook niet echt. Maar dat veranderde dus na m'n 12e verjaardag! Natuurlijk had ik daarvoor wel eens met m'n piemeltje gespeeld en soms vond ik dat best plezierig, andere keren deed het me weinig. Rond m'n 12e kwam daar verandering in....... Mijn penis scheen te groeien en er kwamen haartjes op, blonde haartjes, zoals trouwens ook op m'n balletjes, iets dat me in hoge mate intrigeerde! Ik durfde daar natuurlijk met niemand over te praten, ook met Marc niet, dus ik deed in m'n eentje de ene na de andere wonderbaarlijke ontdekking! Het voorlopige heftige hoogtepunt kwam een paar maanden na mijn 12e verjaardag. Ik lag 's avonds in bed, naakt (zoals gewoonlijk), en was een beetje aan het lezen, niks bijzonders dus. Ik lag op m'n buik te lezen en meer dan eens ging ik verliggen voor een makkelijker houding en daarbij schuurde ik natuurlijk met m'n piemel tegen het laken, ook niets aparts natuur-lijk, ware het niet dat ik gaandeweg een lichte opwinding bespeurde. Ik deed m'n boek dicht en dacht even na. Ik wilde dat lekkere gevoel langer laten duren, dus besloot ik met m'n piemel over het laken te blijven schuren. Ojee, dat was pas fijn!! Ik versnelde mijn bewegingen en het lekkere gevoel werd intenser en intenser....... Na een paar minuten was het dan zo ver: mijn pikkie werd knoerhard en tegelijkertijd leek het wel of er sterretjes in m'n hoofd ontploften. Ik schreeuwde en op dat moment kreeg ik een flinke zaadlozing, mijn eerste! Ik lag even na te hijgen en keek toen naar beneden. Het laken onder mij was nat, heel nat, en ik zag een witte kleverige substantie... ‘Mijn zaad' dacht ik trots, ‘mijn eerste zaad!' Ik snelde m'n bed uit, pakte uit een van de kasten een handdoek en begon de natte plek droog te deppen. Dat hielp niet echt, integendeel: de plek werd alsmaar groter! Uiteindelijk legde ik een andere handdoek op de plek en ging erop liggen, hopende dat alles in de handdoek zou trekken, want het laatste wat ik wilde was dat een van m'n ouders hier achter zou komen! IJdele hoop natuurlijk...... De dag erna was het daaronder droog, maar je kon wel duidelijk een grote geelachtige plek zien waar ik de avond ervoor heftig was klaargekomen. Ik dacht bliksemsnel na en ging tot actie over. Ik haalde de lakens van het bed en liep er mee naar de badkamer waar de wasmanden stonden. Mijn gedachte was om mijn lakens tussen de andere lakens in de waskorf te verstoppen, zodat het niet zou opvallen, puik plan, absoluut, alleen jammer dat ma natuurlijk op dat moment de badkamer kwam binnenlopen...... Moeders hebben volgens mij daar een soort instinct voor! Ze vroeg verbaasd wat ik met m'n lakens aan het doen was. ‘Ja sorry, ma, ik heb gisteren per ongeluk wat sinaasappelsap gemorst op het onderlaken, dus gooi ik alles even in de was' improviseerde ik snel. Ma schudde meewarrig haar hoofd. ‘Ik heb je anders geen glas drinken mee naar boven zien nemen...' Ik kreeg een vuurrood hoofd, en vroeg me af hoe ik me hier in Godsnaam uit zou kunnen redden..... ‘Thomas Antonius van den Berg, jij bent wel de slechtste leugenaar die ik ken! Kom, ga eens zitten'. Aarzelend ging ik naast haar op de rand van het bad zitten en wachtte gelaten af. ‘Lieverd, probeer alsjeblieft eerlijk en open naar me toe te zijn, dat is toch wel beter. Alles is hier bespreekbaar, dat weet je toch!' Ik staarde voor me uit en wist me met m'n houding geen raad. ‘Thomas??' Ik geneerde me dood en had de tranen in m'n ogen staan. ‘Ik lag in bed, en... eh... nou ja, hoe zal ik het zeggen.... Ma, het gebeurde gewoon vanzelf... ik....eh... nou ja, Jezus!.....móet ik dat allemaal vertellen??' Ma begon zachtjes te lachen, en ik keek haar verbaasd aan. ‘Natuurlijk niet jongen, er zijn dingen die jongens liever voor zich houden.... Maar wat jou gisteren overkomen is, is toch de gewoonste zaak van de wereld, niet dan? Misschien wil je er ooit met me over praten, maar dat hoeft niet, als jij dat niet wilt hoor. Gelukkig is gisteravond gebleken dat je een gezonde jongen bent, en daar hoef je je niet voor te schamen. Je hebt van Onze Lieve Heer een lichaam gekregen, een mooi lichaam mag ik wel zeggen, geniet er dus van!' Ik zat haar stomverbaasd aan te kijken, en wist niet wat ik hoorde! ‘Kijk niet zo verbaasd, Tommy, en doe je mond dicht, want dat staat je niet echt!' Op dat moment hield ik ontzettend veel van m'n moeder, dus ik gaf haar spontaan een zoen. Mamma knuffelde me en maakte aanstalten de badkamer uit te lopen. ‘O ja, nog één ding! Als je, hoe zal ik het zeggen, als je weer eens behoefte hebt om het ge-beuren van gisteravond aan een herhaling te onderwerpen, gebruik dan alsjeblieft een zakdoek of zoiets? Ik heb namelijk geen zin om jouw lakens vaker dan nodig is te wassen!' Ik knikte sprakeloos en stotterde: ‘Ma, kan dit tussen ons blijven, please???? Niet aan pa vertellen'. Ma knikte. ‘Natuurlijk jongen, dit blijft onder ons, al zie ik niet in waarom...' ‘Alsjeblieft', smeekte ik, ‘niet aan pa vertellen, alsjeblieft'. ‘Nee, is beloofd, schatje!'. Ze verliet de badkamer, mij in verwarring achterlatend. Ik had gisteravond mijn eerste primitieve ervaring met seks gehad, en in de daaropvolgende jaren zouden er nog heel veel volgen, en iedere keer zou het fijner en mooier worden! Ik was dus de pubertijd ingerold, en de volgende mijlpaal zou de overstap naar de Middelbare school zijn Maastricht. Ik keek er niet echt naar uit, maar vooruit, kome wat komt!!! Hoofdstuk 5 In september 2003 ging ik dus van de "groete sjaol" naar de "hoegere sjaol", zoals ze in mijn dialect zeggen, van de lagere school dus naar de middelbare. Ik stond er bepaald niet op te wachten, en had ook echt geen "joepie" gevoel, want voor een deel zou ik mijn veilige en vertrouwde omgeving moeten loslaten, de veiligheid van thuis, de knusheid van mijn geboortedorp, ik zag er vreselijk tegenop. Maar goed, het was niet anders, dus op die bewuste maandagmorgen, begin september klom ik op m'n mountainbike om aan die ellendig lange fietstocht naar Maastricht te beginnen, in m'n eentje, want mijn voorstel vorige week aan twee oud klasgenootjes om gedrieën naar Maa-stricht te fietsen werd genadeloos getorpedeerd. Ze hadden geen zin om samen met mij naar de nieuwe school te fietsen en ze hadden al helemáál geen zin om samen met mij gezien te worden! Ik haalde maar m'n schouders op en liep weg. Ik voelde me intens triest en bedacht dat als de zaken de komende jaren zo zouden gaan ik bepaald m'n lol wel op zou kunnen! Die maandag viel achteraf gezien nog wel mee, de klas telde zo'n 30 kinderen, en op het eerste gezicht leken het wel aardige kinderen, enfin dat zou de toekomst moeten uitwijzen... Minder was, dat een van de plaaggeesten van m'n oude school blijkbaar ook bij me in de klas geplaatst was, en ik hoopte uit de grond van m'n hart dat hij zich gedeisd zou houden, en mij het leven niet vervelender zou maken dan het nu al was..... Wat kan ik er verder allemaal over zeggen?? Eigenlijk wil ik er verder niet te veel over uitweiden, want leuk was het er niet, uiteindelijk. Eigenlijk een herhaling van zetten, de basisschool gelijk, maar dan een graadje erger. Die klootzak van de lagere school, die nu bij me in de klas zat en helaas blééf zitten had erg z'n best gedaan om mij bij enkele klasgenoten zwart te maken, had allerlei voor het overgrote deel verzonnen verhalen rondgestrooid over mij, en het vervolg laat zich makkelijk raden...... Ik werd gepest, en hoe! En meer dan eens kwam ik naar zo'n dag huilend thuis en bezwoer mijn ouders dat ik dus never nooit niet meer terug zou gaan naar die verdommese kutschool, maar ach, op het einde van het liedje klom ik dan toch maar weer op m'n fietsje en ging zuchtend en met veel tegenzin richting Maastricht..... Mijn ouders reageerden zoals verwacht: mijn moeder troostte me, of probeerde het in ieder geval, mijn vader stelde zich harder op en vond dat ik weerbaarder moest zijn, dat ik er tegenin moest gaan, en van me af moest bijten, en bij die zinloze gesprekken viel dan meerdere malen het woord ‘mietje', waar ik inmiddels de betekenis wél van wist.... Dát deed me nog het meeste pijn: uitgemaakt worden voor iets wat ik niet ben, tenminste dat dacht ik toen..... Meestal eindigde zo'n gesprek ermee dat ik in tranen was en zwaar depri naar m'n kamer vertrok. Het getreiter op school ging gewoon door en ik voelde me machteloos. Oh, het was vaak erg subtiel, en fysiek geweld kwam er (gelukkig) niet aan te pas, maar onderhuids gepest kan dode-lijker zijn en vooral kwetsender dan welke vorm van lichamelijk geweld dan ook; dus trok ik me steeds meer terug in m'n wereldje en sublimeerde de kunst van het er niet te zijn tot eenzame hoogte..... Gelukkig werd mijn leven vanaf leerjaar 2 enigszins verlicht door de komst van Kevin en Jordy. Kevin en Jordy (plus nog een aantal anderen) kwamen vanaf de 2e klas erbij, en al heel snel zochten Jor en Kev contact met mij. Ik was verbijsterd! Toen Kevin mij voor het eerst aansprak (het ging over huiswerk of zo iets) was ik heel wantrouwend, uit gewoonte, maar Kevin deed heel normaal, en het gesprek ging verder over hele gewone dingen. Heel voorzichtig (wantrouwen was inmiddels mijn 2e natuur geworden!) liet ik hem toe in mijn leven, en hij werd mijn beste vriend uiteindelijk. Later dat jaar maakte ik ook kennis met Kevins vriend Jordy, die Kevin weer kende via de voetbalclub, en uiteindelijk werd ook hij een vriend van mij. Ik was echt nog heel paranoia die periode, en zat eerlijk gezegd constant te wachten tot de klappen zouden vallen. Niet dus... We trokken veel op samen, en voor het eerst na lange tijd kon ik weer op adem komen... Er waren nog wel wat treiterijtjes, maar die kon ik nu makkelijker het hoofd bieden, in de wetenschap dat ik me mocht koesteren in de vriendschap van twee zulke leuke gozers als Jordy en Kevin. En ik werd helemaal blij toen mijn vrienden ook eens een keer bij mij op bezoek kwamen, en het bleef gelukkig niet bij één keer.... Ik was er blij mee, vooral ook omdat de vriendschap met mijn jeugdvriend Marc op een heel laag pitje was komen te staan. Vlak voor we de basisschool zouden verlaten hadden we elkaar nog eeuwig trouw gezworen, maar in het Leven gaan dingen helaas vaak anders dan we wel zouden willen.... Marc z'n ouders vonden het onderwijs in België een stuk beter dan bij ons, dus werd besloten om Marc naar een Belgisch gymnasium te sturen, en om lang heen en weer te reizen te voorkomen ging m'n vriendje intern, op kostschool...... We praatten er lang en vaak over, en eigenlijk keek Marc er best wel naar uit! Brrrrr, niks voor mij dus! We hielden natuurlijk wel nog contact, in het begin dan, maar zoals dat meestal gaat verwaterde dat vrij snel, natuurlijk ook omdat Marc daar nieuwe vrienden ontmoette. We ontmoetten elkaar tijdens de school vakanties, maar stelden wel vast dat dat vertrouwde, intieme gevoel er gewoonweg niet meer was. Jammer, maar het zij zo; we bleven natuurlijk wel met elkaar omgaan, maar de chemie van weleer was weg..... Gelukkig dus dat ik Jordy en Kevin tot m'n vrienden mocht rekenen! Tot Kevin voelde ik me dus het meeste aangetrokken (in vriendschappelijke zin dan), maar dat komt omdat hij in vele opzichten veel op me lijkt, denk ik. Kevin is een vrolijke en heel spontane knul (dat natuurlijk in tegenstelling tot mij!), en ontpopte zich al gauw tot de clown van de klas. Dit resulteerde uiteindelijk erin dat hij meer dan eens de klas werd uitgestuurd. Ik verbaasde me vaak erover dat Kevin soms zo tegendraads en recalcitrant was en wilde hem daarna vragen, als de gelegenheid zich voordeed. En die gelegenheid kwam! De proefwerkweek diende zich namelijk aan en Jordy, Kevin en ik hadden het plan opgevat om samen een paar uurtjes te gaan leren, vooral de talen, want daarin was ik uitgesproken slecht, Jordy ook wel, maar Kevin was een kei daarin. Besloten werd om dat bij mij thuis te doen, en ik denk niet op de laatste plaats vanwege mijn moeders voortreffelijke culinaire kwaliteiten...... Nou, toen puntje bij paaltje kwam liet Jordy het afweten, hij had namelijk met voetballen zijn linkerknie geblesseerd en kon niet anders dan thuiszitten, maar Kevin zou dus wel komen. Ik keek er naar uit, en was dan ook enigszins ongerust toen ik de dag ervoor telefoon kreeg; op de nummerdisplay zag ik namelijk Kevins naam staan en was natuurlijk beducht voor alweer een afwijzing..... ‘Hai, Kevin, what's up?' ‘Dag Tom, zeg hoe laat ben ik morgen welkom?' ‘Nou, zaterdags ben ik doorgaans rond 10 uur op, dus wat dacht je van een uur of 11?' ‘Prima voor mij! Nog één ding. Het is zo'n kolere end fietsen naar jou huis, en ik snap dus écht niet hoe jij dat al die jaren volhoudt... maar goed man, zou ik daarom bij je kunnen overnachten?' Mijn hart sloeg 1 tel over. Dat was me nog nooit overkomen! Ik vond het een prachtig idee, en hoopte maar dat mijn moeder (die meestal over dit soort praktische zaken ging) geen bezwaren had..... Mijn ma had er gelukkig geen moeite mee, op voorwaarde dat we zelf de stretcher op mijn kamer zouden plaatsen en het bed zouden opmaken. Ik vertelde Kevin dit en we spraken dus af voor morgenochtend tussen 11 en 12. Ik verbrak de verbinding en dacht na. Dit was de eerste keer in mijn 15 jarige leventje dat een vriendje wilde blijven slapen, super! Ik liep naar beneden. Ma was in de keuken bezig met het avondeten. Ik liep naar haar toe en gaf haar een zoen. ‘Bedankt he ma!.' ‘Waarom dan?' ‘nou, dat Kev mag blijven slapen, dat betekent veel voor me, ma.' ‘Dat weet ik Tom, het lijkt me een fijne knul, en ik ben blij dat jullie zo goed met elkaar kunnen opschieten! Van goede vrienden kun je er nooit genoeg hebben, ja ik ben echt blij voor jullie!' Die nacht sliep ik onrustig, en bij God, ik wist niet waarom! Kevin was gewoon m'n maat, net als Jordy, en hij bleef gewoon overnachten morgen, waarom was ik dan zo opgewonden? Uiteindelijk viel ik dan toch in slaap en na een woelige nacht werd ik de volgende ochtend - veel te vroeg natuurlijk - wakker, met een stijve, zoals gewoonlijk. Ik handelde dit op de gebruikelijke wijze af en ging douchen en aankleden. Daarna kroop de tijd voorbij..... Klokslag 11 uur ging de bel, en Kevin stond voor de deur. We maakten een high five en ik liet m'n vriend de keuken ingaan. We dronken wat thee en besloten maar meteen aan de slag te gaan, het zou echt niet alleen een weekend van feesten en beesten worden, want ik wast vastbesloten om ook dit jaar weer met zo goed mogelijke cijfers de eindstreep te halen. We stortten ons op de Franse grammatica (mijn zwakke punt), maar dankzij Kevins hulp begon ik na anderhalf uur een beetje te snappen hoe het allemaal in elkaar zat. Na de lunch gingen we ijverig verder, dit keer met Engelse onregelmatige werkwoorden en dictee. Het liep als een trein, en even na 3 uur waren we ver door de stof heen. Ik slaakte een diepe zucht. ‘Je bent bedankt, Kev, zonder jouw hulp zou ik zondagavond nóg aan het ploeteren zijn geweest!' ‘Ben je mal, dude, je hebt een prima stel hersens, je komt er wel! Weet je ik ben snel van begrip en doorzie de dingen snel, maar als het op gestructureerd studeren aankomt ben jij denk ik toch meen meerdere en ben ik toch vaak een flierefluiter...' ‘Net als in de klas man, wat moest ik lachen, toen jij deze week in de les van mevrouw Sprenger een dronken Michael Jackson nadeed!' Ik begon bij de herinnering weer te lachen. Kevin was natuurlijk direct de klas uitgestuurd (de tweede keer die week) en hij moest oppassen met deze fratsen, op het gevaar af van school ge-stuurd te worden! Ik besloot hem ernaar te vragen. ‘Hey Kevin, waarom hang je toch steeds de clown uit in de klas? Is het dan zo moeilijk voor je om je uitbundige en extroverte karakter onder controle te houden?' Mijn vriend keek me peinzend aan, en na een lange stilte zuchtte hij. ‘Tom, het zal je misschien verbazen, man, maar ik lijk veel meer op jou dan je waarschijnlijk denkt'. Ik begon te lachen. ‘Écht wel hoor!' ‘Zeker wel! Weet je, ik ben van nature net als jij een stille en verlegen jongen; maar van jongs af aan heb ik me daartegen proberen te verzetten. Ik vind het soms dóódeng om een grotere groep vreemde mensen tegemoet te treden, en dat compenseer ik dan door branieachtig gedraag te ver-tonen en gek te gaan doen. Ik voel me pas écht in m'n element als ik de paljas kan uithangen, en voel me dan een stuk minder verlegen, en naar vreemde mensen toe voel ik me dan meer op m'n gemak; zou jij ook moeten doen, Tom.' Hij keek me onderzoekend aan. ‘Ik zie natuurlijk ook wel eens die pesterijtjes tegen jou, en soms zeg ik er ook wel eens wat van, maar man, als ik jou was zou ik toch minder over me laten lopen!' We zaten naast elkaar op de twijfelaar die ooit van mijn oma was geweest en ik was me nooit eerder zo bewust geweest van Kevins aanwezigheid dan nu. Ik kreeg het er warm van. ‘Ik ben die ik ben', zei ik stug, ‘en ik kan er verder niks aan doen, en weet je, de grapjas uithangen is nou niet bepaald een rol die me ligt, Kevin. Ik laat het maar over me heen komen, en hoop iede-re keer maar weer dat het snel voorbij zal gaan. In ieder geval ben ik je ontzettend dankbaar dat je wel eens voor me in de bres gesprongen bent!' Tegen wil en dank voelde ik de tranen in m'n ogen prikken, en dat was wel het laatste wat ik wilde, nu, in de aanwezigheid van een van m'n vrienden. Ik wreef snel door m'n ogen, probeerde aan leuke dingen te denken om in godsnaam niet wéér weg te zakken in een bui van verdriet en neerslachtigheid..... Toen voelde ik een arm om me heen..... Ik was erg verrast, mijn tweede reactie was dat ik het plotseling wel héél erg warm kreeg, maar het gevoel van groot geluk kreeg uiteindelijk de overhand. Op school mochten ze me judassen tot mijn eindexamen, dit heerlijke gevoel kon niemand me ooit meer afnemen! Jullie kennen toch die uitdrukking van puzzelstukjes die op hun plaats vielen? Nou, dat gebeurde er precies met mij op dat tijdstip, daar op het huwelijksbed van opa en oma zaliger gedachtenis! Allerlei verwarde gevoelens en gedachten van de laatste drie jaren kon ik plaatsen, zoals het gevoel dat ik kreeg als ik naar dat leuke Marokkaantje keek dat frisdrank en lekkers verkoopt in die bioscoop waar we altijd naar toegingen, het zalige gevoel dat me doorstroomde toen - nu zo'n 2 jaar geleden - Kevin en Jordy vriendje met me wilden zijn..., en niet te vergeten die keer dat ik me aftrok voor de poster van een van mijn idolen, James Dean, die ik heel erg was gaan bewonderen nadat ik voor het eerst ‘Rebel without a cause' had gezien..... Dat alles kon ik nu makkelijk plaatsen! Ik was homo, en niet zo'n beetje ook! Of zoals een Amerikaanse uitdrukking zegt: I am as gay as a three dollar bill..... Ik was zeker van mijn zaak, en ook opgelucht dat ik nu wist wie en wat ik ben, maar tegelijkertijd schrok ik me het apezuur. Ik begon te huilen, en niet zo'n beetje ook. Kevin verstevigde zijn greep op mijn schouder en zei zacht: ‘Jongen toch! Is het zo erg, Tommy? Och, ik wilde dat ik je als vriend beter kon beschermen, maar soms sta ik ook machteloos.... Het spijt me.' Ik kon voorlopig niets uitbrengen, mijn huilbui verhinderde dat, maar voelde me wel heel bijzon-der getroost door Kevins arm om me heen en zijn zojuist uitgesproken steunbetuiging. Uiteraard zou ik Kevin, hoe lief en aardig ik hem ook vond van ze lang zal ze leven NOOIT vertellen wat er nu door me heen ging, daarvoor was mijn wantrouwen te groot. Als namelijk door een onvoor-zichtigheid van zijn kant ( we zijn tenslotte allemaal maar mensen nietwaar), of door een toevallige samenloop van omstandigheden mijn geheim bekend zou worden, dan zou ik dat waarschijnlijk tot en met m'n eindexamen ontzettend moeten bezuren, en dan zou m'n leven pas écht een hel op aarde worden, zo dacht ik... Dus absoluut geen outing!! Om precies te zijn: het zou nog zo'n 4 jaartjes duren voordat ik er door allerlei omstandigheden er toe zou komen om uit de kast te ko-men, maar daarover later meer.... Het huilen nam af, en ik keek Kevin aan. ‘Hartstikke bedankt voor je steunbetuiging, en je lieve welgemeende woorden, Kev, dat is allemaal een grote troost voor me, geloof me! Met jouw steun, en met die van Jordy natuurlijk ook sla ik me er wel doorheen, komt wel goed!' En inderdaad, ik voelde me nu een stuk rustiger, standvastiger en vooral blijer dan ik me sinds tijden gevoeld had. ‘Tommy, je weet toch dat Jordy en ik er altijd voor je zijn he, altijd! We zijn toch je beste vrienden immers.' ‘Mijn enige vrienden', zei ik zacht en vervolgde: ‘Maar jij bent voor mij wel heel bijzonder, Kevin, heel speciaal....' Verder durfde ik niet te gaan, bang om me te verraden. Bang om te zeggen wat ik eigenlijk ben, maar vooral bang om toe te geven dat ik méér voor Kevin voelde dan alleen maar vriendschap...... Want dát was me zojuist wel heel erg duidelijk geworden! IK BEN VERLIEFD!@#%$&*+!!!! Voor het eerst van m'n leven ben ik verliefd, en mijn gevoelens zijn ambivalent, natuurlijk, want het is uiteraard erg fijn om je tot een ander mens aangetrokken te voelen en op iemand anders verliefd te zijn, van de andere kant wist ik nu al dat ik die gevoelens NOOIT zou durven uiten naar mijn lieve vriend toe. Ik keek wel uit! Dus het bleef erbij dat ik hem toevertrouwde dat zijn vriendschap erg speciaal voor me is. Kevin nam het woord: ‘Dat weet ik, beste vriend, ik vind het fijn om bij je te zijn, en ik ben blij dat we dit gesprek heb-ben gevoerd, je staat me echt na man! Het spijt me alleen dat ik er niet eerder over begonnen ben, maar.....' ‘Geen spijt, Kevin, ik ben allang blij dat ik een bondgenoot heb, 3 bondgenoten dus, dat maakt me sterker.' ‘Huh? Drie bondgenoten?' ‘Ja, jij, Jordy en mijn buurmeisje Paticia, nou ja buurmeisje....., ze is 8 jaar ouder dan ik en studeert in Aken. Volgens mij is ze superslim, want ze raast als een gek door een van de moeilijkste studies die er zijn. Volgens mij gaat ze het nog ver brengen, zeker weten!' ‘Wat studeert ze dan en waar doet ze dat?' ‘Nu wordt het ingewikkeld, wacht effe.' Ik liep naar m'n bureau en pakte een schrift, bladerde even, en vond uiteindelijk wat ik zocht. Ik begon te lezen: ‘Patricia studeert aan de (en nu komt het!) Rheinisch - Westfaelische Technische Hochschule, Fakultät Naturwissenschaften, Institut für Elementarteilchenphysic.' ‘Jezus!' ‘Zoiets ja, ze heeft me meerdere malen uitgelegd waar ze mee bezig is daar, maar ik snap er dus geen fuck van, maar dat doet er niet toe, ik ben gewoon heel trots op haar.' Ik vertelde Kevin verder hoe de relatie tussen Patricia en mij nu in elkaar zat. ‘Helaas zien we elkaar de laatste tijd wat minder, vanwege haar soms wel hele drukke studie, maar genoeg om gezellig samen te kletsen en eens samen zo nu en dan wat leuks te doen.' ‘Ik ben blij voor je, Tom, geniet van deze vriendschap, zoals ik op mijn beurt geniet van onze vriendschap! Kom hier.' Hij gaf me een knuffel, die me zeer ontroerde, en toen hij me eenmaal losliet gingen we braaf nog wat studeren, want zoals ze zeggen: zaken gaan voor het jongetje, nietwaar! Tegen het avondeten waren we niet alleen door het taalgebeuren heen, maar waren we ook een eind op weg met wiskunde. Daar was ík nu eens behoorlijk goed in, en zo kon ik Kevin - die er wat meer moeite mee had dan ik - fijn verder helpen. We waren erg trots op onszelf en op elkaar, en voldaan gingen we eten. Al met al werd het nog een reuze gezellige avond, en zelfs pa was voor zijn doen redelijk losjes en op zijn praatstoel, vooral toen hij vernomen had wat Kevin en ik die middag allemaal voor elkaar gekregen hadden. Hij begon verhalen van vroeger te vertellen, over het leven in ons dorp toen hij nog jong was, en daarvoor. Op zo'n moment had ik absoluut geen hekel aan die man, en kon ik hem absoluut waarderen; alleen jammer dat zulke momenten als deze maar zo zelden voorkwa-men..... Uiteindelijk wensten we iedereen wel te rusten en gingen naar mijn kamer. Het campingbedje moest nog worden opgezet, en ook wilden Kev en ik nog wat gaan gamen. Ik voelde me super, en dankzij Kevins aanwezigheid waren mijn ellendige gevoelens van eenzaamheid er niet meer, voor zolang het duurde dan.... We liepen mijn slaapkamer binnen, en op dat moment had ik dus geen flauw idee dat ik weldra de grootste verrassing van mijn leven zou gaan meemaken...... Maastricht, 5 mei 2010 © Rick Debie LIEVE LEZERS, NA LANGE TIJD INACTIEF TE ZIJN GEWEEST WORDT HET HOOG TIJD VOOR EEN NIEUW VERHAAL! NA MIJN TROTS ‘AWAKENINGS' WAS IK EEN TIJDJE UITGESCHREVEN, EN KWAM VERVOLGENS MET EEN NIEUWE REEKS ‘HET LEVEN BEGINT BIJ 40'; HELAAS KWAM HET VOORTIJDIG TOT EEN EINDE, GEBREK AAN VERDERE INSPIRATIE?? OOK WEL. EN TOEN WERD HET LANGERE TIJD STIL, T"T IK IN CONTACT KWAM MET TOMMY UIT ZUID LIMBURG. WE RAAKTEN AAN DE PRAAT EN BINNEN DE KORTSTE KEREN BEGON HET TE BORRELEN EN TE BRUISEN. MIJN JONGE VRIEND TOMMY HEEFT GEEN GEMAKKELIJK LEVEN, EN EEN DEEL VAN ZIJN PERSOONLIJK VERHAAL IS IN MIJN VERHAAL VERWERKT. LIEVE TOMMY, HET LEVEN LACHT JE NIET ALTIJD TOE, MISSCHIEN KUN JE WAT TROOST VINDEN BIJ DIT VERHAAL. MIJN VERHAAL ‘TOMMY' BESTRIJKT EEN LANGE PERIODE, MAAR ZAL ZICH UIT-EINDELIJK VOOR EEN BELANGRIJK DEEL AFSPELEN IN DEZE TIJD, DIT JAAR DUS. BESTE LEZER, KOM MET ME MEE, EN VERGEZEL MIJ NAAR HET WONDERSCHONE ZUID LIMBURG, WAAR DE NATUUR ZO PRACHTIG IS, EN DE MENSEN ZO AKELIG KUNNEN ZIJN.... KOMMENTAAR WORDT HEEL ERG OP PRIJS GESTELD!!!! MAIL ME, PLEASE

Tommy deel 1 (mm:romantisch, 6782 words) [1/11] Toon alle delen
Auteur: Rickyboy	Update: Jun 08 2010	Kijkers/Lezers: 8878/6127 [69%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Tommy is een hele eenzame jongen, wordt vaak gepest en ziet z'n leven als één brok ellende. De ontdekking dat hij op jongens valt maakt het er bepaald niet makkelijker op... Zou zijn beste vriend Kevin hem kunnen helpen?

Dit is deel 1 van totaal 11 delen.
	toon alle delen	volgend deel