ErotischeVerhalen.com: Tommy deel 10 door Rickyboy [deel 10]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Eindhoven naar mijn streek verhuisde, en zo definitief mijn leven binnenkwam.... Leuke tijden..... Maar ben ik sindsdien verder gekomen? Zijn WIJ sindsdien ook maar een beetje opgeschoten? O ja, in zeker opzicht natuurlijk wel, want sindsdien is er een mooie vriendschap tot stand gekomen, en onze vriendschap heeft zich verdiept, dat wel, maar anderszins?? Daarom denk ik wel eens, dat Bryan mij niet ziet staan, en mij alleen maar gedoogt, omdat hij niet op mijn avances ingaat... Kinderachtig van mij natuurlijk..... "Lotsbestemming", zei Floris toen.... Lieve jongen..... Gelukkig is na anderhalf jaar het contact tussen Floris en mij niet verwaterd (wat ik eerlijk gezegd wel verwacht had....), maar constant gebleven.... We zijn elkaar blijven mailen, en ook bezoekjes over en weer vonden plaats. Het eerste bezoek vond ik best spannend.... Hoe zou Floris reageren (ik sliep naast hem op z'n studenten kamer, in z'n tweepersoons bed)? Zou hij sterk naar me verlangen? Zou IK erg naar hem verlangen?? Het antwoord op beide vragen is....ja!! Maar, ik wilde toen - en nog steeds - mijn hart helemaal vrijhouden voor Bryan.... Er is verder niets gebeurd, ook niet toen we ons die avond uitkleedden om te gaan slapen; ik had binnen de kortste keren een joekel van een erectie, en Floris ook, maar er gebeurde dus niets... Nou ja, we hebben elkaar in bed even geknuffeld, en dat was het dan..... Ik ging met een erectie slapen, en Floris volgens mij ook... Maar er gebeurde niets verder...... Ik had mij na de Indonesiëreis voorgenomen om celibatair te blijven tot ik de Ware eindelijk in mijn armen mocht sluiten..... Is dat dwaas? Voor mij toen niet dus, en ik hield me er ook aan! Maar nu ben ik wel sterk aan het twijfelen... Dus alleen m'n rechterhand en m'n Beste Vriend... Ik weet zeker dat onze vriendschap zich daardoor nog meer verdiept heeft! Vanaf onze eerste ontmoeting maakte ik duidelijk dat ik dat Ene niet meer kon, niet meer wilde doen... Floris respecteerde dat ten volle, en heeft NOOIT misbruik gemaakt van de situatie, of misbruik gemaakt van m'n zwakte... Zwak was ik vaak genoeg..... Als Floris bij me op bezoek was in Brunssum, en wij samen heel knus op m'n kamer in de twijfelaar lagen, dan SCHREEUWDE mijn geest en mijn ganse lichaam om tederheid, warmte en lichamelijk contact..... Maar een knuffel was het enige... Ik bleef celibatair.... Floris is momenteel een van m'n dierbaarste vrienden, en ieder moment dat we samen zijn (niet al te vaak helaas) koester ik als een kostbaar geschenk.... Waarom weer niet teruggegaan in de armen van Floris? Ik geloof nog steeds in mijn gevoelens jegens Bryan...... Hoofdstuk 41 Kevin en Jordy! Mijn lichtbakens in deze woelige tijden! Echte vrienden zijn het, en ik koester me in hun vriendschap en warmte..... Al maak ik het de laatste tijden wel eens moeilijk voor hen, en vooral voor me zelf.... Steeds vaker heb ik de laatste tijd last van stemmingswisselingen, en hoewel ik dat helemaal niet naar buiten toe wil laten merken, krijgt iedereen vroeger of later daar tóch wel iets van mee... Ik wil echt niet opvallen, maar doe dat soms wel, op school, thuis, en in aanwezigheid van m'n twee vrienden.... Soms slaat het weer bij me toe, en dan wil ik wegkruipen, weg van alles en iedereen..... Zoals laatst dat weekend... We zouden met z'n drieën naar een of ander popconcert gaan, en wij allen hadden ons daar ontzettend op verheugd, ik niet op de laatste plaats; bovendien was het een rib uit m'n lijf, want met reiskosten erbij was ik een kleine € 100 kwijt... Op het moment suprême had ik opeens geen zin meer... Ik wilde gewoonweg niet meer! Die zaterdag belde ik in alle vroegte Kevin op om me ziek te melden.... Ik gooide het maar op een opkomend griepje... Kevin wenste me van harte beterschap, maar aan zijn stem kon ik duidelijk horen dat hij zwaar teleurgesteld was..... Ik voelde me erg verdrietig en rusteloos ook, na het telefoontje met Kev ging ik naar m'n kamer, kroop in bed, trok de dekens over me heen, en wist het daar tot zondagmiddag uit te houden... Ik stond- haast schreeuwend van ellende - om half vier op, en voelde me zwaar depri. Ik wilde zo graag anders! Maar ik kon niet.... Ik wilde zo graag naar Kevin, en ook Jordy toegaan en zeggen: sorry jongens, ik heb een beetje jullie weekend verknald, maar ik kan gewoonweg niet anders... Ik voel me zwaar kut, o alsjeblieft, kunnen jullie me helpen? Dat kon ik dus niet.... Ik hield m'n klep naar moeder toe, en al helemaal naar pa.... Kevin en Jordy zouden me misschien een beetje kunnen helpen.... Maar achterlijk genoeg wilde ik niet. In mijn bureau ligt een briefje, waar ik op geschreven heb: "Ik ben een ONTZETTENDE kutjongen!!".... Ik koester dat briefje, en denk veel na, als ik dat briefje weer onder ogen krijg.. De depressies volgen elkaar op, en ik denk er niet aan om er wat aan of mee te doen..... RIAGG? Mogelijk.... Maar nee, dank je wel, ik zoek het zelf wel uit...... Thuis wordt het steeds lastiger..... Pa is kort van stof, en begrijpt me totaal niet.... Ma begrijpt me wel, maar zoals ik al zei: ik sluit me voor alles en iedereen af, ook voor haar... Mama doet vele pogingen om me - figuurlijk dan - uit het slijk te trekken, maar nope..... Het moest natuurlijk eens fout lopen...... En dat gebeurde dan ook! Op een doordeweekse dag ging het over school. Matthijs doet wat hij moet doen, en is geloof ik keigoed op school, ook heeft hij sinds kort een vriendin (Mika), en het lijkt me dat mij voortdurend wordt ingepeperd dat ik géén vriend(in) heb.... Ze zijn erg klef, die twee, en dat steekt...... Wat erger is: pa stelt voortdurend vragen als: "Waarom heb jij nog geen vriendin, Tom? Zo druk is jouw leventje toch niet dat je geen tijd hebt voor een leuke vriendin??"....Enzovoort, enzovoort..... Ik word er doodziek van...... Het erge is dat Matthijs soms in die plagerijtjes meegaat..... Oh, op die momenten HAAT ik hem! Over school ging het, en mama - heel goed bedoeld - vroeg aan mij hoe het de laatste tijd ging met mij op school. Tsja, wat moest ik zeggen? De schoolprestaties waren wel oké, maar de rest...... Ik zweeg. ‘Tom leert erg hard', deed ook Pa een duit in het zakje, ‘en wilt binnen de gestelde termijn zijn diploma halen! Dus geen tijd voor meisjes! Goed zo vent! Leren gaat voor het meisje!' Hij zij dat op een gemene valse toon. Ik zweeg. ‘Of is er misschien iets anders gaande, Tom, waar ik me ernstig zorgen over moet maken???' Hij zei het heel suggestief, en klopte een paar keer met een vals lachend gezicht met zijn rechterhand op zijn linker elleboog..... Ik zweeg. Ma reageerde boos en zei iets in de trant van laat die jongen met rust. Ik zweeg, nog altijd, maar het borrelde wel...... ‘Kom jongen, niet zo verlegen, vertel gerust van je grote liefde! OK, ik hoef van jou geen kleinkinderen te verwachten hebben, maar Matthijs neemt wel de honneurs waar, he jongen! Haha!' Hij bracht het als een grote plagerige grap, misplaats natuurlijk, maar meer ook niet...maar voor mij was het eindpunt bereikt..... Ik wilde huilen, hysterisch lachen, een mes tussen z'n ribben steken.... Ik stond op. ‘GORE KUTZAK!!!! Wat ben je weer leuk he!! GODVERDOMMESE HOERENLOPER!!!! Wat zijn we weer grappig..... Ik heb er genoeg van! MIJ moet je altijd hebben, en waarom???? Wat heb ik je misdaan?? WAT in godsnaam heb je toch tegen me? Waarom altijd sarren? Waarom kun je niet eens gewoon een liefhebbende VADER voor me zijn???? LUL!!! WAARDELOZE KLOOTZAK!!!!!' Ik schold en schreeuwde, meer om m'n opkomende hysterische huilbui te verbergen dan wat anders. Ik pakte de waterkaraf van tafel, smeet die met alle kracht tegen de muur en liep jankend de kamer uit. Ik griste mijn jekker van de kapstok en snelde naar buiten.... Hoofdstuk 42 Ik dwaalde uren door de straten en steegjes van mijn dorp, en er buiten, en huilde m'n ogen uit m'n hoofd. Mijn leven was zinloos, zo dacht ik er toen echt over..... Ik wilde maar één ding..... Het begon te regenen, en dat was passend.... "Il pleure dans mon coeur, comme il pleut sur la ville", hele mooie woorden van de homoseksuele dichter Paul Verlaine.... Ik kwam deze woorden ooit ergens tegen, en ze raakten me.... "Mijn hart huilt, zoals het regent in de stad", of zoiets.... "There's weeping in my heart, like the rain falling on the town"..... Mijn gezicht was kletsnat..... Ik voelde het water langs mijn rug omlaag sijpelen, en ik maalde er niet om...... "Das Grab ist meine Freude", schreef de Duitse componist Johannes Brahms eens, nou, dat is het dan nu ook voor mij...... Ik kwam bij een viaduct, en ik had geen flauw benul waar ik eigenlijk was....... "Raindrops keep fallin' on my head..."...... Onder mij een autosnelweg. ‘Heerlijk..... snelheid....beweging..... NU omlaagsuizen....snelheid en beweging..... Weg van dit alles.... "Out flew the web and floated wide- The mirror crack'd from side to side; "The curse is come upon me," cried The Lady of Shalott." "Weg, woei het weefsel, weg van het slot. ‘Verdoemd is mijn lot', sprak de Vrouwe van Shalott, en de spiegel barstte....." Op mijn vorige school kon onze leraar Engels deze woorden van Alfred Tennyson laten klinken met een ondertoon van hel en verdoemenis.... Hel.... Verdoemenis.... Ik ging bij de reling staan en keek omlaag. Hel..... Verdoemenis? Verlossing! Ik bracht een voet omhoog. De weergoden deden met me mee... Het plénsde omlaag. Ik keek omlaag. "I'm singin' in the rain, I'm singin' in the rain. That glorious feeling, I'm happy again....." Ik zong nu, och, had ik maar een paraplu! IK ben nu Gene Kelly! Ik maakte een paar danspasjes en lachte. Ik was dus écht knetter!! Met gebarsten stem zong ik de eerste regel van dit bekende musicalliedje, en bracht het niet verder dan de eerste 5 woorden. Ik struikelde en viel.... Ik huilde. Tommy huilde..... Tommy weende.... Jezus weende..... Dat is de kortste zin uit de bijbel.... Slechts twee woorden, maar er gaat wel een hele wereld achter schuil ...... Hij huilt om zijn gestorven vriend Lazarus, en ik? Ik huil, omdat ik zojuist heel serieus erover dacht om van de reling te springen...... Wil ik dood? JAAAA... Neeeeeeeeeee....... Ik kijk om me heen, en zie niets bekends. Ik sta op. Terug, naar huis, naar mama, maar Matthijs, naar....pa....... Verdoofd dwaalde ik door de straten, en naar mijn idee uren later kwam ik dan aan bij mijn huis, ONS huis. Met mijn sleutel maakte ik de voordeur open en struikel min of meer naar binnen.... Ik val en blijf liggen, Verwarde kreten, maar het gaat langs me heen. Ik hoor en zie niks, het glijdt langs me af. Maanden later kom ik bij en stel vast dat ik in een warm bad zit, heel warm. Mama buigt zich over me heen, ik zie dat haar ogen vol tranen staan. ‘Welkom terug, lieve Tommy.' Ik keek haar glazig aan. Ik sluit m'n ogen en glijd weg..... weg..... ver weg.... Ik kom weer terug, en voel me behaaglijk... Heerlijk in een warm bad.... Ik kijk omlaag, natuurlijk ben ik naakt, maar deze keer schaam ik me niet. Mama sponst liefdevol mijn lijf, en ik hou van haar...... ‘Ik hou van je, mama, het spijt me.' Ik begin te huilen. Teder wordt ik vastgehouden, en het voelt goed...... ‘Het spijt me, mama...' ‘Sjjjj, morgen praten we verder, schatje, ontspan je.....' Ze sponst me af, en ik herinner me de weldadige ontspanning als we door ma in bad gedaan werden vroeger. Na een tijdje is het badderen afgelopen, en ma gebaart dat ik kan opstaan. Ik stap uit bad, en sta in mijn kwetsbare naaktheid voor haar. Dat is lang geleden...... Mama droogt me af en knuffelt me. Wat een weldaad! Ik voel me warm, ik voel me met liefde omringd. ‘Het spijt me', begin ik weer, maar ze geeft me een kus en zegt alleen maar ‘morgen....' Ik word ondergestopt, krijg nog een zoen, en glijd weg in een diepe, alles vergetende slaap..... Hoofdstuk 43 De volgende ochtend werd ik rond half tien wakker, zag ik op de wekker, en raar genoeg voelde ik me niet echt depri meer.... Alles van gisteravond stond me weer helder voor de geest. Ik had bijna hele domme en hele erge dingen gedaan, maar gelukkig had mijn gezond verstand (of wat er van over was) de bovenhand gekregen. Ik kleedde me aan en liep naar beneden. Pa zat aan de keukentafel, en keek me bezorgd aan. Ja echt! Bezorgd was hij, niet neerbuigend of gemaakt vrolijk, niet cynisch, maar dus: bezorgd. Nou, dat viel me dan nog mee.... ‘morgen', zei ik schaapachtig, en keek hem onzeker aan. ‘Dag jongen, hoe voel je je?' Ik haalde m'n schouders op. ‘Gaat wel.' Ik pakte een kop koffie en ging weer aan de tafel zitten. Stilte. ‘Wat....ik bedoel... waar ben je geweest jongen?' ‘Geen idee... en ik weet dus ook niet hoe ik thuis gekomen ben....' ‘Je kwam gisteravond drijfnat thuis, en je was lichtelijk van de wereld... Mama heeft je uitgekleed en in bad gestopt, en daarna in bed, je was zo vertrokken..... maar..... hoe voel je je nu écht?' ‘Gaat wel dus, niet goed, maar ook niet slecht...... Beetje depri, maar dat gaat ook wel over....' Ik had daar zo mijn gedachten over, maar die ventileerde ik dus echt niet naar pa.... Ik begon me opnieuw zwaar kloten te voelen...... Het liefste zou ik weer linea recta naar m'n kamer terug willen gaan, lekker huilen, de dekens over me heen trekken, en wegzakken in totale vergetelheid..... Maar dat ging ik dus niet vertellen....aan pa niet...aan niemand niet.... ‘Ik maak me zorgen, jongen, dat mag je best weten, iedereen maakt zich zorgen.... Je bent je zelf niet, dat is duidelijk, en mama en ik willen graag dat je met iemand daarover graat praten.... Je ziet er ook niet bepaald florissant uit..... Tom, dit gaat toch zo niet langer, jongen, je trekt het gewoon zo niet meer, zeker niet alléén!!' Ik zweeg. Ik wilde niet praten! Ik wilde alleen maar zielig zijn, in m'n eentje zielig zijn.... Me wentelen in m'n persoonlijke verdriet..... Zelfmedelijden..... ‘Wij vinden het het beste jongen, als je om te beginnen eens gaat praten met een dokter.... Er IS iets, dat is duidelijk.... Je zit ergens mee.....wil je erover praten?' ‘NEE!', schreeuwde ik bijna, 'Er is niets dus! Ik heb even last van een dipje, dat is alles! Waarom laten jullie mij niet met rust???' Meende ik dat allemaal? Ik voelde me een beetje een klootzak..... Ik zag dat pa de tranen in z'n ogen had... Was hij dan toch een beetje een mens???? Ik kreeg medelijden met hem. ‘Wat is er pa?' ‘Och jongen, wij, ik.... Ik wil toch alleen maar het beste voor jou.... Waarom niet eens een keertje met de dokter gepraat? Dat kan toch geen kwaad? Dokter de Godefroye is toch heel aardig, heel goed, en begrijpend? Ik wil het beste voor jou Tom, alsjeblieft....' Hij smeekte haast..... Ik kreeg haast medelijden met hem..... Een gesprek met onze huisarts? Mmmm, misschien niet zo'n gek idee...... Ik zie wel, wat er verder aan vast zit....Misschien is het ook wel het beste.... ‘Goed pa, bel haar maar op, laten we maar eens zien wat dat oplevert.....' Pa keek opgetogen! ‘Tom, dat lijkt me dus echt een goed idee.... Je voelt je dus niet goed, misschien kan zij je verder helpen, hoe dan ook.....' Ik knikte. ‘Bel maar op....' Pa keek me dankbaar aan, en liep naar de telefoon. Goh! Zo kende ik pa helemaal niet!! Ik had dus eigenlijk een totaal andere reactie verwacht..... Boosheid, misschien, of koude onverschilligheid, of zogenaamde "leuke" opmerkingen.... Maar dit? Ben benieuwd waar dit nog toe kan leiden.... Pa leek totaal veranderd, en lichtelijk verbijsterd wás ik dus wel... Reageerde pa, omdat hij geschrokken was van gisteravond? Of is er zich een soort van revolutie aan het voltrekken in zijn geest? Que sera sera... ‘We kunnen om half 12 bij haar terecht.' ‘Oké pa, dan kan ik nog even wat huiswerk maken.' Ik sloeg m'n hand voor m'n mond. Dat is waar ook! School!!! Pa zag het, en zei: ‘Ik heb je vanmorgen maar ziek gemeld, lijkt wel een goed idee.' ‘Dank je, pa.' Ik ging naar boven om wat te studeren, maar kon me maar moeilijk concentreren.... Hoofdstuk 44 Dokter Elisabeth de Godefroye is al een eeuwigheid onze huisarts, en ik mag haar zeer. Gelukkig had ik maar zelden een beroep op haar hoeven te doen, maar nu was het wel nodig, dacht ik zo.... Dokter de Godefroye is een lieve en zeer hartelijke vrouw van tegen de zestig die een uiterst professionele vakbekwaamheid paart aan de gave om altijd een luisterend oor voor je hebben, en oprecht belangstelling voor je hebben, en altijd veel tijd voor je te hebben, hoe vol de wachtkamer ook is. De assistente meldde ons dat we naar binnen konden. Ik stond op en liep naar haar spreekkamer, en helaas liep pa achter me aan, dat vond ik dus minder... Ik wilde pa er absoluut niet bijhebben! Maar pa liep als vanzelfsprekend achter me aan, en ik achtte het bij voorbaat al zinloos om daartegen te protesteren. Gelaten liep ik de spreekkamer in. Elisabeth de Godefroye stond voor haar bureau en heette ons allerhartelijkst welkom. ‘Ah, daar hebben we van den Berg senior en junior!' Ze gaf ons een hand en gebaarde mij voor haar bureau plaats te nemen. ‘Zo jongeman, en hoe gaat het met je?' Ik haalde m'n schouders op. ‘Best wel, dokter.' ‘Juist ja, maar ik denk dat je niet voor niets naar m'n spreekuur bent gekomen, Tom.... Wil je mij vertellen wat je scheelt, jongen?' Pa nam gelijk het woord, en begon over gisteravond te vertellen. Dokter de Godefroye hief haar rechterhand op. ‘Alstublieft, mijnheer van den Berg! Zullen we Tom zelf aan het woord laten?' Zo! Die zat, dacht ik met enig leedvermaak... Ik keek haar aan, en begon - eerst heel aarzelend - te vertellen over mijn nachtelijke wandeling door de regen. Ik vertelde over m'n zwerftocht door de regen, door mijn dorp en een heel end daarbuiten, tot aan de snelweg; ik begon weer te aarzelen.... Ik wilde graag doorgaan over wat ik allemaal dacht en voelde toen, maar ik durfde niet helemaal.... Was dat wel belangrijk genoeg om aan een relatief vreemd iemand te vertellen? Misschien wel.... Maar, dan was pa er ook nog...... Ik vertrouwde pa eigenlijk voor geen meter! Vandaag was hij heel voorkomend naar me toe, maar hoe zou het straks zijn? Ik zweeg.... ‘Dus na een kleine huiselijke ruzie ben je de regen ingelopen, en hebt wat rondgedwaald, en bent uiteindelijk weer op je schreden naar huis teruggekeerd?' Ja, als de feiten op een rijtje zet klopt dat wel... alleen, er is veel meer..... Ik sloeg m'n ogen neer en deed er verder het zwijgen toe. ‘Ja hoor eens Tom, als jij de dokter niks vertelt kan zij je ook niet verder helpen hoor! Kom aan jongen, vertel nou eens wat!' Elisabeth de Godefroye keek mijn vader aan, en zei op hele beminnelijke toon: ‘Mijnheer van den Berg, zou u ons alleen kunnen laten, alstublieft? Ik zou graag met Tom onder vier ogen willen praten.' Ik voelde meer dan dat ik het zag dat pa z'n mond opendeed om te protesteren, maar uiteindelijk deed hij het enige goede: hij stond op en verliet zonder verder commentaar de spreekkamer. ‘Zo, Tommy, en nu gaan jij en ik eens samen heel gezellig babbelen!' Ik keek haar aan. ‘Zullen we niet eens bij het begin beginnen? Waarom vertel je me niet gewoon wat jou al denk ik geruime tijd bezighoudt?' Jeetje! Nou, daar had ze me! Één schot, en meteen in de roos.... Ik voelde tranen opkomen, maar dat had ik ook wel zien aankomen. Vooruit dan maar! Meteen vanaf de 10 meter plank in het diepe! Ik haalde diep adem. ‘Ik ben homo.' ‘Aha, kijk eens aan! Proficiat Tom! Ik ben blij dat je het mij verteld heb, want ik wil graag samen met jou gaan kijken wat jouw verder problemen zijn, en ook natuurlijk wat we eraan kunnen doen, maar je hebt nu al een hele goede opening geboden, dank je wel voor je vertrouwen! Ik had overigens geen vermoeden van je geaardheid, maar nu ik het weet, ben ik van de andere kant ook niet écht verbaasd...' Ik keer haar aan. ‘Op de een of ander manier vind ik het wel bij je passen, het hóórt bij jou, Tom. Hoe vindt je het zelf?' ‘Soms fijn, soms vervloek ik het. Ik vind het inderdaad bij me passen, ja, maar ik durf dus niet te outen, en dat is dus écht kut!!...... oh, sorry dokter...' Ze lachte. ‘Ik kan wel tegen een stootje, hoor Tom, maar vertel verder...' Ik vertelde haar in het kort waar ik de laatste tijd mee zat, och daarvoor natuurlijk ook al, en dat ik door m'n aangeboren verlegenheid en schuwheid steeds meer de neiging heb om me verder terug te trekken in mijn eigen veilige wereldje. ‘Mijn vriend Kevin weet het dus, m'n buurmeisje Patricia ook, uiteraard m'n vakantiemaatje van toen, Floris, en dan m'n moeder.... Kevin zie ik vaker, op school of bij een van ons thuis, en heel soms spreken we wel eens over wat me zoal bezighoudt... Maar weet u, vaak is Jordy er ook bij, een goede vriend van Kevin en mij, en ja, dan moet ik natuurlijk m'n mond houden... Patricia zie ik maar zelden, die is heel vaak weg voor haar werk..... Mijn vakantievriend Floris zie ik zo nu en dan, eigenlijk te weinig, maar ja, we wonen dan ook niet bepaald bij elkaar in de buurt. Wel hebben we een goed mailcontact, en soms bellen we ook wel eens...' ‘Hoe voelt dat als jullie samen zijn, of elkaar bellen?' Ik dacht na. ‘Spannend.....ja, dat is het goede woord daarvoor denk ik...spannend dus.' ‘In welk opzicht dan?' ‘We hebben een fijne vriendschappelijke relatie, denk ik, geen seksuele relatie meer,' ik begon warempel te blozen.... ‘en soms heb ik wel eens het idee dat Floris hoopt dat wij weer "partners" kunnen worden, maar dat weet ik dus niet zeker...' ‘Zou jij weer zijn vriend willen zijn, Tom?' ‘Nee, want ik hoop nog altijd dat Bryan mijn vriend zal gaan worden..... Ik ben nog steeds verliefd op hem..... en ik vind het niet eerlijk om in de tussentijd met anderen iets te gaan beginnen....Maar.... ik ken Bryan nu ruim anderhalf jaar, en we zijn hele goede vrienden, dat zeker, maar ik krijg steeds meer de indruk dat we weer uit elkaar aan het groeien zijn, als het ware.... Het ene moment is hij heel hartelijk en lief naar me toe, en op andere momenten ziet hij me niet of nauwelijks staan.... Het frustreert me enorm, en ik weet langzamerhand dus helemaal niet meer wat ik hier mee aanmoet....' Ik was nu echt aan het huilen. ‘Het lijkt wel een obsessie,' snikte ik, ‘en misschien is het dat ook altijd wel geweest.... Het houdt me maar bezig, en het maakt me ontzettend depri zo nu en dan.... Weet u dokter, heel wat morgens wordt ik wakker, en dan denk ik: was deze dag al maar weer voorbij, dan kan ik weer lekker naar bed....soms denk ik ook wel eens: als ik op weg naar school door een vrachtwagen overreden wordt dan is al dit gezeik tenminste voorbij!! Gisteravond zat ik op het viaduct bij de snelweg, en toen ook dacht ik: springen! Gewoon springen!! Blijkbaar zat er een Engel naast me die me er van wist te overtuigen om het toch maar niet te doen....' ‘It's a Wonderfull Live,' mompelde dr. Godefroye. ‘Ha! Die film ken ik! James Stewart!' ‘Het doet me plezier dat je toch nog andere interesses hebt dan de PC en je vriend Bryan...' Ik lachte weer. ‘Ja, dat wel, en oude films, daar hou ik heel erg van.... Maar goed, ik voel me dus zwaar kloten, en iedere volgende dag wordt het voor mij moeilijker om m'n bed uit te komen, om weer aan een nieuwe dag te beginnen. Moeilijker, om mijn vrienden, die paar die ik dan heb, onder ogen te komen.... Ik moet veel huilen, helaas ook wel eens op school, en daarvoor wordt ik natuurlijk uitgelachen en soms in de zeik gezet....' ‘Oké Tom, je schetst een heel duidelijk beeld tot nu toe, bravo! Nu moeten we gaan zien wat er gedaan kan en moet worden. Maar voor het zover is wil ik eerst een aantal onderzoekjes doen met je, wil je je alsjeblieft uitkleden tot je onderbroek? Je kunt je daar achter dat kamerscherm wel uitkleden, en je kleren daar achterlaten.' Zo gezegd, zo gedaan. Ik kleedde me uit, en toen dat gebeurd was werden m'n hartslag gemeten, m'n bloeddruk, enzovoort. Ze stelde allerlei vragen over m'n eetgedrag, over wat ik deed als ik niet op school zat of huiswerk aan het maken was. Haar onderzoek duurde niet lang, maar was naar mijn idee wel degelijk en to te point... Het meest pijnlijke kwam toen ik - eenmaal weer aangekleed - weer tegenover haar zat. ‘Tom, masturbeer je vaak?' Ik werd natuurlijk knalrood.... Ik durfde haar nauwelijks aan te kijken. ‘Beste jongen, daarover hoef je je toch niet te schamen?' ‘Nou, zo'n twee à drie keer per dag, denk ik....,' mompelde ik na veel aarzelen. ‘Zoiets had ik wel verwacht, Tom, en abnormaal is het zeker niet! Verkeerd ook bepaald niet. Het is voor jou onder andere een manier om je even af te sluiten van de wereld en fijn met jezelf bezig te zijn. Het kan geen kwaad, alleen zou je eens moeten bezien of er iets anders zou kunnen zijn om je gedachten op te kunnen focussen, iets anders om mee bezig te zijn. Ik weet dat ik hierom met name door m'n jongere collega's om verketterd wordt, maar heb je wel eens aan sport gedacht? Ik persoonlijk geloof er heilig in, en in veel opzichten is wat voor sport dan ook een prima zaak, voor lichaam én geest.... Ik zou er tóch eens over gaan denken, Tom!' Ik knikte maar.... ‘Zo, en dan gaan we nu eens kijken hoe nu verder met jou! Om te beginnen dit: je bent een goede prater, dat wist ik al, en dat is vandaag ook weer eens heel duidelijk naar voren gekomen! Maak daar dus gebruik van! Je hebt inmiddels een paar mensen die je vertrouwt, en met hen moet je dus zoveel mogelijk praten! Je vriend Kevin, je andere vriend Floris, en natuurlijk ook je moeder! Hoe zit het dan met je vader?' ‘Die mag het NOOIT te weten komen! Nooit!' ‘Vaak blijkt uit de kast komen naar je ouders veel minder erg te zijn dan menigeen zich voorstelt....' ‘Mijn vader gedraagt zich als een achterlijke macholul, die mij herhaaldelijk ‘mietje" noemt, en daar dan hartelijk bij lacht... ik ben bang voor pa, en als ik het hem zou vertellen heb ik de komende jaren dus géén leven meer!' ‘Oké, laten we dit punt voor wat het is dan. Maar Tom, ga dan wel praten met andere mensen die je vertrouwt, praat de zaken van je af, het kan je bovendien helpen om voor jezelf meer duidelijkheid te krijgen in wat er nu allemaal in je binnenste leeft! Praten dus! Verder stel ik vast dat je gevaarlijk dicht tegen een echte overspannenheid aanloopt, een depressie, en daar moet je dus erg voor oppassen!! Het is nog niet te laat, Tom, maar we moeten wel oppassen dat de dingen niet gaan escaleren!' ‘Wat stelt u dan voor dokter?' ‘Om te beginnen wil ik dat je voorlopig even pas op de plaats maakt, met andere woorden, dat je voor een paar weekjes rust neemt. Dus geen school, maar iets anders; misschien moet je van omgeving veranderen, naar familie gaan, elders in het land.' ‘Dat wil ik niet dokter! Iedereen gaat vragen stellen, en wat moet ik dan zeggen? Oh, ik ga dan zeker nog erger gepest worden.... Luister dokter, over een paar dagen is het meivakantie, dan gaat sowieso de school voor een paar weken dicht. Kan ik het niet zo oplossen? Alstublieft! Ik beloof u om écht heel erg kalm aan te doen dan.... En ik beloof u ook om na die vakantie bij u terug te komen, om u dan te vertellen hoe het met me gaat, écht met me gaat! Mocht het dan niet wezenlijk verbeterd zijn met me, ja, dan zullen er wel andere dingen moeten gebeuren....Ik wil graag beter worden, dokter, heel graag, maar kan dat niet zoals ik het voorstel?' Ze dacht even na. ‘Goed Tom, maar dan moet je wél een aantal dingen in acht nemen! Anders schiet het nog niet op! Om te beginnen: neem voldoende nachtrust! Dus niet tot drie uur 's nachts achter de computer blijven zitten.... Probeer daarentegen eens een paar keer vóór middernacht in bed te liggen... Neem overdag voldoende beweging, ga eens fietsen, zwemmen is ook heel goed. Ga met je vrienden wat ondernemen, en probeer er voor te zorgen dat je niet een belangrijk deel van je tijd boven op je kamertje blijf zitten.... Probeer zo regelmatig mogelijk te leven, en zorg voor voldoende afleiding! Dan wil ik je voorts een licht kalmeringsmiddel voorschrijven; dat helpt je om rustiger te blijven en pieken en dalen te nivelleren, een bijeffect is dat je er doorgaans ook nog goed door slaapt, mocht je last hebben van slapeloosheid.' Ze had onder het praten wat dingen getypt op haar PC. ‘Zo! Het recept ligt inmiddels bij jouw apotheker klaar, en jullie kunnen het meteen gaan ophalen!' Ze stond op en gaf me een hand. ‘Tom, neem jezelf heel goed in acht, jongen, en probeer te doen wat ik zojuist verteld heb. Ik verwacht dan dat de dingen langzamerhand beter zullen gaan. Ik verwacht je dan over ruim 3 weken hier terug, en dan gaan we eens zien hoe het allemaal gelopen is, en denk eraan: als je ook maar enigszins het idee krijgt dat er iets niet goed is, wat dan ook, aarzel dan vooral niet en kom naar me toe, doen he!' ‘Zal ik zeker doen, dokter, en hartstikke bedankt voor uw tijd, ik voel me alweer een stuk beter!' ‘Goed te horen, Tom, en tot binnenkort dan maar.' Ze deed me uitgeleide. Pa stond op, en dokter de Godefroye instrueerde pa kort over het medicijn en de vervolgafspraak. We liepen naar buiten. Hoofdstuk 45 ‘Nou zeg, dat was ook een lang gesprek.... Heb je je levensverhaal vertelt of zo? En dan, waarom moest ik opeens de kamer uit?' Ik zei niets. Mijn bezorgde en begrijpende vader van vanmorgen was in rook opgegaan.... Back to business! ‘Ik voel me niet zo goed de laatste tijd, en daar hebben we over gepraat, pa. Slapeloosheid, hoofdpijn, dat soort zaken.' ‘Jaaa, dat jij je "niet zo goed" voelt is ons maar al te bekend! We hebben er allemaal last van!' O ja pa, is dat zo? En komt het dan niet een beetje bij je op om bijvoorbeeld dan eens te informeren of er iets met mij aan de hand is misschien.... Ik hield wijselijk m'n mond.... ‘Volgens de dokter loop ik tegen een overspannenheid aan, voor haar reden genoeg om mij een paar weken rust voor te schrijven, én een kalmeringsmiddel.' Hij lachte schamper. ‘Welja! Overspannen? Waarvan?? Volgens mij voer jij met permissie geen flikker uit daar op school, tenminste je resultaten zijn bepaald niet om over naar huis te schrijven! Weet je wat jij eens moest doen? Hard gaan werken! En dan bedoel ik dus: HARD gaan werken! Dan gaan die smoesjes zo wel voorbij! Neem eens een voorbeeld aan je broer, die heeft tenminste een bijbaantje, en die hoor ik tenminste niet klagen over "depri" zijn, of over ‘overspannen" zijn! Bah, soms lijk je dus echt een mietje, Tom...... Verman je, kom nu toch! En die rust kun je wel op je buik schrijven, hoor je, morgen ga je gewoon naar school, en daarmee basta!' Dank je wel, lieve en medelevende papa, dank je dat je zo medelevend bent, dank je dat je zo je uiterste best doet om je te verplaatsen in de psyche van je kind....dank je wel.... Wat ik onder geen enkele voorwaarde had willen laten gebeuren gebeurde natuurlijk tóch: ik begon te huilen. Pa had inmiddels de autoportieren geopend, en zat al achter het stuur. Hij gebaarde me te gaan zitten. ‘Voorui, jankend watje! Ik heb nog wel wat meer te doen vandaag!! Ga zitten!' Wat heeft die man toch??? Waarom is hij het ene moment zo aardig en bezorgd naar me toe, en waarom is hij even later zo'n ontzettende grote hufter???? Ik wies de tranen uit m'n ogen, en keek hem met een blik vol wanhoop aan. ‘Weet je pa, dat je een eerste klas lul bent? Een grote klootzak, die er weer fantastisch in geslaagd is om me nog dieper in het moeras te krijgen dan ik al was... Maak je maar geen zorgen hoor, ik zal niet langer van je o zo kostbare tijd misbruik maken, ik ga wel alleen naar de apotheker. Bekíjk het maar!' Ik stak hem de middelvinger toe en rende weg. Hoofdstuk 46 In tranen rende ik het winkelcentrum door, vlak waarbij de dokter haar praktijk heeft, en natuurlijk botste ik tegen diverse mensen op, wat mij tal van boze blikken opleverde... Ik mompelde diverse keren een verontschuldiging en vertraagde mijn tempo enigszins. Vlak bij de uitgang aan de noordzijde hield ik halt en liet me op een bankje zakken. Mijn verdriet zat heel diep, echt heel diep, de tranen liepen nog steeds over m'n gezicht, en ik deed het enige wat ik onder deze omstandigheden kon doen: ik pakte m'n Ipod uit m'n jas en zette een nummer van Elliot Smith op, mijn o zo geliefde zanger, en zocht troost in zijn muziek... Het was het nummer Fond Farewell, afkomstig van het album waaraan hij werkte toen hij stierf: "I see you're leaving me and taking up with the enemy The cold comfort of the in between A little less than a human being A little less than a happy high A little less than a suicide The only things that you really tried" De muziek én de tekst pasten perfect bij mijn gemoedsstemming...... Ik kromp ineen bij het woord "suicide" en huiverde..... Toen voelde ik opeens een hand op m'n arm en keek verschrikt op. Jordy! Hij keek me bezorgd aan. ‘Hey Tom, gaat het wel?' Ik knikte. ‘Nee dus.' Ik haal de oordopjes uit mijn oren en borg de Ipod in m'n jas. ‘Wat is er dan?' Wat kon ik zeggen? Het liefste had ik dit gesprek willen hebben met Kevin, of met Floris..... Met m'n moeder ook, maar van de andere kant: Jordy was een goede vriend voor me, en zijn bezorgdheid was echt.... ‘Ik kom net van de dokter', begon ik, ‘en toen..' ‘Oh mijn god, je hebt toch geen kanker, Tom?,' onderbrak hij me met angstige stem. Ik glimlachte door m'n tranen heen. ‘Nee, gelukkig niet! Maar ik voel me niet zo goed de laatste tijd, daarom ben ik naar haar toegegaan...' ‘Wat heb je dan, Tom?' ‘Beetje overspannen, vrees ik, maar och, dit gaat ook wel weer over.....' ‘Maar, hoe komt dat dan? Problemen op school? Iets anders? Familie?' Ik schudde mijn hoofd. ‘Laten we het houden op een tijdelijke inzinking, Jordy, het komt en het gaat, en bij mij zal het uiteindelijk ook wel weer gaan.....' Jody deed heel lief en medelevend, en o, ik had zo'n ontzettende behoefte om mijn hart te luchten, ik wilde zo graag vertellen over mijn problemen..... Jordy is een van m'n beste vrienden, maar hij weet nog van niets.... Vertellen? Ik wil meer bondgenoten! Ik voelde me nu eenzamer dan ooit...... Jordy, lieve en dierbare vriend, zou jij me kunnen helpen? Ik rechte mijn schouders en nam een besluit, niet zo'n verstandig besluit, zoals korte tijd later zou blijken, en de gevolgen zouden bepaald dramatisch zijn.... Maar dat wist ik natuurlijk toen (gelukkig) nog niet.... Ik deed m'n mond open om Jordy deelgenoot van mijn GEHEIM te maken..... Niet zo verstandig, maar op dat moment wilde ik dat zo, en het voelde goed..... ‘Privé problemen, Jordy, het is iets waar ik al langere tijd mee zit...' ‘Je bent toch echt niet ziek, hè Tom?' ‘Nee, zo zou ik het bepaald niet willen noemen.... Nee, het is heel simpel, of althans, dat zou het moeten zijn, Jordy, het punt is, ik ben gay....' Hij liet het even op zich inwerken en keek me toen aan. ‘Dus... wat de jongens op school vertellen is waar?' ‘Helemaal! O, ze flappen er maar wat uit om mij te treiteren, maar in hun onwetendheid spreken ze dus wél de waarheid....' ‘Jezus! Ik had dus geen enkel idee! Wat jij vertelt is een volslagen verrassing voor me.... Maar vertel eens, hoe....hoe kwam je er achter?....ik bedoel, hoelang weet je het al?' In hele korte trekken vertelde ik Jordy mijn verhaal; over wat er destijds tussen mij en Kevin was voorgevallen zei ik niets, alleen dat Kevin dus ook op de hoogte was. ‘Maar dan begrijp ik niet, waarom je MIJ er buiten gehouden hebt, Tom, we zijn toch vrienden!' ‘We zijn zelfs hele goede vrienden, Jordy! Maar weet je, dat met Kevin, ja, dat is bijna toevallig zo gekomen..... en ik ben nog steeds niet geout, weet je. Ik ben als de dood dat de jongens op school erachter komen dat, waar ze mij altijd voor uitschelden, dus werkelijk waar is....Mijn pa durf ik ook niks te zeggen, die slaat me gegarandeerd verrot...., of wie dan ook.... Ik vind het echt rot dat ik jou erbuiten heb gehouden, want je bent m'n vriend, maar ik dacht, en denk nog steeds, dat hoe minder mensen het weten, des te veiliger het voor me is..... Ik ben er dus nog niet helemaal uit, wat betreft het outen dan, en ik heb totaal geen moed ook nog eens..... ik hou het voor me, zolang als ik dat nodig acht..... Vanmiddag had ik dus een lichtelijke aanvaring met m'n vader, en daardoor voel ik me verdrietig en echt kut, en misschien daardoor kreeg ik heel sterk de behoefte om het ook aan jou te vertellen.....' Natuurlijk vloeiden m'n tranen weer rijkelijk... Jordy nam m'n hand vast en streelde die even. ‘Tom, ik hou m'n klep dicht, daar kun je zeker van zijn!! En ik vind het ontzéttend dapper van je dat je het uiteindelijk aan mij verteld heb! Ik ben erg gesteld op jouw vriendschap, dat weet je, en nu voel ik nog duidelijker hoe fijn onze vriendschap is. Dat jij homo bent interesseert mij geen fuck dus, je bent die je bent, heel aardig dus, en dát maakt me verder niks uit.....' ‘Dank je wel, Jordy, erg bedankt; God weet dat ik momenteel iedere vriend kan gebruiken.... Overigens zal ik er morgen niet zijn, ik meld me toch maar ziek voor de rest van de week, en dan is het toch vakantie. Het kan me eerlijk gezegd ook niets meer interesseren wat "ze" er op school ook verder over zullen zeggen.....' Ik keek op m'n horloge. ‘Verdomme! Tien voor vijf! Ik moet als de wiedeweerga naar de apotheker, voor die dicht gaat. Sorry, Jordy, maar ik moet er vandoor!' ‘Oké, Tom, ik bel je snel op, om te horen hoe het met je gaat, misschien zien we elkaar wel op MSN.' ‘Prima, kijk er naar uit! Nogmaals bedankt, en tot gauw he.' Ik zwaaide ten afscheid en rende het winkelcentrum uit. Hoofdstuk 47 De pillen lagen al klaar bij de apotheker, en nadien dacht ik na over wat ik nu verder moest doen. Ik had bepaald geen zin om naar huis te gaan.... Pa kon wat mij betreft hartstikke dood vallen!!!! Een beetje verdrop was een parkje, en ik besloot nog even op mezelf te zijn, en wat na te denken over de nabije toekomst.... Ik nam plaats op een bankje en keek naar de spelende kinderen verderop. Jordy was nu ook op de hoogte.... Was dat een verstandige zet van mij geweest? Ja! Ik vond van wel, en ik was blij dat ik deze grote stap gezet had... Alweer een bondgenoot erbij.... Ik zuchtte diep. Anderhalf jaar geleden leek het allemaal zo anders..... Ik voelde me erg gelukkig toen, voor een tijdje dan.... Zomer 2008 was het een fantastische vakantie geweest, en voor het eerst van mijn leven mocht ik ervaren, een beetje dan, wat Liefde nu eigenlijk inhoudt.... Och Floris, waar ben je nu, en wat ben je aan het doen? Bryan lijkt verder weg dan ooit, en heel duidelijk dringt de gedachte zich nu op of ik toen - in 2008 - misschien tóch niet op het verkeerde paard heb gewed..... Ik was zo zeker toen, en nu?? Ik draaide aan mijn duimring, die ik op Bali van Floris gekregen had. Het is een zogenaamde stressring: het middelste gedeelte kan vrijuit draaien, en de laatste tijd ben ik wel veel aan het draaien.... Begin september 2008..... Net terug van vakantie.... Nog helemaal vol van Indonesië.....tot ik die zondag, twee dagen na onze terugkomst in Nederland, telefoon kreeg van Bryan..... Bryan wilde wat afspreken, en ik natuurlijk ook! De vlinders in mijn buik maakten gigantisch overuren, en ik hoopte dat ik in staat zou zijn om mijn gevoelens voor hem verborgen te houden bij onze tweede ontmoeting, en daarna...... Maastricht,27 mei 2010 © Rick Debie HEDEN EN VERLEDEN LOPEN DOOR ELKAAR.... TOMMY HEEFT HET LASTIG, APRIL 2010.... IN AFLEVERING 11 GAAN WE TERUG NAAR WAAR WE GEBLEVEN WAREN...TOMMY ONTMOET BRYAN, EN HOE ZAL DAT VERDER AFLOPEN........

Tommy deel 10 (mm:romantisch, 7460 words) [10/11] Toon alle delen
Auteur: Rickyboy	Toegevoegd: May 28 2010	Kijkers/Lezers: 4160/3780 [91%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Het is april 2010, en Tom voelt zich steeds meer afglijden... Hij voelt zich de onbetwistbare hoofdpersoon in zijn persoonlijke drama... Zijn ouders worden erg ongerust

Dit is deel 10 van totaal 11 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel