ErotischeVerhalen.com: Uit de kast? deel 1 door IJsbrand [deel 1]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal eens weten. En verder gingen zijn gedachten. Terwijl zijn pik hem nu danig krap in de broek zat. Zijn eikel tintelde en hormonen wisten hem verder op te jutten. In gedachten zag Erik weer het gezicht voor zich van Timo toen hij 's morgens betrapt werd met het kijken naar een gay-film. Timo had er geen gras over laten groeien en hem direct op de mond gekust. Zo intens en zo hartstochtelijk dat een nee onmogelijk was. En eerlijk gezegd wilde hij dat ook helemaal niet. Hij had zich helemaal mee laten gaan in de heftige gevoelens die deze jonge man bij hem los hadden gemaakt. Gevoelens van lust en die maar één ding voor ogen hadden gehad en dat was bevrediging. En dat was gebeurd. En niet één keer, maar de afgelopen 14 dagen veelvuldig. Maar weer die prangende vraag. Wilde hij dat wel. Wilde hij zijn gevoelens naar vrouwen verwisselen voor de gevoelens naar mannen. Zijn paal stond nog steeds kloppend en stokstijf in zijn broek. Daar moest hij zich eerst maar even van verlossen. Hij zag een parkeerplaats en reed daar naar toe. Er stonden aan het begin verschillende auto's geparkeerd. Het viel Erik op dat er niemand in zat. Zeker allemaal mannen met hoge nood, dacht hij argeloos. Hij parkeerde de auto aan het einde. Daar stonden geen wagens. Hij stapte uit en keek of niemand hem zag. Hij zag helemaal links een paadje tussen een paar dichte struiken. Zo even aftrekken. Hij schoof de struiken in. Hier zag niemand hem. Even lekker trekken. Dan was er wat spanning uit zijn lijf. Hij kon moeilijk met zo'n stijve en opgegeild lijf in het ziekenhuis aankomen. Hij deed zijn broek open en zijn stijve leuter sprong naar buiten. Blij bevrijd te zijn uit zijn knellende positie. Erik keek om zich heen en zag dat die lekker beschut stond. Hij was helemaal alleen en niemand kon hem zien. Hij deed zijn ogen dicht en begon heerlijk te trekken. Hij pakte zijn dikke volle zak beet met de andere hand en zijn broek zakte hierdoor wat naar beneden. Heerlijk, zo trekken in de vrije natuur. Hij voelde de hormonen al lekker door zijn lijf gieren. Zijn wangen begonnen te kleuren en de warmte van een naderend orgasme verspreidde zich door zijn lijf. Even wat uitstellen, even lekker van genieten. Met dichte ogen voelde hij de heerlijke warme geile stroming door zijn lijf gaan. Nog even uitstellen en dan zich helemaal overgeven aan een spetterende zaadlozing. Hij ademde diep in en voelde zijn lijf trillen. ‘Zal ik je even helpen?' hoorde hij plotseling achter hem. ‘Alleen is ook maar alleen.' Van schrik liet Erik zijn pik los en keek om. Hij keek in een paar sympathiek lachende ogen van een man die ook zijn pik uit de broek had en zich stond af te trekken. Hoe lang had die man daar al gestaan? Had die man gezien wat hij deed. En voor dat hij er erg in had, had die man zijn lul al beet en begon er zachtjes aan te trekken. Nu had hij weg moeten lopen, maar Erik deed het niet. Verbaasd liet hij het toe en vond het nog lekker ook. Niet alleen lekker, maar ook rete spannend. De man pakte zijn hand en leidde die naar zijn eigen dikke pik. Automatisch begon Erik te trekken. Zijn hart ging als een razende te keer. Hij kreeg een hele droge mond en kon ook geen woord uitbrengen. De man begon te hijgen en Erik voelde aan de zwelling van de vreemde lul die hij in zijn handen had dat het niet lang meer zou duren of de man zou klaarkomen. Dat wond hem enorm op. Hier zo maar in den vreemde tussen de struiken met een lul van een totaal onbekende in zijn handen. En terwijl de man meer ging hijgen begon hij hem ook steviger te trekken en dat gebeurde over en weer. Het duurde dan ook niet lang of beide mannen spoten hun zakken leeg. De slierten zaad verspreidden zich over de struiken waarin zij stonden, wat een smeuïg gezicht was. Er was door Erik nog geen woord gezegd. Hij keek de man verbaasd aan, terwijl ze beiden hun gereedschap weer inpakten. ‘Wat kijk je verbaasd. Ben je hier voor het eerst?' ‘Hoe bedoel je?' vroeg Erik kleintjes terwijl hij zijn stem weer redelijk onder controle had. ‘Precies wat ik zeg. Of wist je niet dat dit een homo ontmoetingsplaats is?' ‘Een wat?' ‘Een homo ontmoetingsplaats. Een baan. Hier komen mannen samen om zich in de anonimiteit lekker af te trekken of zo iets.' ‘Nee, daar weet ik niets van.' De man glimlachte. Erik keek hem aan. Een paar helder blauwe ogen keken hem taxerend aan. Alsof die dwars door hem heen keken. Erik voelde dat er een vreemde sensatie door zijn lijf ging. Hier stond hij als jonge vent met een oudere man. Hier had hij zich laten aftrekken door een wildvreemde. Hij had de keuze gehad om weg te lopen of om nee te zeggen. Maar de geile nieuwsgierige spanning had de overhand hand gehad en hij had zich mee laten slepen in zijn gevoel naar bevrediging. Een gevoel dat begon in de auto en dat in de struiken door hem zelf was gestimuleerd. Zover, dat toen die man hem aanraakte en met hem verder ging er eigenlijk geen weg terug was. En nu terwijl het zaad met gulpen zijn lichaam had verlaten stond hij met een kater. Naast een vreemde man die hem dan ook nog heel indringend aan keek. ‘Ik heb dit nog nooit eerder gedaan. Ik wist helemaal niet van zulke plekken.' stamelde hij. ‘Dat vermoedde ik al.' zei de man met een warme sympathieke stem. ‘Toen ik aan kwam rijden zag ik je zo deze kant de struiken induiken. Ik dacht al. Dat is geen bekende van deze plaats. De bekende bezoekers zitten vooral aan het begin. Daar ligt een plank over de sloot en kun je zo het bos in. Hier kom je niet verder dan een paar meter. Overdag komt in deze hoek bijna niemand. Het is te dicht bij de weg. De mannendrukte vind je daar.' ‘Maar hoe wist u dat ik dit ging doen?' vroeg Erik nog steeds helemaal beduusd. ‘Dat wist ik niet, ik had alleen een vermoeden. Je dook zo de struiken in. Ik was nieuwsgierig wat je hier zou doen. Zo'n mooie kerel. Voor hetzelfde geld had je alleen maar geplast. Maar toen ik voorzichtig dichterbij kwam zag ik jezelf bevredigen. Met je ogen dicht ging je helemaal in je geile gevoel op. Dat geilde me op om zo'n mooie jonge man te zien genieten. Je kreunde zachtjes. Ik wilde eerst stilletjes alleen mezelf aftrekken terwijl ik naar je keek, maar ik trok de stoute schoenen aan om je een handje te helpen en jij stond dat toe. De rest weet je daar was je bij.' Ik knikte. ‘En nu zeker de kater,' glimlachte de man. ‘De geiligheid er uit en nu weer met twee benen op de grond. Het valt me nog mee dat je niet hard weg loopt.' ‘Hoezo?' ‘Dat gebeurt vaak op zulk soort plaatsten. Aftrekken, de spanning even eraf en wegwezen. Uit frustratie of geef het maar een naam. Vooral hetero en Bi mannen doen dat.' ‘Komen hier dan ook hetero's.?' ‘Hier komt van alles, homo, hetero, bi, maar ze hebben allemaal maar één doel. Klaarkomen en wegwezen. Dat wij hier een tijdje met elkaar praten is al heel wat.' Erik keek de man aan. Wat een plezierige uitstraling had die. Zag er keurig uit. De doordringende blik van hem hield Erik vast. Twee paar helder blauwe ogen ontmoetten elkaar. ‘Ik ben blij u ontmoet te hebben. Maar wel op een heel onverwachte plek.' ‘Zeg dat zeker. Ben jij ook homo, hetero of bi?' ‘Ik denk dat ik bi ben of misschien wel homo. Ik ben er nog niet helemaal uit. Er is de laatste 14 dagen heel veel met mijn leven gebeurd en ik ben druk om dit alles op een rijtje te zetten.' De man keek Erik aan met een blik vol medeleven. Een blik van begrip. Een blik van: Ik begrijp voor welk dilemma je staat. Gewoon een blik vol gemeend begrip. En ineens kwamen de tranen. Een stortvloed van ongeremde emotie doorspoelde Erik zijn lijf. Het snikken hield niet op. De man kwam bij hem staan en nam hem in zijn armen. Erik legde zijn hoofd op zijn schouder en begon onbedaard te huilen. Hij kon het niet meer stoppen. Alle onzekerheid alle vragen die nog geen antwoord hadden gekregen werden gesymboliseerd in dit verdriet. Eigenlijk geen verdriet, maar een uiting van onmacht. Waar was hij in godsnaam in verzeild geraakt. De man tilde zijn hoofd op bij zijn kin en keek in zijn dik behuilde ogen. ‘Dit is geen plek om te praten. Rijd achter mij aan. Hier rechtsaf is een weg die uitkomt bij een picknickplaats. Om deze tijd is daar niemand. Daar kunnen we even babbelen. Ten minste als je dat wilt. Trouwens ik heet Niko.' en hij gaf hem een hand. ‘Ik ben Erik.' Hij keek hem aan, weer in die heldere kijkers. ‘Ja, dat wil ik wel. Ik rijd achter je aan.' De beide mannen liepen naar hun auto en gingen even later rechtsaf een zijweg in die uitkwam bij een afgelegen grasveldje met picknicktafels omringt door stil bos. In de auto kwam Erik weer een beetje bij zijn positieven. Wat had hij nu weer in hemelsnaam gedaan. Zich laten aftrekken door een wildvreemde en dan ook nog in tranen uitbarsten en alsof dat niet genoeg was achter iemand aanrijden om te praten? Had hij die behoefte wel? En waarom nu net met deze veel oudere man? Allemaal vragen die bij hem opkwamen, maar veel tijd om daarover na te denken was er niet. Ze kwamen op de plek aan en bijna automatisch werden de auto's geparkeerd en liepen samen zonder verder een woord te zeggen naar de tafels, die de stilte van de omgeving een extra accent gaven. Niko ging op een van de tafels zitten met de voeten op de bank. Erik nam naast hem plaats. Er werd een tijdje nog steeds niet gesproken. Beide mannen ervaarden het moment. De stilte omringde hen volkomen. Niko begon met zachte stem: ‘Hoe is het nu?' Erik was weer wat gekalmeerd en keek in het gezicht van de vriendelijke man. De man die een hoop vertrouwen uitstraalde. Nu wist hij ook waarom hij was meegegaan. Hij wilde gewoon met iemand ruggenspraak houden en deze man kwam op zijn pad en op een of andere manier vertrouwde hij hem. ‘Ik ben er weer een beetje. Neem me niet kwalijk, maar de emoties overvielen me een beetje.' ‘Dat kan ik me helemaal voorstellen. Sta je daar jezelf een beetje te bevredigen en opeens komt er een vreemde kerel die het even voor je afmaakt, terwijl je daar helemaal niet op uit was. Mijn excuses. Ik hoop dat ik je niet gekwetst heb, want dat zou ik heel erg vinden.' Een stilte volgde. Bedachtzaam en naar de goede woorden zoekend antwoordde Erik: ‘Nee geheel niet. Het was gewoon de druppel die bij mij mijn emotionele emmer deed overlopen. Misschien wel goed. Vroeger of later zal ik het toch onder ogen moeten zien.' Weer een stilte. Niko keek hem fronsend aan: ‘Wat bedoel je. Je seksuele geaardheid?' ‘Ja ook. En of ik moet kiezen en hoe ik daar dan mee om moet leren te gaan. Maar nu praat ik met jou. Een totaal vreemde. Gek eigenlijk.' ‘Misschien ook niet. Misschien ben ik op je pad gekomen.' ‘Ja, toevallig. ' ‘Ik geloof niet in toeval. Zo'n ontmoeting gebeurt niet voor niets.' ‘Hoe bedoel je?' ‘Als je er voor open staat om alert te zijn op de signalen om je heen, merk je wel eens dat gebeurtenissen of personen net op het juiste moment je pad kruisen. Je moet het dan wel willen zien en er niet aan voorbij gaan. Dat overigens vaak gebeurt.' ‘Interessant, zo heb ik het eigenlijk nooit bekeken, maar als ik dan terug denk heb ik vaak gereageerd op signalen van de buitenwereld. Tja, eigenaardig eigenlijk als je er bij na gaat denken.' Je moet het je juist bewust zijn, dan kun je er veel problemen mee voorkomen. Zaken lopen soms zoals ze gaan. Net alsof dat een deel is van een groter geheel. Dat bewust zijn maakt het leven, voor mij althans, een stuk rijker.' Het bleef even stil. Beide mannen overdachten het gesprek. ‘Neem nu vandaag. Ik was helemaal niet van plan de baan op te gaan. Maar ik was ongedurig. Mijn vrouw was er niet en ik wilde er even tussen uit. Ik had op dat moment geen afspraken en dacht, ik ga even een stukje rijden en dan misschien wel een wandelingetje maken. Even een frisse neus halen. Ik kwam hier langs en zag een paar auto's staan en dacht: Ach waarom niet, laat ik eens kijken wat er te doen is. Ik ken deze plaats en kom er zo nu en dan. Erik keek met een vragende blik opzij: ‘Bent u een getrouwde homo of bi.' ‘Ik heb altijd gedacht hetero, maar heb later ontdekt dat ik toch een behoorlijke bi-tic heb, maar dat zal ik je nog wel eens vertellen.' grinnikte Niko en ging verder met zijn verhaal. ‘Toen ik aan kwam rijden zag ik je net de bosjes in duiken. Aan de linkerkant, terwijl ik weet dat er overdag alleen rechts wat te doen is, gezien het daarachter liggende bosgebied. Ik werd eigenlijk gewoon naar je toe getrokken. Vraag me niet van hoe of wat, maar ik moest achter je aan. Nu weet ik waarom. ' ‘Ja, maar wat moest jij dan met mij?' ‘Dat heb je gemerkt, maar ik denk dat dat slechts de aanleiding was.' ‘Hoezo, de aanleiding? Waarvan?' ‘Ik zal eerst even zeggen wie ik ben en wat ik doe. Daarna kun je zeggen of dit toeval was.' ‘Vertel.' Erik keek de man met een nieuwsgierige blik aan. Aanleiding, geen toeval? Wie was er nu weer op zijn pad gekomen. ‘Ik heb je al verteld dat ik Niko heet. Mijn werk bestaat uit mensen in balans te brengen. In deze wereld door maatschappelijke druk ontsporen veel mensen omdat ze de druk niet aankunnen. Ik help ze de weg te zoeken op welke manier ze dat wel kunnen. Ik zeg duidelijk. Ik help ze hun weg te zoeken. Ik zeg hun de weg niet, want wie ben ik om dat te doen. Ik ga alleen samen met de persoon de zoektocht aan om het doel van hun leven en levensgeluk te vinden. Jij bent ook bezig met een zoektocht. Een zoektocht naar je kern. Een zoektocht naar wie je echt bent en van waaruit je gelukkig kunt zijn. Geen zoektocht in de buitenwereld, maar een zoektocht in je innerlijk.' ‘Als ik het goed begrijp was onze gezamenlijk aftrekken de aanleiding van het toeval dat wij elkaar hier hebben ontmoet.' ‘Dat zou kunnen. Niets kun je met zekerheid zeggen. De tijd zal het leren en geeft ons dat inzicht. Vooraf is dat vaak heel moeilijk te bepalen. Achteraf kun je vaak de structuren herleiden.' ‘Oké, dat zou kunnen beteken dat jij me kunt helpen bij mijn zoektocht. M.a.w. jij bent op mijn pad gekomen.' ‘En jij op de mijne. Dat zou allemaal kunnen.' Weer bleef het een poos stil. Beide mannen zaten ieder met hun eigen gedachten. ‘Mag ik je wat vragen?' Erik keek Niko aan en die knikte. ‘Hoe gaat dat in balans brengen dan?' ‘Dat hangt er van af waar de persoon mee komt. Als hun lijf stijf staat van spanningen masseer ik ze en doen we ademhalingsoefeningen. Wanneer ze totaal ontspannen zijn en hun hart openen om daar naar binnen te kijken begint de zoektocht. Samen gaan we dan op weg. Maar het is hun zoektocht. Ik kan hooguit alleen begeleiden daar waar nodig en mogelijk is. Soms geef ik ze oefeningen mee, maar ze moeten het zelf doen. Erik keek Niko aan en liet de woorden binnenkomen. Het klopte wat die man zei. Altijd was zijn tocht in de buitenwereld geweest. Zijn scholing, werk relatie enz. Precies zoals het volgens het boekje hoorde. Maar nooit een zoektocht naar zijn innerlijke roerselen. Hij had er ook nooit bij stil gestaan. Hij had ook altijd alles meegehad. Kon makkelijk leren. Lag goed in de markt. Zag er goed uit. Was zeer succesvol met zijn eigen ICT bedrijfje. Had veel opdrachten. Had al jong een leuke vriendin. Alles leek van een leien dakje te gaan. De eerste perikelen ontstonden met de verbreking van zijn relatie met Nicolette. Ach, het ging niet meer zo, maar niet getreurd. Hij had nu wat meer tijd voor zijn werk. Tot aan die ene dag. Tot aan de dag dat Timo hem verraste. Vanaf die dag stond zijn wereld op zijn kop. Hij moest wel naar zichzelf kijken. Of hij wilde of niet. Hij moest keuzes maken. Daar kwam ook nog bij dat hij een enorm bevredigende vrijpartij vannacht met zijn neef David beleefd had. Dat was hem naast het gebeuren met Timo niet in de kouwe kleren gaan zitten. En alsof dat niet genoeg was werd hij vandaag nog afgetrokken door een wildvreemde man met wie hij hier nu op een picknicktafel zat. En hij had het nog spannend gevonden ook. Al met al was dat hem overweldigde en de warme tranen spontaan hun weg naar buiten hadden vonden. Maar hij had zich er niet voor geschaamd. Hij had daar iemand door gevonden. Niko, een sympathieke man. Maar hij moest verder. Dit oponthoud had al veel te lang geduurd. ‘Ik ben blij je ontmoet te hebben Niko. Je hebt me met jouw woorden echt geholpen. Ik zal echt op zoek gaan naar mezelf. En zoals je zei. Op zoek wat je hart je ingeeft.' ‘Daar ben ik blij om Erik. En als je wilt mag je altijd bij me komen.' Hij haalde een kaartje uit zijn binnenzak en overhandigde dit. ‘Dit is een kaartje van mijn praktijk. Hier staat een telefoon nummer en een mailadres. Deze zijn van mijn praktijk en worden alleen door mij bekeken. Als je de behoefte hebt een afspraak te maken, ben je altijd welkom.' Erik knikte en bedankte Niko voor zijn aandacht en begrip. De mannen gaven elkaar een knuffel en beiden vervolgden hun weg. Met verwarde gedachten zat Erik in de auto op weg naar het ziekenhuis. Hoe zou het met Timo gaan. En hoe zouden de beide jongens hun gesprek ervaren. Zou David echt de confrontatie aan gaan? Zou hij echt zijn eigen gevoel kennen of net als hijzelf in een kom van twijfel zitten. Eén ding was zeker. Zowel David als hijzelf konden van een mannenlijf genieten. En van elkaar. Dat was afgelopen nacht wel gebleken. Met deze gedachten kwam hij bij het ziekenhuis aan. Nu eerst Timo. IJsbrand (tschrijverke@live.nl)

Uit de kast? deel 1 (mm:eerste keer, 3943 words) [1/16] Toon alle delen
Auteur: IJsbrand	Update: Jan 22 2015	Kijkers/Lezers: 6455/3536 [55%]	Waardering (deel): 9.33 (3 stemmen)
Zou David Roeland zijn liefde kunnen verklaren?

Dit is deel 1 van totaal 16 delen.
	toon alle delen	volgend deel