hoofd menu   |   gay categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs

Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!

MORGENSTER - hoofdstuk 19 (mm:overige, 1870 words) [19/32] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Oct 13 2017	Kijkers/Lezers: 2353/1817 [77%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Bekijk OutPersonals - de grootste gay dating site
met veel Nederlands en Belgische gebruikers!

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal


'Ja. Maar wat ik ook met Edith en Max afgesproken heb, is dat we eerst
gaan onderzoeken wat jij precies kunt.' 

'Ik hoef toch niet naar een ziekenhuis of zo, hè, want dat vind ik eng!
Dat wil ik niet hoor!' 

'Rustig, Stan, het gaat niet om een onderzoek in een ziekenhuis. Hier
aan huis zullen mensen komen die jou gaan testen. Ik, Max of Edith, een 
van ons, zal daar altijd bij zijn. Het is gewoon de bedoeling dat we 
met de resultaten van al die testen gaan kijken wat voor jou goed is.' 

'Ik ben stom!' 

Richard pakte de arm van zijn broer stevig beet, keek hem recht in de
ogen en sprak heel vriendelijk: 'Nee, dat ben je niet, Stan.' 

'Maar ze zeggen het allemaal.' 

'Maar dat hoef je niet te geloven. Dat moet je niet geloven. Ze zeiden
toch ook dat je niet kon lezen op school?' Een antwoord kwam er niet 
meteen. 'Nou?' 

'Ze zeiden dat ik te stom was om te kunnen lezen. Maar jij hebt het mij
geleerd.' 

'Ja. En als ik dat kan, dan kunnen anderen jou ook nog een heleboel
leren.' 

'Echt?' 

'Ja. Alleen moeten de mensen die jou wat willen leren goede aandacht aan
jou geven en de tijd hebben om jou wat te leren.' 

'Zijn die testen eng?' 

'Nee. Max heeft me er iets van laten zien. Ze lijken op spelletjes.' 

'Dan is het niet erg.' 

Richard haalde opgelucht adem. Maar er was nog iets dat hij moest
bespreken met Stan en dat was iets waar hij zelf ook wel een beetje 
tegenop zag. Het komende weekend was het Pasen en dan zouden diverse 
kinderen en kleinkinderen van de Drummonds thuiskomen. Niet allemaal, 
zo had hij begrepen, want twee van de vijf kinderen woonden met hun 
gezinnen in het buitenland maar toch zouden er veel mensen over de 
vloer zijn en dat zag hij eigenlijk niet zo zitten. En dat moest hij 
Stan ook nog vertellen. Hij bracht het heel voorzichtig. Legde uit dat 
Pasen een feest was dat ze thuis nooit echt hadden gevierd maar dat de 
familie Drummond dan meestal bij elkaar komt net als op Kerst en Thanks 
Giving. 

'Die ken ik ook niet,' reageerde Stan. 

Hij had helemaal gelijk. 'Dat weet ik. Op school hebben we het daar wel
overgehad maar wij hebben heel veel dingen, die de meeste mensen gewoon 
vinden, gemist.' 

'Maar dan is het dus drukker hier. Bedoel je dat?' 

'Ja. Maar we zouden voor die paar dagen dat ze hier de familie over de
vloer hebben naar mijn flat kunnen gaan. Daar is het rustig.' 

'Nancy en Nathan hebben me gisteren jouw flat laten zien. Het is daar
mooi. Echt! En ik heb je school ook gezien en we zijn naar de bioscoop 
geweest. Maar waarom?' 

'Waarom we naar mijn flat zouden gaan? Bedoel je dat?' Richard zag zijn
broer knikken. 'Nou ja, misschien vind jij dat prettiger.' 

'Edith zegt steeds, en Max en Nancy en Nathan ook, dat wij erbij horen.
Waarom zouden we dan weggaan?' 

Ja. Daar had zijn kleine broertje een goed punt. Waarom. 'Dus ... jij
zou wel willen blijven hier?' 

'Ja! Waarom niet?' 

'Nou ja ... ik dacht dat het misschien leuker zou zijn met z'n tweeën.' 

'Wil je dat graag dan?' 

'Dat is een moeilijke vraag voor mij, Stan. Weet je wat, ik denk er nog
even over na.' Maar dat hoefde niet. Hij zag hoe Stan ineens een 
resolute blik in zijn ogen kreeg. 

'Nee! Ik wil hier gewoon blijven! Ik wil heel graag bij al die mensen
horen. Ik wil een echte familie, Richard! Iedereen heeft een familie en 
ik heb alleen maar jou en ... nou ja ... je weet wel.' 

Richard zag de tranen in de ogen van Stan blinken. Verdomme! Waarom had
hij het nou zo stom gebracht. Maar ... hij had het goed bedoeld. Of was 
het toch zijn eigen angst geweest? Was hij bang dat al die mensen hem 
aan een kruisverhoor zouden onderwerpen? Dat iedereen zou willen weten 
waar Stan en hij vandaan kwamen? Dat ze hen als indringers zouden zien? 
'Het is goed, Stan. We blijven gewoon hier. Je hebt helemaal gelijk. We 
horen erbij. Dit is onze familie!' Maar nadat hij dit gezegd had voelde 
Richard meteen de twijfel. Was het waar wat hij gezegd had? Was dit hun 
familie? Zouden hij en Stan hier voor altijd in Monterey blijven? Wat 
als ze er ooit ... STOP! De gedachten gingen weer eens met hem op de 
loop. Nee ... hij wist dat het anders was. Hij liet die gedachten toe. 
Het was zijn eigen schuld. 

'Wat is er, Richard?' 

'Niets. Alles is goed met me.' 

'Je mag niet liegen!' 

'Af en toe denk ik te veel, Stan. Dan wil ik allerlei problemen nu al
oplossen en dat kan niet. Niet nu. Ik moet het een tijdje rustig aan 
doen.' 

'Ja. En dat mag hier. Dat zeggen ze allemaal ook steeds. Maar waarom doe
je dat dan niet?' 

'Ik doe mijn best, Stan.' 

'Dan is het goed. Zal ik vast gaan douchen?' 

'Doe dat maar. Dan kan ik straks na jou.' 

'Maar dan moet iemand je wel helpen.' 

'Dan kan ik nu zelf wel weer.' 

'Nee! Dat mag niet! Tegen mij hebben ze ook gezegd dat jij dat nog niet
alleen mag.' 

'Zeg, sinds wanneer ben jij mijn oppasser geworden?' 

'Als het nodig is, kan ik heus wel op jou passen hoor!' 

'Ja, broer, ik merk het. Wil jij me straks helpen dan?' 

'Ja.' 

'Maar ga nu eerst zelf maar douchen. Ik blijf rustig liggen tot je klaar
bent.' 

Stan liep weg en Richard keek hem na. Stan was groot. Veel groter dan
hij. Hij was een onderdeurtje. Altijd geweest ook. Niet geschikt voor 
Canadian Football waar hij hem per se naar toe had gestuurd omdat hij 
nou eenmaal het team van zijn high school coachte en dat met heel veel 
succes. Ze hadden er veel woordenwisselingen over gehad. Gelukkig zat 
hij op een andere high school maar hij kende wel de leraren 
lichamelijke oefening op zijn school en daarom had hij gewoon geen 
keuze gehad. Veel liever had hij gewoon voetbal gedaan. Dat was een 
sport die hem meer lag, maar hij had dat een sport voor mietjes 
genoemd. Het moest en zou Canadian Football worden. Alle jongens in de 
klas hadden hem voor gek verklaard toen hij zich had aangemeld 
daarvoor. Toen hij verteld had, een van de weinige keren dat hij zijn 
mond over thuis had open gedaan, dat hij het moest van thuis hadden ze 
iets van begrip getoond. Waarschijnlijk kenden ze dat allemaal wel dat 
je iets van je ... nou ja ... van hen moest. Na de eerste selectie had 
hij er al uit gelegen en het stempel "niet geschikt" gekregen. Thuis 
opnieuw trammelant. Hij had hem gebrek aan inzet verweten terwijl het 
daar echt niet aan gelegen had. Hij was gewoon te klein, te mager, te 
tenger. Iedereen die die sport deed was flink uit de kluiten gewassen 
en dat was iets dat je wel van Stan maar niet van hem kon zeggen. 'De 
lul,' vloekte hij hardop. De coach op zijn school had hem heel 
duidelijk gemaakt dat het niets anders was dan een fysiek probleem. 
Inzet was er voldoende maar hij had gewoon niet het juiste formaat. En 
toch was hij door hem niet geloofd. Had hij het, zoals altijd, beter 
geweten. 'Verdomme!' 

'Je mag niet vloeken, Richard,' klonk het ineens. 

'Sorry, Stan.' 

Met een badjas aan kwam Stan uit de doucheruimte. 'Waarom kijk je zo
boos?' 

Richard zei niets. 

'Oh. Thuis.' 

'Ja.' 

Stan kwam opnieuw bij hem op de rand van het bed zitten. 'Richard,' zei
hij  en pakte de hand van zijn broer beet, 'jij en ik. Altijd samen. 
Goed toch?' 

'Ja. Dat is altijd goed geweest, Stan.' 

'En nu, nu hebben we een familie met allemaal leuke en aardige mensen.
Iedereen die ik heb leren kennen hier is leuk, is aardig.' 

'Je hebt gelijk, Stan. Ik moet niet meer aan thuis denken. Dat daar is
nooit een echt thuis voor ons geweest. We woonden daar maar meer was 
het ook niet.' 

'We zijn nu gelukkig. Jij en ik. Allebei.' 

'Goed gesproken, Stan!' Hij trok zijn broer naar zich toe en drukte een
kus op zijn natte haren. 

Tot de volgende keer... 

Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal
geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk 

©Lucky Eye, juni 2017 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd
en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, 
microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande 
schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Auteurs waarderen reacties! Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site. Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk	Geef je mening over dit deel: (Je kan voor elk deel afzonderlijk stemmen) Kies hier 1 (waardeloos) 2 .. 3 .. 4 .. 5 (redelijk) 6 .. 7 .. 8 .. 9 .. 10 (voortreffelijk)
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen. Stuur dit bericht: Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!) (Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen) met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"