ErotischeVerhalen.com: MORGENSTER - hoofdstuk 24 door Lucky Eye [deel 24]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Max luisterde met grote aandacht. Elk gesproken woord nam hij in zich op. De manier waarop Richard sprak, de woorden die hij koos − zo wist hij inmiddels uit de talloze gesprekken die ze samen hadden gevoerd − waren belangrijk. Dat hij het woordje "beuken" gebruikte betekende dat Stan hem werkelijk pijn had gedaan. Richard ging verder en zei dat hij zijn armen om Stan had heen geslagen en hem zo tot rust had weten te krijgen. 'Hij voelde zich vreselijk rot om dat wat hij gedaan had. Maar ook weer niet. Tot rust gekomen vertelde hij dat hij van mij hield. Dat hij verliefd op mij was en dat hij wist dat seks daar ook bij hoorde. Dat hij ... ook dat graag met mij wilde. Ik wist even niet hoe ik het had. Was ... ' hij zocht naar een ander woord dat beter uitdrukte wat hij bedoelde maar vond het niet 'was vertwijfeld. Stan verliefd op mij? Het kon niet! Het mocht niet! Hij was mijn broer!' Even laste Richard een pauze in. 'Ik werd praktisch. Liet hem zijn boxer uittrekken en stuurde hem onder de douche. Ik bleef wachten tot hij klaar was en gaf hem een handdoek want ik wilde niet het risico lopen dat hij zich opnieuw zou opsluiten. Daarna gingen we terug naar mijn slaapkamer, gaf ik hem een nieuwe boxer en T-shirt en zittend op het bed deed ik een poging hem uit te leggen dat het niet kon. Dat we broers waren en dat wetten verboden dat familieleden seks met elkaar hadden. Dat het niet mocht dus. Hij luisterde maar ik wist niet of hij het snapte. Toen ik uitgepraat was zei hij opnieuw dat hij verliefd op mij was, dat hij van me hield en hij vroeg me of ik dan niets voor hem voelde. Ik zei hem dat hij mijn broer was en dat ik daarom van hem hield. Maar dat er geen sprake van seks tussen ons beiden kon zijn. Ook niet omdat we beiden toevallig op jongens vielen. Dat durfde ik hem toen wel te vertellen.' Nog een zucht. Hij voelde zich rot. Naar. Het spookte in zijn hoofd en hij had even een adempauze nodig. 'Edith, wil je me alsjeblieft nog een kop koffie inschenken? Hij stond op en liep naar het toilet. Bij de wasbak spatte hij wat koud water in zijn gezicht dat enorm rood was, zo zag hij in de spiegel. Ging het goed? Deed hij het goed? Vertelde hij het zoals het werkelijk gebeurd was? Allerlei evaluatievragen schoten door zijn hoofd maar hij weigerde er een antwoord op te geven. Ik doe wat ik doe, zo sprak hij tegen zijn spiegelbeeld en daarbij bewust de woorden gebruikend die Max en Jocelyn zo vaak tegen hem hadden gezegd als hij met hen had gepraat. Toen hij zich weer wat rustiger voelde ging hij terug. Jocelyn stond leunend tegen de muur tegenover de deur van het toilet op hem te wachten. 'Gaat het goed met je?' Haar bezorgdheid deed hem goed. Hij haalde zijn neus op en snifte. 'Ja. Het werd me even te veel en daarom ... nou ja ... ik moest even weg.' 'Het is heel goed dat je je ruimte genomen hebt, Richard. Letterlijk je ruimte hebt genomen. Zorg ervoor dat je dat blijft doen. Klaar om verder te gaan?' Hij knikte en liep met haar naar Max' studeerkamer. Edith had koffie gehaald en ingeschonken en praatte met Nancy over de film die Nathan en Stan zouden gaan kijken. 'Hij heeft me beloofd naar een animatiefilm te gaan,' zo zei Nancy. 'Maar Stan kan heel overtuigend zijn,' reageerde Edith. 'Ja, daar weet ik alles van. Hij weet precies wat hij wil. En het is dan heel erg moeilijk om hem van iets af te brengen. Richard, kom zitten. Wat een moeilijke situatie!' Richard ging dit keer vlak naast haar zitten en pakte haar hand beet. 'Ja. Een heel moeilijke situatie. Ik wist dan ook niet hoe ik ermee om moest gaan.' 'Volgens mij wist je dat heel erg goed,' gaf Max zijn mening. 'En dat heb je gedaan ook.' 'Oh,' voegde Edith zich in het gesprek, 'dus jij weet weer eens precies hoe het is gegaan?' 'Ik heb een idee. Meer niet.' 'Nou, maak van je hart geen moordkuil!' daagde Edith hem uit. 'Vind je dat goed, Richard, of vertel je het zelf liever?' 'Ik neem wat koffie en luister naar je,' zei de jongen die meteen zijn beker oppakte om er wat uit te drinken. 'Volgens mij was er voor jou maar één juiste oplossing. Je moest rekening houden met Stan. Met de mogelijkheden en onmogelijkheden van je broer. Het leeftijdsverschil dat op die leeftijd relatief gezien nog groot was. En verder zal er bij jou een onnoemlijk grote angst geleefd hebben dat zij het zouden merken. Je was al bang dat je homoseksualiteit zou opvallen dus ... En dus ga ik ervan uit dat je hem duidelijk hebt gemaakt dat er tussen jullie niets op dat gebied kon zijn. Geen verliefdheid. Geen seks.' 'Ja,' kwam Richard met zijn antwoord nadat hij zijn beker half leeg had gedronken en weer terug had gezet op tafel. 'Ik kon niet anders dan zo reageren.' 'Maar ... was je verliefd op hem?' vroeg Jocelyn. 'Nee. Ik had nooit dat soort gevoelens naar hem toe gehad. Er waren altijd wel jongens op wie ik heimelijk verliefd was maar niet naar Stan toe. Hij was mijn broer.' 'En toch?' vroeg Edith. 'Wat "en toch"?' wilde Nancy weten. 'Richard?' 'Als dit het hele verhaal geweest zou zijn, zou er geen enkele reden zijn geweest om dit met elkaar te bespreken. Dan was het op dat moment over en uit geweest en zou er nooit meer over gepraat hoeven te worden.' 'Dus er is toch een "en toch"? 'Ja.' Richard dronk de rest van zijn beker leeg. 'Op dat eerste moment waren er niets anders dan allerlei bezwaren van mijn kant. Stan was nog maar twaalf! Hij was mijn broer! Hij heeft niet altijd een even goede kijk op dingen! Allerlei dingen die op dat moment heel belangrijk waren en zwaar wogen.' 'Dat met dat leeftijdsverschil, dat snap ik niet,' vroeg Nancy om een uitleg. Max gaf die. 'Een leeftijdsverschil van vier jaar tussen zestien en twaalf is een kwart. Als je twintig en zestien bent is dat nog maar een vijfde gedeelte. En zo langzamerhand wordt dat leeftijdsverschil van vier jaar relatief gezien steeds kleiner. Absoluut gezien blijven het altijd vier jaren maar in verhouding gezien niet.' 'Nu snap ik het.' 'Goed om te horen dat het je duidelijk is geworden want dat zou altijd de bedoeling moeten zijn van het praten met elkaar: dingen duidelijk maken naar elkaar toe. Is er nog koffie?' Edith schonk nog een beker vol voor de heren. 'Zoals ik eerder al zei, Stan en ik groeiden steeds meer naar elkaar toe. In de weekenden waren we bijna altijd alleen thuis en was het gewoon heel erg leuk samen. Ik had een wrak van een auto kunnen kopen e... ' 'Een barrel dat er nog beroerder uitzag dan je auto van nu?' plaagde Nancy hem. 'Ja. Misschien niet voorstelbaar maar het was wel zo. Maar het ding reed en in de weekenden trokken we erop uit. Zagen prachtige dingen op het eiland. Gingen vaak naar het strand. We leefden ons uit met de beperkte middelen die we hadden. De band tussen ons werd steeds sterker en alhoewel Stan er niet meer over begon, in het begin had ik hem nog wel een aantal malen erop moeten wijzen dat wat hij wilde niet kon, begon ik hem met heel andere ogen te zien. Ik werd verliefd op hem. Niet meteen. Het duurde echt een aantal jaren maar in die tijd veranderde Stan enorm. Van de grote jongen werd hij een grote man en ... ik was verloren.' Richard boog zijn hoofd voorover en verstopte zich opnieuw achter zijn armen. 'Richard, er is geen enkele reden om je voor je reactie te schamen,' sprak Jocelyn op zachte toon. 'Niet nodig om je te verbergen voor ons.' 'Maar hij was nog steeds mijn broer!' klonk het hard terwijl Richard opsprong van de bank. 'Ik kon het niet maken! Ik had hem letterlijk verboden verliefd op mij te worden en wat deed ik zelf ... ik werd verliefd op hem! En toch ... toch kon ik er helemaal niets mee doen! Het mocht niet! Het kon niet! Niemand zou het ooit begrijpen! Hoe kon je nou verliefd worden op je broer! Iedereen zou mij verwijten dat ik misbruik had gemaakt van zijn situatie. Iedereen zou me beschuldigen van machtsmisbruik omdat hij zijn beperk... ' 'Dat snap ik niet,' zei Nancy terwijl ze Richards arm beetpakte en hem terug trok op de bank. 'Rustig blijven zitten, jij! Hij was het eerst verliefd op jou, jongen, en niet andersom! Jouw verliefdheid op hem heeft volgens mij alleen maar te maken met het feit dat hij jou de ogen heeft geopend.' 'Maar hij blijft mijn broer! Het is en blijft incest hoe je het ook wendt of keert, wie van ons twee ook maar als eerste het heeft aangegeven! En incest is verkeerd! Mag niet!' Richard voelde zich enorm beroerd. Hoe vaak had hij in zijn dromen en in zijn gedachten niet seks gehad met Stan? Heel even wisselden Max en Jocelyn een blik met elkaar en daarna nam eerstgenoemde het woord. 'Richard, stop alsjeblieft met deze lijn van gedachten,' zei Max heel kalm en rustig. 'Blijf open naar ons toe, als het kan. En ik weet dat je dat kunt want anders was je dit gesprek met ons niet aangegaan. We zijn op de goede weg. Sluit dit niet af in vertwijfeling.' 'Maar het kan toch niet? Ook al houd ik enorm veel van Stan ... het is allemaa... ' Hij brak. Dikke tranen rolden over zijn wangen. Hij voelde hoe Nancy haar armen om hem heen sloeg en hem knuffelde. Lief. Vreselijk lief haar poging hem te troosten en te kalmeren. Ze streelde over zijn schouders en het maakte hem rustiger. Hij bedankte haar en veegde zijn tranen weg met een nieuw papieren zakdoekje dat van Edith afkomstig moest zijn. Hij keek naar Max. Die keek hem recht in de ogen en glimlachte. Jocelyn raadde Richard aan om even gebruik te maken van zijn ademanker en stelde voor dat iedereen dat zou doen. Even alleen maar aandacht voor de ademhaling. Alleen maar richten op het in- en uitademen. Rust zoeken in jezelf. Toen zij zelf rustig genoeg was om verder te gaan, bedankte ze de anderen. Max verbrak de stilte die na Jocelyns dankwoorden nog een tijdje in de lucht was blijven hangen. 'Ik breek niet snel mijn afspraken maar ik ga dat nu wel doen. Toen Edith me met haar vage boodschap op pad stuurde om met jou te praten vandaag, begreep ik eerst werkelijk niet welke kant zij uitwilde. Dat heb ik je ook zo gezegd, Richard. Het was me helemaal niet duidelijk. Luisterend naar jouw verhaal, terugkijkend op de afgelopen weken is het me nu allemaal wel duidelijk geworden. Ook helder geworden welke tekenen ik allemaal gemist heb en Edith wel heeft waargenomen.' Hij keek haar aan, pakte haar hand en zei: 'Dank je, schat, voor dat wat je opgemerkt hebt. Zonder dat zouden we namelijk nu niet zo ver gekomen zijn.' 'Ik weet wat ik zie en als ik liefde zie die echt is, dan moet dat ook gevierd en beleefd kunnen worden.' 'Maar, Richard, je had het toch steeds afgehouden? Er niets mee gedaan?' vroeg Nancy. 'Ja. Maar als je in huize Drummond komt, en dat weet je zelf ook wel denk ik, dan voel je je gelukkig. En ik voel me zo gelukkig en vrij hier dat ik een stukje pantser heb laten vallen. Vrijer ben geworden. Ook ten opzichte van Stan. Af en toe heb ik hem gestreeld, over zijn wang geaaid en daarbij heb ik gedacht dat niemand het had gezien.' 'En wat vond Stan daarvan,' vroeg Edith. 'Hij heeft er nooit iets over gezegd. Er ook niet eens op gereageerd!' 'Af en toe doet hij me versteld staan,' sprak Edith haar verbazing uit. 'Hoe bedoel je?' wilde Nancy een verduidelijking. 'Ik denk dat Stan bang is geweest,' zo lichtte Edith haar woorden toe, 'dat als hij dat wel zou doen Richard zich weer zou terugtrekken in zijn schulp. En dat zou hij vast en zeker ook hebben gedaan. Nu ... nu heeft hij zich tevredengesteld met de voorzichtige toenadering. Alsof dat genoeg was voor hem.' 'Ja. Er zit meer in die jongen misschien dan wij allemaal beseffen. Oké, maar nu terug naar dat wat ik zei over het breken van mijn belofte. Jij en ik hadden afgesproken dat jij pas geïnformeerd zou worden over het onderzoek dat ik heb ingesteld naar de achtergrond van Stan op het moment dat ik alle gegevens bij elkaar had. En in overleg met Jocelyn zijn we daar eenmaal van afgeweken omdat jij vragen had over haar.' 'Maar voor de rest wil ik dat nog steeds,' klonk het met volle overtuiging uit Richards mond omdat hij totaal niet begreep welke kant Max op wilde en waarom hij zou tornen aan hun afspraak. Max schudde zijn hoofd en legde uit dat die belofte gedaan was op grond van de gegevens die toen voor handen waren en dat je soms, als het getij verspringt, de bakens moet kunnen verzetten. 'Maar wat heb ik nou aan halve gegevens?' 'Ik denk dat je met dat wat ik je wil gaan vertellen heel veel kunt. Bovendien is het onderzoek in een flink gevorderd stadium. Laat ik beginnen bij het begin. Het onderzoek naar de moeder van Stan was eerst niet meer dan een papieren zaak. Met de geboortedatum in zijn paspoort en zijn originele achternaam die jij je wist te herinneren konden de onderzoekers aan de gang. Het zoeken was echter enorm moeilijk want ... de moeder van Stan, Joyce Williams, zij ... zij heeft hem nooit af kunnen geven bij jou thuis.' 'Wat? Ik ben toch niet gek! Ik heb die naam echt horen noemen!' 'Dat is waar. Je hebt de naam horen noemen maar degene die hem gebruikte kan niet Joyce Williams, niet de moeder van Stan, geweest zijn. Joyce Williams is vrijwel onmiddellijk na de geboorte van Stan overleden.' Max hield zich even in voordat hij verder ging. Hij voelde en zag de enorme verbazing, bij Nancy en Edith. Eerstgenoemde zat hem met open mond aan te staren en Edith had haar hand voor haar mond geslagen. Het voelde alsof ze net zo verbaasd waren als hijzelf toen hij het te horen kreeg en de bewijzen ervan onder ogen had gezien. Jocelyn was bij dat wat hijzelf had gedaan aan het onderzoek zijn hulp, steun en toeverlaat geweest en zij was dus volledig op de hoogte van alles wat hij ging onthullen. 'Het bewijs van overlijden heb ik gezien. Ik heb de hulp van ... haar ... ik blijf haar zo maar noemen denk ik ... heb de hulp van haar gekregen om die gegevens te achterhalen. Stan is door hen geadopteerd. Zij gaf mij een brief waarin zij het ziekenhuis waar Stan ter wereld kwam in Seattle verzocht om medewerking. Hulp om te achterhalen wie Stans echte moeder was en wie eventueel hem afgegeven kon hebben, bijna twee jaar later, bij hen in Metchosin.' 'Vreemd,' mompelde Richard. 'Laat los dat het Stans moeder geweest is,' adviseerde Jocelyn hem. 'Ja. Dat kan dus gewoon niet.' 'Nee,' ging Max verder. 'Haar naam is Katheryn Webster. Tenminste ... zo heette ze toen. Ik ga snel verder voor jullie met vragen komen. Zij was een vriendin van Joyce Williams en die had voor haar overlijden geregeld dat Katheryn de voogdij over Stan zou krijgen als haar iets zou overkomen.' 'Was er niet een vader?' kwam Edith met een vraag die haar al even op de lippen lag. 'Joyce is niet officieel getrouwd geweest. Iemand herinnerde zich ergens een voornaam van een vriend.' 'Ja?' drong Nancy ongeduldig aan. 'Petur.' 'Zijn tweede voornaam!' riep Nancy uit terwijl zijn opsprong van de bank. 'Ja. Petursson, de zoon van Petur. De onderzoekers hebben geprobeerd Katheryn Webser te vinden maar zijn daar helaas niet in geslaagd. Het lijkt erop alsof ze na haar bezoek aan Metchosin van de aardbodem is verdwenen.' 'Ik heb alles dat hier betrekking op heeft gelezen en ken de feiten maar vind het nog steeds vreemd dat zoiets tegenwoordig nog kan. Zomaar verdwijnen?' vroeg Jocelyn zich hardop af. 'Het blijkt te kunnen. Maar juist vanmorgen ... was er toch een opening. Ik werd gebeld door ene Sam Holland, taxichauffeur in Victoria. We zijn er bij het onderzoek vanuit gegaan dat iemand Katheryn en Stan naar Metchosin moet hebben gereden. Een taxi leek aannemelijk. In de registers van één centrale werd de aantekening gevonden van die rit met daarbij de naam van de chauffeur. Hij is echter een aantal jaren geleden overleden en kon ons dus niet helpen. Het onderzoeksbureau heeft wel bij die centrale toen visitekaartjes achtergelaten in de hoop dat er wellicht iemand anders iets zou weten en vanmorgen sprak ik dus met Sam Holland. Hij wil alleen rechtstreeks met een betrokkene praten en niet met het onderzoeksbureau. En dat heb ik hem toegezegd. Voor zover dus voorlopig de zoektocht naar de herkomst van Stan.' Max zuchtte. Het was een heel verhaal geworden. Joceyn keek even de kring rond. Iedereen leek ontspannen. Een nieuwe adempauze was niet echt nodig, zo was ze van mening. Ze knikte naar Max en die begreep meteen waar ze op doelde. 'Oké. Verspringend tij, bakens die verzet moeten worden. Vanavond heb ik dingen gehoord die er voor mij toe leiden om een gemaakte belofte te breken.' 'Ga je dat nou nog eens doen, of blijf je dat alleen maar herhalen,' onderbrak Edith haar man. 'Ik ben langdradig, ik weet het. Sorry. Maar ik probeer het zo duidelijk mogelijk te maken dat het niet mijn gewoonte is om een belofte te breken.' 'Dat lijkt me wel duidelijk nu,' luidde Ediths ietwat prikkelige respons. 'Richard, liefde is prachtig. En zoals Edith al zei moet dat gevierd en beleefd kunnen worden. Verdorie! Ik blijf ook maar herhalen! Nu dan waar ik heen wil. Schrik alsjeblieft niet.' Heel bewust haalde Max even adem voor hij verder ging. 'Stan en jij zijn geen halfbroers.' Richards ogen werden groot en zijn mond zakte open. 'Wat?' 'Wat?' klonk het uit Nancy's mond. 'Wat?' echode Edith om meteen daarna op te staan en te zeggen: 'En nu heb ik iets sterkers nodig dan koffie.' Even later kwam Edith terug met een dienblad met daarop glazen en verschillende soorten sterke drank. Uit de stemming in de kamer begreep ze dat de vier na haar weggaan niet verder hadden gepraat. Max keek met een heel lieve glimlach op zijn gezicht naar het tweetal op de bank dat er heel verbouwereerd bij zat. Richard wilde geen drank. Hij had het nog nooit gedronken. Hoewel Edith daar, gezien zijn achtergrond, begrip voor had gaf ze hem te kennen dat je soms voor de shock iets moest nemen. Hij liet zich overhalen. 'Snel een eerste teug nemen om de schrik, nee beter gezegd de verbijstering, weg te spoelen,' raadde ze hem aan en ze keek toe hoe hij deed wat ze hem had voorgesteld. 'En vertel nu eindelijk verder, Max!' zei ze nadat ze weer was gaan zitten. 'Jij en ik, Richard, bleven hier achter die vrijdag terwijl de anderen Stan gingen ophalen. Ik had een gesprek met Nick en vroeg hem onder andere om foto's te maken van jouw gesloopte slaapkamer, van Stan zelf en meer van dat soort dingen, als hij die kon vinden, die als bewijsmateriaal zouden kunnen dienen. Ook vroeg ik hem om te kijken of hij DNA-materiaal van hen kon vinden. Hij vond genoeg, deed het allemaal netjes in plastic zakjes, labelde die en dat heb ik laten onderzoeken. Jij en Stan hebben ook materiaal afgestaan, weet je nog?' Richard knikte. Het was die eerste zaterdag geweest toen ze hier waren. Toen was ook nog de politie - die getipt was door hun collega's in Victoria - gekomen om een verklaring op te nemen in verband met de mishandeling van Stan door hem. 'En? Ga verder!' 'En uit onderzoek van dat DNA-materiaal blijkt dat zij niet jouw ... zijn. Je weet wat ik bedoel. En hij is het ook niet van Stan.' Een gevoel alsof hij van de bank viel, overviel Richard. Maar meteen was er ook die ene vraag. 'Maar ... hoe zit het dan?' Hij hijgde. Zijn hart bonkte in zijn keel en hij hoorde Jocelyn zeggen dat het goed was dat iedereen opnieuw even een adempauze nam. Eigenlijk wilde hij dat helemaal niet. Hij wilde antwoorden maar toch ... toch luisterde hij naar dat wat ze had gezegd. Hij liet zich door haar kalm uitgesproken woorden meenemen naar die rustige plek binnen in hem zelf die hij door haar had ontdekt. Hij had zijn ogen gesloten en hoorde het toen Max weer begon te praten. Maar dat wilde hij niet. 'Dus zij beiden zijn niet ... ' 'Er is geen relatie kind ouder, Richard. Je bent hun kind niet.' Richard nam nog een flinke teug uit het glas. Het spul brandde, net als de eerste slok, in zijn keel maar het maakte ook dat hij alert en helder bleef. 'Weet je dat dat een heel grote opluchting voor me is?' Max keek verbaasd op. Wat hij ook verwacht had, dit niet. Heel snel wisselde hij een blik met Jocelyn. Zij was tijdens een groot deel van het onderzoek zijn vertrouweling en partner geweest. Edith had, net als Richard, niets van het onderzoek willen weten. Jocelyn was op de hoogte van het DNA-gebeuren. 'Nee,' merkte Nancy kort op in reactie op Richards vraag. 'Ik weet niet hoe ik me zou voelen als ik in jouw situatie zat maar of ik opluchting zou voelen?' 'Ik bedoel ... tja ... lastig ... ik ... ik ... ' Richard staakte zijn stamelen. Misschien was het beter om even helemaal niets meer te zeggen. Maar toch voelde hij zich van binnen heel opgelucht. Heel vrolijk ineens. Was het de drank? Nee! Duidelijk niet. 'Zoals jullie weten heb ik steeds het woord moeder en vader omzeild. Het bewust niet willen gebruiken. Ik heb hen nooit zo willen noemen omdat zij dat nooit voor mij zijn geweest. Ze waren mijn moeder en vader niet! Zo voelde ik dat en dat is dus de opluchting die ik voel. Ik hoef hen ook niet zo te noemen! Zij zijn mijn ouders niet! En dat ik nu niet weet wie mijn ouders dan wel zijn, doet er voor mij niet toe. Het zijn vreemden die mij afgestaan hebben waarschijnlijk ... of zoiets. En dus hoef ik ook hen niet mijn ouders te noemen. Want ook zij doen er voor mij niet toe! Ze maakten nooit deel uit van mijn leven en zullen dat ook nooit doen!' Max was in tweestrijd. Hij kon Richards opluchting wat betreft zijn niet-echte ouders heel goed voorstellen. Maar ... wilde hij zijn biologische ouders ook niet kennen? En ... waar bleef die ene reactie. Wanneer daalde het echte gevoel nou in? Opnieuw wisselde hij een blik met Jocelyn. Ze knipoogde naar hem en wees met haar hand naast haar stoel, zodat alleen hij het kon zien, naar Richard. En toen hij keek ... toen zag hij dat het kwartje was gevallen. Ineens leek het of helemaal niets er meer toe deed, voor Richard. Niet de opluchting dat die twee uit Metchosin niet zijn ouders waren. Niet de vragen die er in zijn hoofd waren opgekomen met betrekking wie zijn biologische ouders dan wel waren. Alles was niets, in vergelijking met dat ene ... dat prachtige ... dat reusachtige ... 'Maar ... ?' 'Ja, Richard?' 'Als ... ' hij voelde tranen in zijn ogen opwellen maar tegelijkertijd brak er een enorme glimlach door op zijn gezicht. Zijn mondhoeken schoten omhoog terwijl hij tegelijkertijd ook moest huilen. 'Ik ... Stan ... we mogen van elkaar houden ... Dit is ... geweldig!' Tot de volgende keer... Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, juni 2017 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

MORGENSTER - hoofdstuk 24 (mm:overige, 4895 words) [24/32] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 17 2017	Kijkers/Lezers: 2377/1806 [76%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 24 van totaal 32 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel