ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 21 door Lucky Eye [deel 21]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal zitten, mijn eigen verhaal doen. Was ook goed natuurlijk. Toen ik hen alles had verteld, wilde ik meteen verder gaan. Ik wilde het weten. Maria stelde het nog wat uit. Ze wilden zelf ook eerst wat eten. Tja ... logisch. En dus moest ik nog wat wachten. Na het eten werd er koffie gemaakt. Koffie die mij onthouden zou worden, zo werd me verteld. Het was beter als ik het even met thee zou doen. Ik schikte me zonder morren. Maar toen iedereen iets te drinken voor zich had, wilde ik toch mijn antwoord hebben. 'Heb je die afsprakenkaart en de brieven kunnen vinden?' 'Ja,' antwoordde Maria meteen. 'Het lag waar jij het had neergelegd. En ... je had helemaal gelijk.' Ze haalde drie dingen uit haar tas en gaf die aan mij. 'Het is onlogisch. En ik weet er niet een passend antwoord op. Ik weet heel veel, maar dit niet. Ik wou dat ik het voor je kon wegnemen, Marc, maar ... dat is niet mogelijk.' Mijn leven schudde op zijn grondvesten. Zoveel dingen in mijn leven bleken niet op waarheid te berusten dat ik even het gevoel kreeg dat alles om me heen zou wegvallen. Maar het was een gevoel, zo realiseerde ik me heel snel. En dus zou ik dat niet laten gebeuren! 'Bijt je er echter niet al te zeer in vast, lieve jongen! Ik snap dat je antwoorden wilt, maar ... misschien zou je nog wat kunnen wachten. Wachten tot alles wat rustiger is. Alex weer wat beter is, bijvoorbeeld. Maar ... het is jouw keuze, Marc. En ik steun je daarin! Wees daarvan verzekerd! We steunen jou allemaal! Weet Grace er iets van?' Langzaam schudde ik mijn hoofd. 'Vind je dat ik haar er iets van moet vertellen?' 'Je overlegt en praat altijd heel veel met haar. En dat is goed!' Wat is zeker weten? Ik wist in elk geval even helemaal niets zeker! Ik wist niets! En zei dat ook zo. Gaf een uitleg. 'Ik weet dat ze soms dingen niet vertelt aan mij. De reden daarvoor is dat ze mij in bescherming neemt. Wil nemen. Maar ... als zij wel weet dat mijn ouders gaan scheiden, dan had ik dat graag willen weten. Da... ' Sprak hier iets van de trots uit die tegeltjeswijsheid van Stef. Was het iets als oog om oog, zij wist van dat en ik niet en dus ... 'Ze weet dat niet,' onderbrak Henrik Jan mij. Hij moet zich vreselijk rot gevoeld hebben na die korte uitspraak, want ineens waren drie paar ogen op hem gericht en ... zo weet ik ... hij houdt niet van aandacht. Hij sloeg dan ook meteen dicht. Boog zijn hoofd en zei geen woord meer. 'Wist jij het wel, schat?' vroeg Maria hem, nadat ze zijn hand had beetgepakt. 'Ja. Sinds heel kort. Sinds afgelopen dinsdag pas. Joep heeft me gebeld. We hebben vaker contact, dat weet je. Dit keer liet hij me zweren op alles wat me lief was, dat ik het niet aan jou, lieverd, en ook niet aan één van zijn kinderen zou vertellen. Hij moest het even kwijt en ... nou ja ... we hebben wel vaker even contact zo. Dat weet je.' 'Ja! En dat is goed, Henrik Jan! Altijd goed geweest! Dat weet ik! Maar van die datum en ... ' 'Nee. Nooit geweten.' 'Grace wilde me laatst iets vertellen over mijn vader, maar deed dat in beeldspraak.' Ik vertelde over de achterkant van mijn Uno-kaarten. 'En toen ik daarover na ging denken, werd het me duidelijk. Duidelijker. Mijn vader heeft een grotere rol in mijn leven gespeeld dan ik weet. Op de een of andere manier zijn mijn herinneringen geblokkeerd. Heb ik hem vreselijk tekort gedaan door zijn plaatje te laten inkleuren door dat wat ik aan herinneringen aan mijn moeder heb. Ik heb haast gedaan alsof zij ... één en dezelfde persoon waren. Af en toe komen er nieuwe beelden in mijn hoofd.' 'Geen wonder, lieve Marc,' verzuchtte Maria, 'jouw leven, en nu zeg ik het misschien erg dramatisch, heeft traumatische kantjes. En door zoiets kunnen we dingen van ons wegduwen. We verstoppen het, omdat we er bang voor zijn. Dat zou heel goed gebeurd kunnen zijn bij jou met die herinneringen aan je vader.' 'Ik heb hem onrecht gedaan.' En ook deze uitspraak klonk dramatisch, maar het was wel hoe ik het voelde. 'Je vader heeft heel veel dingen gedaan om jou uit de wind te houden. En Grace, Henrik Jan en ik, weten daarvan. Je rijlessen. Een goed voorbeeld. Je vader belde zelf, maar heeft dat nooit aan je moeder verteld, speelde alsof Henrik Jan hem gebeld had, maar hij regelde het wel voor je! De weekenden dat je bij ons was, terwijl je eigenlijk huisarrest had opgelegd gekregen door je moeder. Hij zorgde ervoor dat je toch weg kon. Of naar ons, of naar Grace. Al die weekenden dat hij met je moeder op stap ging, plande hij bewust, opdat jij rust zou hebben! Weekenden waarin jij thuis was en je moeder ook, waren nooit leuk. Dat weet je! En zo zijn er veel meer voorbeelden.' 'Maar ... als ik hem dan morgen confronteer met ... is dat dan niet ondankbaar?' 'Hij zal het toch wel snappen!' vroeg Stef zich hardop af. 'Je vader is, voor zover ik hem ken, ook altijd iemand die graag duidelijkheid wil.' Daarna bespraken we met z'n vieren hoe ik het het beste zou kunnen aanpakken. Voorstellen werden bekeken, uitgewerkt en verworpen. We vonden het allemaal erg lastig. Het was niet mijn bedoeling om wie dan ook te bezeren. En toen wij vieren ons hadden gerealiseerd dat het gewoon een vraag en antwoord zou moeten zijn, wist ik ook hoe ik het zou moeten doen. Een eenvoudige vraag en dan kijken hoe er gereageerd zou worden. Afwachten. Niets verder meer voorbereiden, want dat had toch geen zin. Ik wist niet wie er zou antwoorden. Ik wist niet wat er geantwoord zou worden. Toen ik het aan de anderen onder woorden had gebracht, begrepen ze heel erg goed dat het een vreselijke missie voor mij moest zijn. Van alle kanten probeerden ze het gemakkelijker voor mij te maken, maar al pratend en denkend zagen ze wel in dat het niet anders kon. Ik moest het simpel zien te houden. Eén vraag stellen en dan kijken wat ervan zou komen. Een gok. Eén en al onduidelijkheid, maar wel bedoeld om duidelijkheid te krijgen. Die nacht sliep ik slecht. Viel ik al wel eens in slaap, dan werd ik of wakker door iets waaraan ik "moest denken", of een pijnlijk gevoel in mijn linker bal. Stef lag ook te draaien en woelen naast me in het bed. Maria en Henrik Jan hadden ons namelijk zover gekregen dat zij op de luchtbedden waren gaan liggen. Af en toe viel ik weg, om heel snel daarna weer klaarwakker te zijn. Dingen waren gebeurd. Maar ... ik wilde het wel weten. Wilde weten of het gevoel dat al zo vaak in mij opgekomen of waar, of een gedachtespinsel van mij was. Vaak had ik het met een cynisch klinkend grapje afgedaan, maar o zo vaak was ik eraan blijven hangen. Had het mijn stemming negatief beïnvloed, als ik meende dat het toch wel eens waar zou kunnen zijn. En ... als ik nu een antwoord zou krijgen, dan zou ik het voor eens en altijd af kunnen sluiten. Was het niet waar, dan had ik me gewoon vergist. Tekenen die ik meende te zien verkeerd uitgelegd. Berustte het wel op waarheid ... tja ... Wat dan. Ik zou het een plaats moeten zien te geven en wist dat dat niet van het ene op het andere moment zou kunnen. Zoiets moest ik zien te verwerken. En dan ... tijdens dat proces ... zou ik langzamerhand gaan merken dat het geen probleem meer zou zijn. En toen moet ik toch wat dieper in slaap zijn gevallen, want ineens voelde ik hoe er zachtjes over mijn schouder werd gestreeld. 'Marc, lieverd! Het is bijna half zes. Je wilde dat ik je op die tijd zou wekken.' 'Ja. Dank je,' mompelde ik nog niet helemaal goed wakker. Ik hoorde dat Maria haar zoon ook wakker maakte. Binnen tien minuten waren we gedoucht. Maria en Henrik Jan hadden het ontbijt al klaarstaan voor ons. Voor Stef vier boterhammen en voor mij een bak muesli, met yoghurt, fruit en honing. Zoveel dat ik het haast niet kon wegwerken, maar onder de bezorgde blikken van Stef en zijn ouders voelde ik me wel verplicht om de kom helemaal leeg te eten. Daarna poetsten we onze tanden en gingen we met onze rugzakken op weg. Er was voor gezorgd dat onze waterflessen weer gevuld waren. Zorgzaamheid ten top. Heel bewust liep ik langzamer dan anders. Stef paste zijn grotere passen aan die van mij aan en praatte niet tegen me. Niet omdat hij een trage opstarter is of zo, nee hij gunde me m'n tijd. We liepen ergens verkeerd. Stef had gedacht dat hij de route terug wel zou kunnen herkennen. Niet dus. Met zijn telefoon en Google Maps erbij kwamen we iets na half zeven aan bij het huis van Julia haar ouders. Net toen Stef de sleutel in het slot wilde doen, ging de deur open. Ik zag Grace staan. Ze zag er beroerd uit. 'Kom binnen!' nodigde ze ons uit. 'Alex is al wel wakker, maar ik wil graag even met je praten, Marc!' 'Prima, maar Stef blijft er wel bij.' Ik had mijn maat nodig. Wilde zijn steun kunnen voelen. 'Prima! Niets mis mee, broertje!' En toen leek het alsof ze moest slikken, zich aan moest passen. 'Wat was er gisteren nou dat je zo ineens wegstormde! Ik noemde het alsof je op ramkoers lag en als ik je zo bekijk, dan heb je haast niet geslapen vannacht. Je ziet er vreselijk uit! Heb je jezelf in de spiegel gezien?' Dat had ik dus wel. En inderdaad: ik zag er vreselijk uit. Zelfs de Nivea Soft had daar niets aan kunnen veranderen. 'Wat is er, Marc? Sluit je alsjeblieft niet af van me!' Het klonk me in de oren als een smeekbede, en zo voelde ik het diep van binnen ook. 'Herinneringen, Grace. De laatste tijd vallen soms ineens dingen op hun plek. Weet ik ineens iets uit mijn verleden. Kan ik dingen plaatsen, die ik eerder niet kon. Dat speelt me parten soms. Gisteren was dat ook zo. Ineens waren er getallen. Getallen die zich vormden tot een getallenreeks. Een datum. Een datum die onmogelijk kon. En ... ' Ik viel stil. Ik voelde, ik wist dat ik haar pijn zou gaan doen, Alex pijn zou gaan doen, 'En da... Ik moet een antwoord hebben, Grace, want anders word ik knettergek! Echt! Knettergek!' 'Ach, lief kleintje, lief broertje!' Ze sloeg haar armen om me heen en knuffelde me, zoals ze zo vaak had gedaan. 'Heeft het met Alex te maken?' 'Met Pa en Ma. Die komen ook nog, toch?' Ineens besefte ik me dat het een aanname van mij was geweest en niet een zeker weten. 'Ja. Zo tegen half tien heb ik begrepen.' 'Oké. Als we dan bij elkaar zijn als familie dan ... dan ga ik iets vragen. Zou ik graag een antwoord willen van hen beiden.' 'Ik ben er bang voor, Marc!' 'Ik ook, lieve zus! Heel erg bang! Maar ik verstop me niet langer! Kan dat niet langer! Zorg er alsjeblieft voor dat Hannah dan bij je in de buurt is, zoals ik Stef steeds met me meesleep. Als ik iets omverwerp, iets afbreek, kunnen wij ervoor zorgen dat er iets nieuws opgebouwd kan worden, Grace!' Ja, dat was een goede omschrijving. Ik zou niet bij het puin blijven zitten! Nee, dat nooit! Ik zou op diezelfde plek iets nieuws bouwen en ik hoopte dat Grace en Alex dat ook zouden kunnen, dat we het samen zouden doen. 'En het heeft dus met Pa en Ma te maken?' 'Ja. En ... ' Nee. Meer moest ik niet zeggen. Natuurlijk had het ook met ons drieën van doen, maar dat was logisch gevolg, zoals zou blijken. 'Oké. Ik zal niet verder vragen. Ik wacht af. Vertrouw erop ... Nee. Ik weet dat wat jij wilt gaan doen je volste recht is!' 'Dank je voor je vertrouwen, Grace.' 'Ik het je lief, Marc!' snikte ze tegen mijn schouder. Even ontstond er een heel klein barstje in mijn pantser. Even twijfelde ik of ik het wel moest doorzetten, maar de strelende hand van Stef op mijn rug bevestigde me in dat wat ik zou gaan doen. Ja, ik zou mijn zus en broer pijn gaan doen met dat wat waarheid was gebleken, maar het deed mij net zo goed zeer. En soms was het beter om zoiets onder ogen te zien en te voelen dan steeds maar weg te kijken. In de woonkamer wachtten we met z'n drieën tot Hannah uit de voorkamer kwam. Ze keek me heel indringend aan toen ik bijna tegelijkertijd met Stef opstond en naar haar toeliep. 'Weet je dat je er heel slecht uitziet? Ben je ziek?' 'Nee, lieve zus, niet ziek. Vraag maar aan Grace en alsjeblieft zorg dat je er later voor haar bent.' Hannah wierp meteen een blik op mijn zus. Er was zorgzaamheid in haar ogen. 'Dus Grace had toch gelijk dat er iets is. En ...kan het niet anders?' 'Als het anders zou kunnen, zou ik het doen. Echt ... ik heb alles goed overwogen. Het kan niet anders.' Opnieuw klonk het in mijn oren als iets heel vreselijks, en ... dat was het wellicht ook. Het verbaasde me dat ik er niet een "het spijt me" achter had geplaatst. Werd ik hard? Harder? Nee, het was eerder dat ik wist dat ik het niet langer kon ontlopen. Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 21 (mm:overige, 2980 words) [21/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jan 02 2021	Kijkers/Lezers: 1411/1029 [73%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 21 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel