ErotischeVerhalen.com: Lopen over het water door Lucky Eye

Lopen over het water Een verhaal van Lucky-Eye Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval. In juni 2000 slaagde ik op 17-jarige leeftijd krapjes voor mijn vbo-diploma in de richting bouw. Schoolgaan is nooit mijn favoriete bezigheid geweest en dat kwam vooral omdat ik altijd moeite heb gehad om me met woorden uit te drukken. Gedachten heb ik genoeg en ik kan het ook wel aardig op papier zetten maar zodra ik gevraagd word iets te zeggen, sla ik dicht of duurt het heel lang voor ik de woorden zo gevormd heb dat ik het enigszins vind klinken. Als men probeerde mij aan te sporen met goed bedoelde termen als ‘Je kunt het wel' en dergelijke had dat altijd een averechtse uitwerking. Dan voelde ik me onder druk gezet en lukte het helemaal niet meer. Het was een gebrek waar ik op de basisschool vaak mee geplaagd werd en waarvoor de anderen me regelmatig voor ‘stom' uitmaakten. Door allerlei artsen werd er onderzoek naar gedaan en allerlei therapeuten sleutelden aan me maar niemand kwam echter met een oplossing. Op het vbo hield het geplaag op en werd ik alleen nog maar vreemd gevonden. Een jeugdpsycholoog vroeg me toen ik zo'n twee jaar regelmatig bij hem kwam wat ik nu het probleem vond en ik kon alleen maar antwoorden dat ik niet zoveel problemen zag. Ja, ik zou nooit iemand worden van wie je een snelle, spontane reactie zou krijgen maar ... ik had er geen last van op zich. Sommige leraren gingen er uitstekend mee om en bedachten manieren waarop ze me aan de praat konden krijgen en bij een aantal lukte dat wonderwel. Anderen waren lompe boeren en deden voor mij geen enkele moeite. Eigenlijk had ik na mijn vbo helemaal geen zin meer in leren maar mijn oudere halfbroers, -zusters en moeder lieten me gewoon geen keus. Nu al gaan werken zou stom zijn en ik wilde mijn toekomst toch zeker niet vergooien? Weet niet of het de ‘wijze raad' was die ik volgde of dat ik gewoon van het gezeur af wilde zijn maar ik ging in elk geval naar het mbo. Het was een weggegooid jaar voor mij. Ik kon niet wennen aan de school die bovendien ook nog in een andere stad was. Ik moest een half uur heen en een half uur terug met de trein en vond dat vreselijk. Niet het vroege opstaan of zo hoor, nee dat was voor mij geen probleem. Maar altijd die overvolle trein dat vond ik vreselijk. Vooral het lawaai van al die kwakende mensen zo vroeg vond ik ellendig. Zelf ben ik een stille, eentje die het niet nodig vindt zoveel te praten dus en dat ben ik altijd al geweest. Ik luister meer naar anderen dan dat ik zelf wat zeg. Nou is het misschien ook wel niet zo verwonderlijk dat ik zo (geworden) ben want ik ben de jongste van vijf kinderen en de vier oudsten (uit het eerste huwelijk van mijn moeder) zijn 16, 14, 12 en 10 jaar ouder dan ik ben. Dus viel ik gewoon vaak niet op. Kwam ik er bovendien niet bovenuit als ik al wat wilde zeggen. En daarbij ben ik dan ook nog eens niet een snelle prater, vanwege mijn ‘handicap', en dus had ik vaak tijd nodig om mijn woorden te vormen en daar ... daar leken ze al helemaal niet op te willen wachten en dus hadden ze veelal geen oog of oor voor mij. Op de een of andere manier was ik altijd het buitenbeentje, viel er altijd wel wat op mij aan te merken en ga zo maar door. De andere vier konden hartstikke goed leren en met mijn vbo was ik dus sowieso een uitzondering. En toen ik in het derde jaar bleef zitten, viel iedereen over me heen. Schande werd er van me gesproken terwijl ik toch echt mijn best had gedaan maar het wilde gewoon even niet lukken. Het hele jaar was het al klungelen geweest en de stage in april werd een regelrechte ramp doordat ze mij, volgens mij dan hè, gewoon in het diepe gooiden. En al met al was het resultaat dus niet voldoende en moest ik het jaar overdoen. De tweede keer in de derde ging het prima en de vierde dus ook zij het dat het kantje boord was dat ik slaagde maar ja ik heb nou eenmaal niet zulke geweldige hersens. Maar in dat ene jaar mbo werd ik in mei 18 en toen ik mijn moeder vertelde dat ik na dat jaar zou stoppen met leren, kreeg ze zowat een hartverzakking. Ze liep rood aan en viel woedend naar me uit. Had ze daar al die jaren voor geploeterd om mij een fatsoenlijke opleiding te geven. Naar mij geluisterd werd er al niet meer en meteen belde ze de anderen op. Nog diezelfde avond kwam mijn twee halfbroers langs en werd er indringend op me ingepraat. Ik luisterde zoals ik altijd gedaan had maar dit keer met het grote verschil dat ik mijn mening al gevormd had en niet van plan was die te veranderen voor hen. Toen ik 's avonds in bed lag, vroeg ik me ineens af hoe mijn eigen vader op mijn boodschap gereageerd zou hebben. Was hij misschien net zo geweest als ik? Zou hij

Lopen over het water (mm:overige, 14452 words)
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 24 2003	Kijkers/Lezers: 8081/6048 [75%]	Waardering (verhaal): 10.00 (1 stem)
Hans wordt uitgenodigd door zijn oude stagebegeleider om op de koffie te komen.