ErotischeVerhalen.com: Wie de schoen past ... - deel 8 door Lucky Eye [deel 8]

WIE DE SCHOEN PAST ... Een verhaal van Lucky-Eye Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval. 8. Ik zie hoe hij in elkaar krimpt en op zijn lip bijt. "Kom op man! Wees een kerel! Knal het eruit en laat me met rust!" Dan breekt hij en lopen de tranen over zijn gezicht. Even weet ik niet wat ik moet doen. Moet ik op hem toelopen en hem troosten? Maar dan loop ik het risico dat ik een knal voor m'n kop krijg ... of toch niet. Ik besluit het erop te wagen. Jas en cap vallen op de grond en ik stap op hem toe. Zet me naast hem op de bank en trek hem tegen me aan. Dan valt hij uiteen en stromen de tranen nog harder. Hij schokt in mijn armen en van de opgebouwde spanning van de afgelopen momenten en de zorg om hem, die ik in mijn toneelspel onderdrukt heb, begin ook ik te huilen. Tussen het snotteren, praat hij korte zinnetjes die erop neerkomen dat hij het helemaal niet meer weet, dat hij radeloos is, ten einde raad. Mijn tranen stelpen redelijk snel maar hij blijft nog heel lang hartstochtelijk schreien. Als hij dan na lange tijd bedaart, veegt hij met de mouwen van zijn trui zijn ogen droog om vervolgens een ‘sorry' te mompelen. "Niet nodig, Farid. Ik heb zojuist dingen gezegd die ik nooit van m'n leven gezegd zou willen hebben. Maar ...het was nodig en moet ik nou ook sorry tegen jou zeggen?" "Eigenlijk wel. Je hebt me ‘flikker' genoemd man!" "Oké, s...." verder kom ik niet want hij legt een hand voor mijn mond. "Niet doen. Ik had het nodig. Bedankt voor die gigantische trap die je me onder m'n kont gegeven hebt. Het is nog steeds niet gemakkelijk en ik weet absoluut niet hoe ik het je moet vertellen en ben ontzettend bang voor wat er daarna gaat gebeuren maar ... ik moet het wel kwijt nu." Hij vraagt of hij ook een spa kan krijgen. Als ik opsta en naar de keuken loop, vraagt hij ook of ik de rol met keukenpapier mee wil nemen. Ik ben blij want hij maakt weer grapjes. Met spa en een pakje met papieren zakdoekjes kom ik terug en ga naast hem zitten. "Hoeveel weet je," vraagt hij terwijl hij zijn neus snuit in een van de zakdoekjes. "Ik weet van Ali en je ouders dat er op de laatste dag voor het huwelijk van je zus iets is voorgevallen. Geen van allen heeft me echter gezegd wat het is. Ze vonden dat jij het moest vertellen omdat jij de enige bent die het gevoel dat ermee gepaard gaat, goed onder woorden kan brengen en daarin hebben ze helemaal gelijk." "Ben je er klaar voor?" Ik knik. "Beloof je me dat je ..." Hij valt stil. Als het zwijgen me te lang duurt haak ik in op zijn niet afgemaakte vraag. "Wat wil je vragen?" "Nee, dat kan ik niet van je vragen." "Kom op, doe niet zo moeilijk man." Maar wat ik ook inbreng hij blijft bij zijn weigering om te zeggen wat hij wilde. Ik trek hem naar me toe en zoen hem op zijn wang. "Farid. Ook al zou je op die avond met iemand anders het bed gedeeld hebben dan nog houd ik van je." Dan barst hij opnieuw in huilen uit. Opnieuw klem ik hem tegen me aan. Ik trek hem op mijn schoot en wieg hem alsof hij mijn kind is. "Het was niet vrijwillig, Theo. Ik ben verkracht ..." Het huilen is onbedaarlijk en zijn hele lichaam schokt in mijn armen. Had ik nou toch niet beter ... Nee, weet ik ook meteen. Dit moet er uit hoeveel pijn het hem ook doet en zal gaan doen om dit nu en tegenover mij onder woorden te brengen. "Waarom denk je dan dat ik niet meer van je zou houden?" vraag ik me verbaasd hardop af. "Omdat ik kwijt ben geraakt wat voor jou was." Nu duizelt het me helemaal. Ik kan zijn gedachtegang niet meer volgen. En dan begint hij

Wie de schoen past ... - deel 8 (mm:overige, 6442 words) [8/8] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jul 02 2005	Kijkers/Lezers: 5369/4548 [85%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
laatste deel