ErotischeVerhalen.com: ZWEDEN... EEN VERVOLG - hoofdstuk 09 door Lucky Eye

ZWEDEN... EEN EINDE Een verhaal van Lucky Eye Disclaimer: Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval. Hoofdstuk 9 Stilte. Diepe stilte. Allesomvattende stilte. Doodse stilte. Johan stond voor het raam. Het was koud in zijn kamer maar het deerde hem niet. Waarom zou het warm moeten zijn. In de winter was nou eenmaal alles koud. In de winter ging alles dood en... zo voelde hij zich ook. Koud. Dood. De hele middag al had naar de tuin gestaard maar ook daar leefde helemaal niets meer. De struiken waren overdekt met een laagje ijs en de grond was vast en zeker keihard vanwege de vorst. Het water dat voor leven in de planten zou moeten zorgen, stroomde niet meer. Zo koud was het. Johan rilde. De kou deed hem toch iets. Of waren het zijn sombere gedachten. Beide misschien. Hij deed er niets mee. Bleef staan waar hij stond. Heel langzaam begon er uit zijn rechter oog een traan te rollen. Hij voelde hoe het over zijn wang liep. Al weken lang werd hij geplaagd door sombere gedachten. Na thuiskomst waren die gedachten opgekomen. Heel lang had hij ze kunnen onderdrukken door druk bezig te zijn met de klussen die hij en Kees gedaan hadden. Maar... in de week dat Kees naar Noord-Brabant was, waren ze heel heftig naar voren gekomen. Eventjes was er weer rust geweest toen ze dat afmaakten dat nog afgemaakt moest worden. Maar toen alles eenmaal klaar was, waren de gedachten meteen weer tevoorschijn gekomen. Ze leken continue te draaien om twee dingen. Als eerste om dat ene woordje van vijf letters dat zo vaak gebruikt wordt. Meer dan honderdduizend liedjes zijn erover gezongen. Ontzettend veel dichtbundels en boeken zijn erover vol geschreven. Het woordje liefde. Zo vol van betekenis maar soms ook zo leeg. En als tweede dat andere. Dat kleine zinnetje van vier kleine woordjes: ik houd van jou. Ook zo vaak uitgesproken. Liefde. Houden van. Als er één ding zeker was voor Johan op dat moment was het dat die dingen alleen maar illusie waren. Ze waren net als de adem die hij inademde: koud. Maar... verdomme... een tweede traan kwam tevoorschijn uit zijn ooghoek. Adem had je nou eenmaal nodig. En zo had ook hij liefde nodig. Het nodig dat iemand dat kleine zinnetje tot hem sprak. Die vier woorden. Maar... ze deden beide ook pijn. Verdomd veel pijn. Een pijn die hij nooit eerder had gevoeld. Een pijn die zo heftig was dat het hem omver leek te werpen. En... hij kon er niet meer tegen. Wekenlang al had hij geprobeerd met die twee in het reine te komen maar het was hem niet gelukt. Niets had geholpen. Het denkwerk, iets dat hij volgens hem helemaal alleen moest doen, had hem tot hier gebracht en waar was dat? Zijn eigen kamer. Donker en koud. Helemaal alleen. Hij stond er helemaal alleen voor. Geen licht te zien. Alles koud. Alles donker. Alles levenloos. Uitzichtloos. Dood. Na een tijdje van al die doemgedachten was er ineens iets anders. Zijn leven was zo mooi geweest. Zijn vriendschap met Kees was prachtig. Samen hadden ze ontdekt wat ‘houden van' betekende. Vast overtuigd dat ook een grote geografische afstand die liefde van hen niet zou kunnen doen verdwijnen. En toch... toch was dat gebeurd. Toch was die liefde verdwenen. Had dat ‘houden van' dan niets voorgesteld? Hij wist heel goed dat die stomme trut van een moeder van Kees daar de hand in had gehad maar toch... Toch was daar die twijfel... Was Kees niet te gemakkelijk geweest? Had Kees er niet beter zelf voor kunnen zorgen die brieven aan hem op de post te doen? Had Kees niet kunnen bellen toen een reactie van hem uitbleef? Hij wist het niet meer. Zijn gedachten maalden en bleven malen zonder dat hij er een stap verder mee kwam. Johan deed een nieuwe poging om er al denkende uit te komen. Wat stelde het nou voor. Liefde. Houden van. Niets. Helemaal niets. Twee keer na Kees en voordat zijn moeder overleed, was hij verliefd geweest. Van zijn kant stelde het alles voor. Hij was er vol voor gegaan. Voor hem was het prachtig! Heerlijk! Maar... die twee kloothommels, waarvan hij de namen niet meer wilde noemen en die hij in zijn geheugen een nummer had gegeven, hadden dat kleine zinnetje keer op keer uitgesproken. Nummer 1 viel door de mand toen een goede vriendin van hem iets te loslippig was. Ze vertelde hem op een feestje dat nummer 1 niet verliefd op hem was. Dat er van ‘houden van' absoluut nog geen sprake was. Dat er meer sprake was van een ‘aardig vinden' of ‘gesteld zijn op'. Met die kennis geconfronteerd bleek dat nummer 1 de woorden wel in

ZWEDEN... EEN VERVOLG - hoofdstuk 09 (mm:overige, 2959 words)
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jun 27 2013	Kijkers/Lezers: 3678/2923 [79%]	Waardering (verhaal): 9.50 (2 stemmen)
Vervolg...