ErotischeVerhalen.com: Bijverdienen om te kunnen studeren. VIII door Den Ouwe [deel 8]

Het was een mooie, zonnige maar koude winterdag. We hadden besloten om met drie, Suzanne, Wendy en ikzelf, een uitstap naar de Ardennen te maken. Het had nog niet gesneeuwd en we reden naar de buurt van ST. Vith. Daar zijn nog vele bossen waar je rustig, ongestoord kan wandelen en af en toe ook nog wat anders. Vermits het koud was, waren de meiden wel veel meer gekleed dan in de zomer. Suzanne had een wollen trui, een korte wollen rok met daaronder panty's met een open kruis en hoge laarzen aan. Daarover een lange winterjas. Ook Wendy zat helemaal in de wol en veel viel er niet te zien als je hen zo zag lopen. Beiden hadden ook nog een pots op om hun oren een beetje te beschermen tegen de koude. Handschoenen maakten het geheel compleet. Nadat we een afrit van de autostrade hadden genomen, reden we richting Luxemburg. Op een, voor de rest, bijna verlaten baan, kwamen we een taverne tegen. Er stond één auto op de parking en voor de rest leek het er uitgestorven. We besloten daar iets warm te gaan drinken. Ik reed de auto de aarden parkeerplaats op en stalde de wagen zo dicht mogelijk bij de ingang. We namen onze jassen mee en betraden de gelagzaal. Die was leeg op een man achter de bar na. Hij begroette ons in het Duits. Het was hier dan ook een Duitstalig stuk van België. We bestelden alle drie koffie. Toen de man de bestelling bracht, vroeg ik hem waar we in de buurt een eind konden wandelen. Hij wees schuin tegenover de taverne. Aan de andere kant van de baan liep een steil pad omhoog richting bomen. Hij vertelde ons dat we daar zo ver konden lopen als onze benen ons dragen wilden. We moesten wel uitkijken voor wilde reeën. Die waren hier in deze tijd van het jaar in overvloed wist hij te vertellen. We bedankten de man en dronken onze koffie. Toen we vertrokken vroeg ik of ik de auto op zijn parkeerplaats mocht laten staan. Hij had geen bezwaar vermits het toch een slome dag was en hij verwachtte niet veel volk te zien voor zes uur vanavond als de habituees zouden binnen vallen. Ik haalde de videocameratas uit de auto en we liepen naar de overkant van de baan. Het eerste stuk was steil. Echt steil. Enkele meters waren genoeg om onze ademhaling duidelijk de hoogte in te jagen. "Nu voel je het wel dat je rookt" zei Suzanne. Ik kon dat alleen maar beamen. Toen we boven aankwamen moesten we al effe puffen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om de camera uit de tas te halen en klaar te maken voor gebruik. We stonden zo een meter of vijftien boven de baan en, na het pad omhoog, bleek er geen pad meer te zijn. We kwamen rechtstreeks tussen de bomen van het bos uit. We besloten gewoon het bos in te lopen, we zouden wel zien waar we uitkwamen. Ik meen mij te herinneren dat het dennenbomen waren, er was in elk geval niets van struiken tussen de bomen te zien zodat we een heel eind het bos konden inkijken. Het zou dus niet zo moeilijk zijn onze weg terug te vinden. We begonnen aan onze tocht. De twee meiden liepen voorop en kletsten dat het een lieve lust was. Vrouwenpraat waar ik mij niet mee bemoeide. Na een hele tijd gelopen te hebben, zagen we dat het wat verder lichter werd en vermoedden dat daar het einde van het bos of een open plek was. We zagen ook een voederbak staan waar ze waarschijnlijk in de winter, als het gesneeuwd had, de reeën bijvoederden omdat de beesten het dan moeilijk hadden om zelf voedsel te vinden. "Als jullie je snavel een tijdje toe houden, hebben we misschien kans om echte reeën te zien" zei ik. De twee meiden keken mij aan alsof ik een idioot was. "Die beesten laten zich niet zien. Die hebben ons al lang gezien voordat wij hen zien" zei Wendy. Maar ze stopten toch met hun geklets. Voorzichtig liepen we in de richting van de voederbak. Toen we aan de rand van het bos kwamen, hadden we een prachtig uitzicht. In een weiland stonden zeker vijftien of twintig reeën zich te goed te doen aan het gras dat er nog was. Maar net toen ik de camera opzette, moeten ze door ons of iets of iemand anders opgeschrikt zijn. Met zijn allen tegelijk schoten ze op de loop naar de andere kant van de weide waar weer een bos begon. We zagen hen nog hoog opspringen om over de prikkeldraad te gaan aan de andere kant en toen waren ze tussen de bomen verdwenen. Ik had geen kans gehad om ze te filmen, zo snel was dat gegaan. "Zie je nou wel grote smoel" lachte ik naar Wendy. Die gaf eerlijk toe dat ze zoiets niet verwacht had. We liepen een eind verder langs de prikkeldraad en kwamen in een stuk dat compleet tussen bomen lag maar waar ook een grote, groene plek grasland was. Aan de rand van het grasland stonden drie of vier

Bijverdienen om te kunnen studeren. VIII (vm:exhibitionisme, 4412 words) [8/8] Toon alle delen
Auteur: Den Ouwe	Toegevoegd: Sep 10 2011	Kijkers/Lezers: 7032/5533 [79%]	Waardering (deel): 9.67 (6 stemmen)
Dit is een waargebeurd verhaal. Zeer lang dus in vele stukken. Deel acht. Ze studeerde aan een of andere hogeschool en wilde wat bijverdienen om haar studies te betalen.

Dit is deel 8 van totaal 8 delen.
vorig deel	toon alle delen