ErotischeVerhalen.com: Natalie door blackjack

Natalie. Alleen al haar naam is lekker. Hoelang ik haar al ken? Zo'n 15 jaar, denk ik. Zij was receptioniste bij het bedrijf waar ik als vroege twintiger stage liep. Jong, fris, altijd vrolijk. Lang blond haar, slank, kleine stevige borsten. Heel aangenaam om te zien; niet echt een ‘stoot', maar ze ‘had iets': de uitstraling van een levensgenieter. En ze had iets ongrijpbaars. Ze liet je dichtbij komen, zodat je het gevoel kreeg dat je beet had, maar verder kwam je niet. En dat terwijl ze mij wel degelijk leuk vond, en dat liet ze merken ook. Beetje flirten. Soms even aanraken. Er was overduidelijk ‘chemie' tussen ons; de vonken sloegen over. Maar we deden er niks mee, want Natalie had een vriend. Daar baalde ik behoorlijk van, maar ik heb nooit overwogen om toch iets te proberen. Zo zat - en zit - ik simpelweg niet in elkaar. Wel was de verleiding groot om ‘foute' grappen over ‘m te maken, want ik vond het een enorme eikel. Maar ik kon me beheersen. Een jaar na mijn stage werden we opnieuw collega's. Ik werkte inmiddels bij een ‘zusje' van mijn stagebedrijf, en Natalie werd binnen de holding overgeplaatst. We vonden het allebei leuk om weer met elkaar te werken, en we gingen na werktijd ook wel eens wat drinken. En daar bleef het bij, ondanks dat haar relatie was stukgelopen. Want inmiddels had ík een vriendin, en ik was smoorverliefd. Natalie was leuk, héél leuk zelfs, maar ik had geen reden om mijn relatie te verbreken. En nu was het Natalie die geen enkele moeite deed om me te verleiden - in elk geval heb ik nooit iets gemerkt. En toen ik uiteindelijk ging trouwen, was ze één van de eersten die me enthousiast feliciteerde. Later zagen we elkaar minder, omdat Natalie op een andere vestiging ging werken. En toen ik van een ander bedrijf een aanbod kreeg dat ik niet kon weigeren, waren we niet langer collega's. We zagen elkaar niet meer, maar wel hielden we mailcontact. En dat was altijd leuk, ontspannen, en soms een beetje stout. Maar verder niks; ik was immers ‘keurig' getrouwd. Nogal onverwachts ging mijn huwelijk naar de kloten. Heftige periode. Met Nathalie had ik nog altijd contact, en ik ben middenin de ellende zelfs een keer bij haar thuis geweest om een avondje te relaxen. Met z'n drieën, welteverstaan. Want geloof het of niet: net nu ik weer vrijgezel was, had Natalie sinds kort een vriend. En voor de verandering nog een leuke kerel ook. Maar toch, hoe kón het! Ik voelde me als cabaretier Toon Hermans, die ooit zei: "Altijd als er een leuke vrouw op de eerste rij zit, is óf zij getrouwd, óf ik." Ik was ervan overtuigd dat Natalie en ik een relatie zouden kunnen hebben als we allebei ‘vrij' waren. We zouden het in elk geval proberen; dat wist ik zeker. Maar wéér kon het niet. Dat gezeik met die relaties ook altijd... Inmiddels zijn we jaren verder. Natalie en ik hebben elkaar eerst nog regelmatig gezien; ik ben zelfs op kraamvisite geweest toen ze mama werd van een prachtige zoon. Kort daarna donderde haar roze droomwereld in elkaar: haar leuke vriend bleek nóg een vriendin (en nóg een kind!) te hebben. Natalie bleef alleen achter, samen met haar baby. We hebben haar toen nog een beetje geholpen met het opruimen van de puinhoop die haar ex-vriend achterliet. Inderdaad: ‘we'. Want ik had inmiddels ‘natuurlijk' een nieuwe vrouw, en daar was ik dolblij mee. Maar het was wel toevallig dat we wéér niet allebei single waren. Natalie en ik hebben er toen zelfs nog grappen over gemaakt: "Het mág gewoon niet, wij samen!" Een grap, met een héél serieuze ondertoon. Want: wat als...? Daarna is het contact verwaterd. Zo gaat dat soms. De laatste tijd denk ik véél aan Natalie. Zou ze op dit moment single zijn? Ik wel, geloof ik. Mijn vrouw en ik hebben een ‘officiële' break. Ik zit ergens op het platteland in het houten chaletje. Niet aan de gemeente vertellen, want deze hut mag eigenlijk alleen recreatief worden gebruikt, en ik woon er feitelijk permanent. Niet voor altijd natuurlijk, en wellicht komt het weer goed met mijn beetje-ex-vrouw. Maar voor nu woon ik hier - alleen. Ik heb Natalie tot nu toe nog niet laten weten dat ik weer vrijgezel ben. Ik wilde niet van het ene bed in het andere duiken, én ik wilde eerst uitvinden of ik mijn huwelijk wilde redden. Op die laatste vraag weet ik maanden later nog steeds het antwoord niet. Ik wil wel verder, denk ik. Maar intussen heb ik allang weer genoeg levenslust om volop van het leven te genieten. En een beetje aandacht van een leuke vrouw zou ook geen kwaad kunnen. En ja, daarom denk ik aan Natalie. Want het is nu of nooit, toch? Ik heb haar mailadres nog, maar mijn mail komt direct retour. Fuck: bestaat niet meer. Haar telefoonnummer kan ik nergens vinden. Dan maar

Natalie (vm:een-op-een, 3275 words)
Auteur: blackjack	Toegevoegd: Jan 21 2013	Kijkers/Lezers: 8060/6477 [80%]	Waardering (verhaal): 9.27 (11 stemmen)
We kennen elkaar al járen. Maar altijd had óf zij een relatie, óf ik. Nu voor het eerst allebei niet, en dat moeten we vieren…