ErotischeVerhalen.com: Marnix deel 5 Acceptatie door Hans Bernard [deel 5]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal omdat hij zich niet aan de afspraak had gehouden. Zijn goede humeur was verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij liep door naar achteren om zijn jas weg te hangen en zijn spullen te pakken. Twee vrouwelijke collega's die met elkaar stonden te praten en niet in de gaten hadden dat Marnix binnen was gekomen stonden het laatste nieuws uit te wisselen. "Goh, weet je wat ik vanmorgen hoorde?" "Nee, vertel!" "Ik ving op dat Marnix homo is. Had ik nooit van hem gedacht. Ik vind het zo'n vrouwenversierder. Jammer, ik had wel een beschuitje met hem willen eten." "Jij wel. Geef mij zijn tweelingbroer maar, Marcus, wat een lekkertje. Wacht eens zou die ook homo zijn. Uiteindelijk zijn het tweelingbroers, die in veel op elkaar lijken." Marnix bedacht dat hij niet langer in het halletje kon blijven staan, kuchte eens nadrukkelijk en stapte de garderoberuimte binnen. "Morgen dames" en alsof hij niets gehoord had, liep hij door naar zijn eigen garderobekast. Nadat hij zijn kapperstenue had aangetrokken, een smetteloos wit katoenen pak, maande hij de meiden tot spoed en keerde terug naar de salon. Pa, die hem al op stond te wachten, sprak even kort met hem door, aan de hand van het afsprakenboek, wie hij voor zijn rekening kon nemen. En zo stond hij wat later zijn eerste klant van die dag te knippen, een jongeman die hier pas in de buurt was komen wonen. In het gesprek bleek al gauw dat de knul verkering had en hoopte dat hij snel zou kunnen trouwen met zijn meisje. Ze kenden elkaar nu ongeveer vijf jaar en hij meende dat het lang genoeg was om aan trouwen te denken. Marnix droomde weg en vroeg zich af of hij over vijf jaar ook zou willen trouwen met Niels. Bij de gedachte alleen al schoot hij hardop in de lach, zodat klanten en collega's hem verwonderd aan keken. De knul die hij aan het knippen was keek nog het meest verbaasd. "Zo, nog even de nekharen weghalen. Marnix borstelde de haren van de knipmantel, trok hem voorzichtig naar rechts en haalde hem weg bij de klant. Tot slot liet hij de jongeman via de spiegel de achterkant van het kapsel zien. Hij liep achter Marnix aan naar de kassa en pinde het verschuldigde bedrag. Nadat Marnix hem zijn jas aangegeven had, zei hij hem gedag en nodigde hij zijn volgende klant uit om in de stoel te komen zitten. Het liep tegen vieren toen Marcus de trap op liep naar het kantoor. Zachtjes liep Marnix naar boven om te voorkomen dat Marcus hem hoorde aankomen en hij weer zou vertrekken. Hij had het bij het juiste eind want toen hij de deur open deed stond Marcus al weer klaar om naar beneden te gaan. Marnix versperde hem echter de weg naar beneden en dwong Marcus rechtsomkeer te maken en aan de tafel te gaan zitten. "Nu wordt er eerst gepraat en ook uitgepraat wat er aan de hand is." "En als ik daar nu eens helemaal geen zin in heb?" vroeg Marcus. "Dan heb je pech en maak je maar zin. Je kunt me niet langer blijven negeren en niets tegen me zeggen zonder mij te vertellen waarom jij je zo gedraagt. Ik heb je proberen uit te leggen waarom ik niets tegen je gezegd heb. En dat feit ligt er nu eenmaal en is volgens mij geen reden om mij te blijven ontlopen." "Maar dat is juist het ergste, lul, dat je dat niet snapt. Wij vertellen elkaar altijd alles en ook nog eens als eerste. We zijn meer dan zomaar broers, we zijn een tweeling. Jij hebt die ongeschreven wet overtreden. Daar ben ik zo boos om. Jij hebt mij niets verteld, mij niet in vertrouwen genomen. Niet dat je homo bent. Niet dat je hebt geworsteld met je gevoelens. Niets van je twijfels naar anderen. Je hebt me gezien als ieder ander maar niet als je tweelingbroer. Dat doet pijn. Ik vraag me alsmaar af waarom jij mij niet in vertrouwen hebt genomen. Waar ben je zo bang voor? Dat ik je niet meer zou willen zien? Niet meer van je zou houden, je niet accepteren als tweelingbroer? Bang zou zijn dat ik ook zo ben?" Hier stokte Marcus. Hij keek Marnix schuldbewust aan en aarzelde om verder te spreken. Dan vervolgde hij zijn verhaal: "Ja Marnix, ik was bang dat ik ook zo zou zijn. Waarom? Omdat we een tweeling zijn en in zoveel opzichten hetzelfde. Ik begon te twijfelen. Ook ik heb natuurlijk wel eens geintjes met vriendjes uitgehaald. Gekeken wie de grootste had, wie het verst kon plassen. Ja ook samen afgetrokken. Dat onschuldige spel kwam me nu voor als mogelijke aanleg voor homo zijn. Zou ik dan ook zo zijn net als jij. Het ergste was dat ik daar niet met je over kon praten. Jij had me buiten gesloten. In mijn onzekerheid sloeg mijn twijfel om in boosheid in woede. Ik wilde voorlopig niets meer van je weten. Ik had al plannen om het huis uit te gaan. Ik zou mijn eigen toekomst wel uitstippelen en daar was geen plaats voor jou." Marcus stopte om op adem te komen. Hij had alles wat hem dwars zat er in een keer uitgegooid. Marnix zat totaal van slag tegenover hem. Hij had zich niet gerealiseerd dat zijn coming out bij Marcus zoveel teweeg had gebracht. Hij vocht tegen zijn tranen maar wilde nu sterk zijn. Als hij en Marcus er nu niet samen uit zouden komen dan zag de toekomst er donker uit. Het bleef enige tijd stil en allebei zaten ze met hun eigen gedachten. Dan vroeg Marnix heel voorzichtig: "Denk je er nu nog steeds zo over of hebben de afgelopen dagen je op andere gedachten gebracht?" Er werd op de deur geklopt en pa stapte binnen: "Sorry jongens, ik begrijp dat ik stoor op een belangrijk moment maar er zitten klanten te wachten." De tweeling stond meteen op. "We komen er aan!" "Ik fiets vanavond met je mee naar huis, dan kunnen we ons gesprek voortzetten." Opgelucht keek Marnix naar zijn broer. De eerste stap in de goede richting was gezet nu Marcus weer met hem na het werk naar huis wilde rijden. Het was bijna half zeven voor men zover was dat de salon gesloten kon worden. Het was namelijk nog onverwacht druk geworden. Maar Marnix had met plezier gewerkt. Hij voelde dat de sfeer tussen hem en Marcus een heel stuk opgeklaard was. Daarnaast had hij alleen maar eigen klanten gehad met wie hij in het jaar dat hij nu werkte bij pa, een goed contact had opgebouwd. Dat werkte prettig. Het was op zijn horloge vijf over half zeven dat de beide broers wegreden. Het was een zachte lente avond. Het resulteerde in een rustige fietstocht waarop er weinig gesproken werd. Thuisgekomen werd er eerst gegeten. Marnix voelde goed de verstolen blikken van de anderen. Het was de broers en zussen niet ontgaan dat de verstandhouding tussen Marcus en Marnix behoorlijk averij had opgelopen. Echter op aanraden van Maria, die er meer van wist, had niemand zich met de tweeling bemoeid noch pogingen ondernomen de lucht tussen beiden te klaren. Maar alleen al uit de opgewekte stemming aan tafel bleek dat men in de gaten had dat er verandering in de lucht zat. De tweeling zat ook nu bijna zwijgend naast elkaar gedurende het eten. Er was echter geen sprake van een onaangename zwijgzaamheid. Toen de tweeling klaar was en naar boven vertrok kwamen de anderen pas los en speculeerden over hoe het nu was tussen de beide broers. Na het eten hadden zij hun gesprek van die middag voort gezet en eerlijk en open met elkaar gepraat. Het gesprek had de lucht duidelijk geklaard tussen hen. Maar totaal opgelost was de situatie nog niet. Het zou nog wel enige tijd duren voor hun omgang weer was als tevoren en alle obstakels uit de weg waren geruimd. Daarom had hun omgaan met elkaar vooral in het begin iets krampachtigs. Wanneer ze samen op hun kamer waren was er nog sprake van enige onwennigheid. Liepen ze vroeger, als ze onder de douche vandaan kwamen nogal eens makkelijk in hun blootje bij het zoeken naar wat ze die dag aandeden, nu zorgden ze zo min mogelijk in adamskostuum rond te lopen. Bang dat de ander er iets achter zou zoeken? Nee, niet zozeer, maar het niet prettig vinden. Daarbij wilden geen van beiden de ander het idee geven te provoceren. Bovendien liep Marcus nog steeds rond met de gedachte dat zij als tweelingen zo verschrikkelijk op elkaar leken dat hij bang bleef bij nader inzien toch ook deels of helemaal op mannen te vallen. Het was dan ook enigszins pijnlijk te zien hoe Marcus er alles aan deed om maar zo hetero mogelijk over te komen. Daarbij er zich niet van bewust dat die houding pijnlijk was voor Marnix. Die zag die machohouding als een afkeuring voor zijn eigen zijn en bleef dus denken dat Marcus hem in feite nog niet echt geaccepteerd had. Er zou dus nog heel wat moeten gebeuren voor alles bij het oude was. Om Marcus vertrouwd te doen raken met de leefwereld van gays stelde Marnix voor om een keer met hem mee te gaan naar L'Armoire zodat hij vrienden van hem kon leren kennen en wat vooroordelen uit de weg te ruimen ten aanzien van de ideeën die mensen hadden over een homobar. Het kostte Marnix nogal wat overredingkracht om Marcus zover te krijgen maar uiteindelijk gaf die zijn weerstand op en beloofde komend weekend met Marnix mee te gaan. En hoewel hij erg tegen die avond opzag was hij toch ook wel nieuwsgierig hoe het er daar aan toeging. En beschouwde hij het als de proef op de som of hij nu wel of geen gevoelens had voor jongens. Hij had overigens sinds hij wist dat Marnix op jongens viel daar nog niet met hem over gesproken. Hij vocht met zichzelf over deze twijfel en wilde Marnix geen deelgenoot maken van zijn angst ook zo te zijn. Maar, zei hij tegen zichzelf, als ik meega naar L'Armoire kom ik zeker te weten of ik ook homoseksuele gevoelens heb. Hoe sterk hij zich daarin kon vergissen zou die avond echter blijken. Hans Bernard © 2011-03-12

Marnix deel 5 Acceptatie (mm:romantisch, 2553 words) [5/10] Toon alle delen
Auteur: Hans Bernard	Toegevoegd: Sep 08 2011	Kijkers/Lezers: 3973/3346 [84%]	Waardering (deel): 9.67 (3 stemmen)
Gelukkig valt het allemaal mee op eentje na.........

Dit is deel 5 van totaal 10 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel