ErotischeVerhalen.com: Carlo en Marco de eerste ontmoeting deel 1 door klimbeer-jack [deel 1]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal passeren, maar verder heb ik geen taal of teken van hem gezien. Een uur voor dat we naar huis gaan komt hij naar me toe, "geld dat aanbod van praten nog steeds"? "Altijd jongen, als jij met mij wilt praten, kan dat altijd". Hij viel stil, langzaam zag ik een traan in zijn ogen verschijnen, ik legde mijn hand op zijn schouder, om hem te laten voelen dat ik hem bij wilde staan, noem het maar troosten. "Je kent Sonja toch wel"? "Natuurlijk", zeg ik, "is er iets met haar"? "Ze is ernstig ziek Carlo, ze heeft borstkanker, maar ze heeft er veel te lang mee gewacht om naar de dokter te gaan, ze was zo vreselijk bang, nu is het laat het is helemaal uitgezaaid in haar lichaam en wordt niet meer beter". "Shit Marco, dat is inderdaad kut nieuws, hoe is ze er zelf onder"? "Als je haar een beetje kent, weet je dat ze zich groot houd, vooral nu ze weet wat het is waar het uiteindelijk naar toe leid en voor Tristan natuurlijk". "En voor jou ook natuurlijk". "Ja, ze wilt dat wij ons geen zorgen maken, maar dat kan ik niet, toch zeker niet als je het volledige verhaal kent, maar dat vertel ik je nog wel eens". Ik moet hem toen aardig verbaasd aangekeken hebben, want hij vervolgde met, "laat nu maar even Carlo dat komt nog wel een keer". Oké, "maar hoe heeft Tristan het opgepakt", vroeg ik hem. "Niet al te best, het eerste wat hij zei was, kan je nu niet meer met mij naar de kermis"? "Je moet weten dat ik in geen enkele attractie ga op de kermis of in een pretpark, maar zij wel, samen liepen ze om het hardst om in elk ding te gaan wat ze tegen kwamen". "Ik liep er dan achteraan met de tassen te sjouwen, maar dat vind ik niet erg, als je ziet hoeveel lol ze samen dan hebben is me dat wel waard". "Ik weet nu al dat die jongen dat vreselijk gaat missen, kijk hij is nu pas 9 jaar en beseft niet wat voor ziekte zijn moeder heeft, ook al heb ik geprobeerd om het hem uit te leggen". "Hij heeft zo'n sterke band met zijn moeder, ze doen heel veel leuke dingen, dat is wat hij nu kent wat hij het meeste zal gaan missen, hoe ik dat op moet vangen weet ik nu nog niet". "Het klinkt misschien raar wat ik nu zeg Marco, maar als Erik en ik naar de kermis gaan, moet ik overal alleen in omdat hij ook niet durft, misschien is het een idee dat ik dan Tristan een keer meeneem naar de kermis of pretpark"? Hij keek me met groot ongeloof in zijn ogen aan. "Je hoeft niet meteen te reageren, maar denk er eens over na, of hebt er met Sonja over, het is zelfs misschien wel mogelijk, als zij zich goed voelt om met ons allen er een keer op uit te trekken, want zo goed kennen de andere elkaar niet en het moet wel klikken natuurlijk"? "God, ja daar zeg je zoiets, zou jij dat echt willen doen"? "Ik moet dat natuurlijk eerst thuis bespreken, maar ik denk dat Erik hier geen bezwaar tegen heeft". "Zo op het eerste gezicht lijkt het me wel wat, ik zal het met Sonja bespreken dan hoor je het wel, maar alvast wel bedankt". "Geen dank jongen, als wij wat voor jullie kunnen doen hoef je dat alleen maar te zeggen", ik strek mijn arm uit om hem op zijn schouder te kloppen, maar Marco pakt me vast en geeft mij een stevige knuffel, ik sla mijn armen om hem heen en probeer hem nog wat meer te troosten. Als hij me los laat zie ik weer de tranen in zijn ogen. "Het zal geen gemakkelijke tijd worden Marco, maar weet dat wij willen helpen waar wij maar kunnen, echt jongen dat beloof ik je". "Bedankt Carlo, je hoort het nog van me". "Waarom blijf je eigenlijk niet thuis en zorg je voor Sonja"? "Dat wil ze niet, alles wat ze zelf kan wil ze zo lang mogelijk blijven doen, het geeft haar een gevoel van nog nodig zijn, zegt ze en daarbij komt haar moeder nu wat vaker om te helpen als het haar wat minder gaat". "Daar kan ik me wel iets bij voorstellen ja, maar goed ik ga naar huis ik hoor het wel van je". "Is goed Carlo en nogmaals bedankt man". Ik knik een keer lachend naar hem, sla mijn arm om hem heen, samen lopen we zo naar de kleedruimte en ga naar huis. Thuis heb ik het meteen met Erik besproken en hij dacht er hetzelfde over als ik, als wij hun konden helpen dan zouden we dat zeker doen, wat het dan ook is wat ze van ons vragen. Op zaterdag gaan Erik en ik altijd naar de markt, daar kopen we dan fruit, groenten, bloemen en snoep, toen wij thuis kwamen stonden er twee boodschappen op het antwoordapparaat. Ik drukte op de knop en luisterde naar de eerste, "hoi, Carlo met Marco, hebben jullie zin om vandaag bij ons op de koffie te komen, Sonja wil met jullie jouw idee bespreken, bel me zo spoedig mogelijk terug, dag". Ik keek naar Erik, "mij best," zei hij, "bel hem maar terug", zei Erik. "Moet ik wel zijn nummer hebben en dat heb ik niet, zoek jij dat even op dan luister ik naar de tweede boodschap". "Hoi, met mij nog een keer ben mijn nummer vergeten in te spreken", ik schoot in de lach, typisch Marco, ik luisterde verder en schreef zijn nummer op een papiertje. Meteen belde ik terug en de afspraak werd voor nog dezelfde avond gemaakt. Rond acht uur belde wij bij Marco aan en een klein blond stekelkoppie deed de deur open. "Hoi, jij moet Tristan zijn, klop dat", zei ik. Verlegen lachend liet hij ons binnen, daar stelde wij ons voor aan Sonja en namen in de bank plaats, Marco zorgde ondertussen voor de koffie. Nadat die ingeschonken was bleven we allemaal een beetje stil tot Erik de stilte verbrak, "luister" zei hij, "we weten allemaal waarom wij hier zijn laten we er niet moeilijk om doen en gewoon bespreken wat er te bespreken valt", toch goed om zo'n daadkrachtig iemand bij je te hebben, want het onderwerp is al moeilijk genoeg. Sonja lachte naar ons en begon, "je hebt gelijk Erik, zal ik maar beginnen dan, in de eerste plaats vind ik het bijzonder leuk van jullie om ons dit aanbod te doen, als ik het van Marco goed begrepen heb tenminste". "Wij zijn bereid om jullie met alles te helpen", zei ik. "Zolang ik nog goed ben wil ik zoveel mogelijk zelf doen, ik hoop dat jullie dat begrijpen, maar er komt een tijd dat ik steeds zieker ga worden en dan zouden wij jullie wel eens nodig kunnen hebben". "Geen probleem Sonja, maar het is misschien ook leuk om eens met ons allen ergens naar toe te gaan en eens te kijken hoe het loopt", zei Erik. "Dat hadden wij ook al gedacht, wat vinden jullie ervan om volgend weekend met ons mee te gaan naar de dierentuin, dat is lekker rustig voor mij en zo kunnen we elkaar wat beter leren kennen, ook voor Tristan, want voor hem komt toch de grootste verandering als ik niet meer met hem mee kan", zei Sonja. "Prima idee, het is voor ons ook al een tijd geleden dat wij naar een dierentuin zijn geweest, dat blijft toch altijd een leuk uitstapje", zei ik. "Hij blijft toch altijd een klein kind hé", zei Erik met een spottend lachje. Tristan zat te glunderen bij de afspraken die we met elkaar maakte, je kon aan hem zien dat hij inderdaad niet de hele impact door had van wat wij aan het doen waren, hij hoorde alleen maar de leuke dingen. Nadat Tristan door zijn vader naar bed was gebracht kreeg het gesprek toch een heel andere wending. "Ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb", zei Sonja ineens, "maar ik wil er ten volste van genieten, hoe moeilijk dat voor Marco ook is, hij weet dat ik alles wat ik nu doe voor hem en Tristan is". "Maar ook voor mezelf, zo denk ik soms even niet aan mijn ziekte". "Voor mij ben je de meest moedige vrouw die ik ken Sonja", zei ik, "je moet het allemaal maar op kunnen brengen, ik zou dat niet kunnen denk ik". "Dat valt wel mee Carlo, als je veel van elkaar houd gaat dat vanzelf, geloof me". Marco stond op, "ik ga nog even wat te drinken halen", zei hij. Je kon de trilling in zijn stem horen. "Loop ik even met je mee om te helpen", zei ik. In de keuken keek ik hem aan en zag de tranen op zijn wangen komen, ik sloeg mijn arm om hem heen, hij draaide zich naar mij toe en stond in stilte met zijn hoofd tegen mijn schouder te snikken. Zachtjes klopte ik op zijn rug, hij duwde zich van mij vandaan en liet een klein glimlachje zien. "Je hoeft je voor mij niet groot te houden Marco". "Voor jou misschien niet, maar wel voor Sonja, die kan er nu geen snotterende man bij gebruiken, ze heeft me nu meer dan ooit nodig". "Luister jongen, ik ben bereid er altijd voor je te zijn, wanneer jij wilt praten, zal ik luisteren". "Bedankt Carlo, ik wist niet dat jij zo'n goede vriend kon zijn". "Dan weet je het nu, en nooit meer vergeten hé"? "Laten we maar terug naar de kamer gaan voor ze iets vermoeden", zei ik en lachend klopte ik nogmaals op zijn schouder. In de kamer zag Sonja dat Marco gehuild had, maar ze hield wijselijk haar mond en gaf ons een glimlach toen wij met de glazen binnen kwamen. Tegen een uur zijn we naar huis gegaan, ik had er een tweeledig gevoel aan over gehouden, in de auto waren we beide stil, we hadden zo onze eigen gedachten. Ik wist natuurlijk niet wat Erik dacht, voor mezelf voelde ik twee dingen, in de eerste plaats de moet en kracht die Sonja uitstraalde en ten tweede de liefde die ze toonde voor haar man en kind, terwijl ze heel goed wist waar het uiteindelijk op uit zal draaien. Eenmaal thuis kon ik me niet meer goed houden en viel huilend bij Erik in zijn armen. "He, maatje wat heb jij nou"? "Ik moet er niet aan denken Erik dat ons zoiets zou overkomen, als ik dan zie hoe sterk die vrouw is, het is ongelooflijk hoe zij die ziekte draagt". "Jij hebt in de keuken nog met Marco staan praten hé, kan hij het een beetje aan"? "Hij heeft in mijn armen staan huilen, hij moet sterk zijn voor ze zegt hij, maar ik ben bang dat hij het niet kan". "Steun hem dan zoveel mogelijk, ook bij jullie op het werk, dat zou hij wel eens kunnen gebruiken". "Heb ik jou deze week al verteld hoeveel ik van je hou Erik"? "Ja, iedere dag, maar je mag het nog wel een keer zeggen hoor, ik vind dat niet erg". "Ik hou ontzettend veel van je jongen, meer dan van het leven zelf". "Dank je Carlo, ik ook van jou". "Kom we gaan naar bed, we hebben voor vandaag weer genoeg gehad, vind je ook niet"? In bed nestel ik me in de sterke en warme armen van Erik, ik had het licht al uit gedaan en we praten nog wat na, ik voel me veilig en geborgen bij die grote vent van me en als we even stil zijn voel ik me wegglijden in een heerlijke slaap. Op het werk kom ik Marco weer tegen die mij nogmaals bedankt ook namens zijn vrouw, "ze vindt jullie alle twee heel lief", zei hij. Ik lach naar hem en sla hem een keer op zijn schouder als ik naar mijn werkplek loop. De hele week praat hij met me en zo leer ik hem steeds meer kennen en waarderen. Hoofdstuk2. Op zaterdag zijn wij al vroeg bij Marco en Sonja, want we wilde op tijd in de dierentuin zijn. We rijden met de auto van Marco, Sonja zit voorin en wij met Tristan achterin, hij kwebbelt vrolijk de hele rit naar de dierentuin. Ik loop naar de kassa en koop voor ons allemaal een kaartje, Tristan drentelt vrolijk voor ons uit naar de eerste dieren die hij ziet, het zijn de pinguïns. Je kunt van bovenaf in het bassin kijken, maar ook door het dikke glas kun je ze onder water zien zwemmen, het zijn guitige beestjes. Na een uurtje lopen gaan we op een van vele terrasjes wat drinken, Tristan wil bij zijn vader op schoot gaan zitten, maar die verwijst hem naar een lege stoel. Hij kijkt een beetje teleurgesteld naar zijn vader, dan kijkt hij naar mij, lachend klop ik een keer op mijn benen en meteen komt hij op mijn schoot zitten. "Hij kan gemakkelijk zelf op een stoel zitten Carlo", zei Marco. "Dat weet ik maar zo vind ik het ook wel gezellig", ik zie dat Tristan het puntje van zijn tong uitsteekt naar zijn vader, zachtjes tik ik tegen zijn achterhoofd en kijk hem even aan, waarbij ik nee schud met mijn hoofd. "Ik zie dat Sonja goedkeurend naar me knikte". Als Erik met het drinken terug komt stort Tristan zich gretig op zijn glas, "doe je even rustig aan, zegt Marco, niemand steelt je drinken". Ik kijk hem even aan en merk dat Marco toch behoorlijk streng is voor zijn zoon, ik ken het ventje natuurlijk nog niet zo goed, maar voor mij was er nu geen aanleiding om zo streng te zijn. Na een half uurtje gaan we verder, Tristan vraagt of hij bij mij op mijn schouders mag zitten, ik til het ventje op en met zijn handjes houd hij zich vast aan mijn hoofd. "Je hoeft dat niet te doen hoor Carlo, hij kan gemakkelijk zelf lopen", zegt Sonja. "Dat weet ik wel, maar ik vind dit zelf ook leuk, laat ons nu maar" en lachend lopen we verder. Vanaf een afstandje stond Erik dit alles te bekijken met een grote glimlach om zijn mond. Na een tijdje zet ik Tristan weer op de grond en loopt hij vrolijk bij zijn vader aan de hand mee, om na een tijdje weer voor ons uit te sprinten naar de volgende dieren die we tegenkomen, ik ga naast Sonja lopen die wat achter bleef. "Gaat het nog", vraag ik bezorgt. "Ik word een beetje moe, kunnen we ergens wat gaan eten, dan kan ik mijn medicijnen meteen innemen en dan gaat het wel weer". Bij het eerste het beste eettentje nemen we plaats en Marco gaat voor ons allemaal broodjes met koffie halen, voor Tristan brengt hij een beker fris mee. Ik zie dat Sonja vijf tabletten een voor een inslikt en ze weg spoelt met een flesje water wat ze in haar tas had zitten. Mijn tweeledig gevoel komt weer terug, en kijk haar met veel bewondering aan, ze ziet het en knipoogt een keer naar me. Maar naast die bewondering, voel ik me ook triest worden, je weet hoe dit gaat aflopen en als je ziet hoe zei dit draagt, ongelooflijk. Na ruim een uur gaan we weer op pad, ik blijf samen met Sonja wat achter, "ik zag je naar me kijken daarstraks, wat dacht jij toen", zei ze plotseling. "Ik kreeg hetzelfde gevoel als toen wij vorige week bij jullie weg gingen, aan de ene kant bewondering en aan de andere kant verdriet en angst". "Angst", zei ze. "Ja, toen wij vorige week thuis kwamen heb ik tegen Erik gezegd dat ik jullie, maar vooral jou, zo moedig vond en dat ik het misschien niet op zou kunnen brengen, daar heb ik angst voor". "Moet je niet hebben Carlo, ten eerste je wordt er gek van en ten tweede als je echt veel van elkaar houd dan kun je dat vanzelf opbrengen, echt geloof me". "Het zal wel als jij het zegt", zei ik wat weemoedig. Ze slaat haar arm om me heen, "ik vind jullie ook moedig weet je dat"? "Hoezo", vraag ik haar, verbaasd. "Niet iedereen staat zo snel voor een ander klaar, jullie kennen ons niet eens zo goed, oké, jij kent Marco van het werk, maar echt close waren jullie niet met elkaar toch"? "Och, we praatte en stoeide soms wat maar meer niet nee, hoewel we de laatste tijd wel vaker samen zijn gaan eten en meer met elkaar op zijn gaan trekken". "En nu loop je met een zieke vrouw door de dierentuin te sjouwen, en dan vind jij, jullie niet moedig, denk eens na man, dat is hartstikke moedig en lief", ze drukte een kus op mijn wang. Marco zag het en zei lachend, "je staat mijn vrouw toch niet stiekem te versieren hé"? "Ja, wat dacht jij dan", grinnikte ik en gaf haar meteen een kus terug. We konden er allemaal wel om lachen, alleen Tristan snapte het niet helemaal. Toen we terug naar huis reden zijn we onderweg nog ergens gaan eten. Terug bij Marco thuis legt hij eerst Tristan op bed en komt dan met drinken de kamer in. We praten nog na over de heerlijke dag die we gehad hebben, met bedankjes over en weer. Na een klein uurtje nemen we afscheid en gaan wij terug naar huis, daar laat Erik zich in de bank vallen en ik ga schrijlings op hem zitten en sla mijn armen om hem heen. "Dit is weer eens een goed moment om je te zeggen dat ik van je hou", zei ik. "Toch zeker in je favoriete standje", lachte hij. "Hmmm, nu je het zegt, is wel een heerlijke afsluiting van een heerlijke dag" en meteen druk ik mijn lippen op zijn mond, met mijn tong speel ik met zijn lippen, langzaam doet hij zijn mond open en steekt zijn tong een stukje naar buiten. Zachtjes draaien we onze tongen om elkaar heen, hij duwt zijn tong verder mijn mond binnen en we beginnen een heerlijke tongzoen, waarbij hij me steviger in zijn armen neemt. Mijn handen kneden zijn tepels door zijn shirt heen en voel dat ze lekker hard worden, ik laat zijn mond los en trek zijn shirt uit en ga met mijn tong over zijn borst langs zijn tepels. Erik ligt met zijn ogen dicht te kreunen, na een tijdje kneed ik zijn tepels weer met mijn handen en kijk hem daarbij diep in zijn ogen. Erik pakt de rand van mijn shirt en trekt het over mijn hoofd uit en gooit hem op de grond. Hij buigt voorover en likt langs mijn tepels waar hij zachtjes in bijt, hij weet precies hoe hard hij kan bijten en hoe hij mij in volledige extase kan brengen. "Ga eens even staan", vraagt hij, als ik sta maakt hij mijn broek los en schuift die samen met mijn boxer naar beneden, ik maak mijn schoenen los en trap alles uit. Weer kruip ik op zijn schoot met mijn stijve pik tussen ons in, als ik weer een tongzoen begin pakt hij mijn paal en gaat die lekker masseren, ik word hier heel heet van en gaat steeds wilder zoenen met hem. Na een lange tongzoen laat ik hem los en maak zijn broek los, hij beurt zijn heupen wat op zodat ik gemakkelijk zijn broek en boxer uit kan doen en neem weer plaats op zijn schoot. Zijn handen zijn overal op mijn rug, ik druk mij stevig tegen hem aan en laat mij heerlijk door hem masseren, zijn vingertoppen drukken stevig in mijn spieren en ik voel mij helemaal ontspannen in zijn armen. Onze palen staan hard tegen elkaar, ik voel zijn voorvocht tegen mijn eikel komen en ze glijden lekker langs elkaar heen. "Neuk me lekkere vent van me", zeg ik. "Maak hem dan maar eens lekker nat met je mond", ik laat me zakken en neem zijn harde meteen in mijn mond en zuig een tijd lang op zijn eikel. Met flink veel speeksel op zijn lul ga ik weer in zijn schoot zitten en zet zijn lul tegen mijn gaatje, langzaam laat ik me zakken en voel hem in me schuiven. Tot aan zijn ballen laat ik me zakken, Erik legt zijn handen op mijn billen en begint te kneden, in zijn ritme laat ik me op en neer glijden over zijn harde paal. Als hij zijn tempo verhoogd doe ik dat ook, zo werk ik hem naar zijn hoogtepunt, net voordat hij klaarkomt, pakt hij mijn lul en knijpt er lekker in. "Ja, Carlo ga door ik kom klaar", we kijken elkaar diep in de ogen, hij knijpt nu behoorlijk hard in mijn pik en kreunend spuit hij zijn zaad diep in mijn darmen, ik blijf op en neer gaan tot het laatste restje zaad uit zijn ballen in mij zit en blijft hem aankijken. Ik blijf op zijn pik zitten als hij mij naar mijn orgasme masseert, elke vezel in mijn spieren spant zich als ik mijn zaad omhoog voel komen, met een brul laat ik het gaan en stroomt het over zijn hand tussen ons in. Doordat ik klaarkom span ik mijn kringspier aan en knijp ik zo in zijn lul, wat Erik maar al te lekker vind. Als er niets meer uit mijn lul komt laat ik me tegen hem aan zakken en vrij nog een lange hete tongzoen met hem. Erik trekt zijn tong uit mijn mond en kijkt me verliefd aan, "kom dan gaan we even douchen en slapen, het is al laat". Verliefd en tevreden laat ik me door hem naar de douche leiden en samen stappen we onder het warme water, daar ga ik tegen hem aan staan laat me weer lekker door hem masseren. Met een groot badlaken drogen we elkaar af en gaan naar bed, daar draai ik me weer lekker in zijn armen en laat me heerlijk ontspannen weg voeren in diepe slaap. De maandag daarop spreekt Marco me weer aan, "ik moest jullie nogmaals hartelijk danken van Sonja, ze vond het een schitterende dag". "Wij ook Marco, wij hebben ook genoten". "Jij vond mij nogal streng hé, geloof ik". "Je zult er je redenen wel voor hebben, zo goed ken ik Tristan ook nog niet". "Het kan een innemend ventje zijn en als je eenmaal een vinger geeft neemt zo je hele hand, vandaar dat ik hem kort houd, maar verder is hij wel heel erg lief hoor". "Dat geloof ik graag", zei ik, ik "mag dat ventje wel". "Hij jullie ook Carlo, vooral bij jou op je schouders vond hij enorm leuk", ik lachte wat voor me uit. "Carlo mag ik jou wat vragen"? "Altijd, dat weet je". "Zou jij een deze weken een dag vrij willen nemen, dan doe ik dat ook en kan ik een keer echt met je praten". "Dit klinkt heel serieus, Marco". "Dat is het ook, ik wil je het hele verhaal vertellen, dan snap je ook waarom het voor mij nu extra moeilijk is". "Ik heb de komende twee weken nog wat OR en commissie vergaderingen maar daarna kan ik wel, kan het zolang wachten, Marco"? Hij knikt instemmend naar me. "Oké, dan hoor jij nog wel van me wanneer ik kan, goed"? "Prima jongen, alvast bedankt". De hele dag loop ik er op het werk aan te denken, wat Marco dan toch op zijn lever zou moeten hebben wat hij zo belangrijk vindt om met mij te delen. Thuis wilde ik er meteen met Erik over praten, maar toen die binnen kwam schrok van hem. "Wat heb jij in godsnaam, Jezus man wat zie jij eruit". "Ik weet het ook niet Carlo maar ik voel me zo beroert als wat, dat is net na de middag begonnen, toen viel het nog mee, maar een half uurtje terug begon het pas goed door te zetten". "Ga lekker op bed liggen dan maak ik een kop soep voor je warm", terwijl Erik naar de slaapkamer gaat ga ik in de keuken een blik soep warm maken. Als ik naar boven ga hoor ik hem hoesten, nou die heeft het lelijk te pakken denk ik nog. In de slaapkamer laat ik plotseling alles uit mijn handen vallen als ik Erik op bed zie liggen, met zijn hoofd net buiten bed, hoestend met zijn handen die druipen van het bloed, ik ren naar hem toe, "Erik wat is er met jou aan de hand"? "Bel even een dokter Carlo, ik weet niet wat ik heb". Na een klein half uur is de dokter er, als hij Erik zo ziet liggen belt hij meteen een ziekenwagen en nog geen kwartier later wordt hij naar het ziekenhuis gebracht. De volgende dag bel ik eerst naar Erik zijn werk en meld hem ziek, vervolgens bel ik naar mijn werk en zeg dat ik deze week niet kom en leg mijn situatie uit, door wat er nu met Erik gebeurt is, vergeet ik Marco helemaal. De hele dag blijf ik in het ziekenhuis, omdat Erik nogal wat onderzoeken moet ondergaan. Net voor het bezoekuur die avond komt de specialist nog aan zijn bed, hij geeft Erik en mij een hand, "de meeste uitslagen krijg ik morgen en overmorgen, maar de eerste indrukken zijn niet goed meneer Tak, ik moet nog even voorzichtig zijn met mijn uitspraken maar alles wijst erop dat U een zeer ernstige virale longaandoening heeft, veroorzaakt door een virus". "Welk virus het precies is en hoe we het gaan aanpakken kan ik ook nog niet zeggen, dat weten we pas als alle uitslagen binnen zijn". Erik kijkt de dokter ogenschijnlijk onbewogen aan, maar de kneep in mijn hand zegt mij genoeg, ik echter kan mijn tranen niet onderdrukken en voel ze over mijn wangen lopen. Als de dokter dat ziet probeert hij de situatie nog te verzachten, "maar zoals ik al zei, ik moet voorzichtig zijn met wat ik zeg, zodra ik meer weet laat ik het zo snel mogelijk weten". "Bedankt dokter", zegt Erik en met een handdruk neemt hij afscheid van ons. Ik kijk Erik diep in zijn ogen, hij streelt door mijn haar, "hé niet huilen maatje het komt allemaal wel weer goed hoor, mij krijg je zo gauw niet klein, dat weet je toch". Tussen mijn snikken door laat ik een glimlach zien. "Zo ja, maatje zo ken ik je weer". Na het bezoekuur ga ik naar huis, daar zie ik op het antwoordapparaat dat Marco gebeld heeft, ik kijk op de klok het is nog niet te laat om terug te bellen. Ik druk zijn nummer in de telefoon, "Marco de Graaf". "Hoi, met Carlo, jij had gebeld"? "Ja, ik vroeg me af of er iets is, want je was niet op je werk en ze vertelde dat je deze week niet meer komt ook". "Dat klopt Marco, ik heb gisteren Erik naar het ziekenhuis gebracht, hij hoestte allemaal bloed op". "Hoe kan dat nou, Carlo"? "Dat weet ik ook niet, ze denken dat het een virus is, maar morgen en overmorgen krijgen we de uitslagen van een paar testen die ze gedaan hebben vandaag, dan weet ik meer". "God jongen dat is kut voor jullie, nou sterkte ermee, ik bel je aan het eind van de week nog wel, is dat goed"? "Prima, Marco alvast bedankt". Ik hang op en bel meteen wat familie en vrienden van ons om te vertellen dat Erik in het ziekenhuis ligt, daarna maak ik een paar boterhammen en zit die in de bank op te eten. Voor ik naar bed ga maak ik nog een tas klaar met spullen voor Erik, dan ga ik naar bed, maar ik kan niet slapen, de hele nacht lig ik wakker, tegen vijf uur in de morgen ga ik uit bed en zet de tv aan. Om een uur of acht ga ik onder de douche, dan op weg naar het ziekenhuis, gelukkig ligt Erik alleen op een kamer en mag ik van de hoofdzuster er een hele dag bij blijven. S' middags en �s avond komen er familie en vrienden op bezoek, Erik blijft de vrolijkheid zelve, iets wat ik mateloos in hem bewonder, zijn eeuwige optimisme. Als ik de volgende dag weer in het ziekenhuis kom, na een nacht weer niet slapen, krijgen we de eerste uitslagen te horen. Het is niet goed, de eerste ingeving van de specialist blijkt goed te zijn geweest, de verdere uitslagen moeten uitwijzen of er een goede kans op genezing zal zijn, het wordt dus nog een spannende tijd voor ons. Tegen het eind van de week wordt duidelijk dat genezen er niet meer in zit, mijn wereld stort als een kaartenhuis in elkaar, ik weet me geen raad en ga op de gang zitten huilen. Na een kwartiertje ga ik terug naar zijn kamer, "sorry dat ik weg liep jongen, maar ik moest even alleen zijn". "Geeft niks maatje, dat had je even nodig, geeft niks". Ik blijf tot na het bezoekuur zitten, dan wordt mij duidelijk gemaakt door de verpleging dat ik toch naar huis moet, thuis twijfel ik even of ik Marco zal bellen, want ik kan nu onmogelijk mijn afspraken nakomen die ik met hun gemaakt had. Hoofdstuk3. Ik pak de telefoon en bel toch maar, er wordt niet opgenomen, dan straks nog maar een keer proberen, maar ook een uur later wordt er niet opgenomen, dan maar morgen en ga naar bed. Net als ik mijn tas met schone kleding voor Erik wil pakken gaat de telefoon. "Carlo van Santen". "Hoi, met Marco, jij hebt mij gisteren twee keer gebeld"? "Ja, maar het is niet zo belangrijk eigenlijk", ineens had ik niet meer het lef om het hem te vertellen. "Als je twee keer probeert te bellen is het volgens mij wel belangrijk, vertel het nu maar gewoon, het heeft met Erik te maken hé"? "Ja Marco, hij is ernstig ziek en wordt niet meer beter, ik kan nu onmogelijk mijn afspraken met jullie nakomen sorry". "Daar moet jij geen sorry voor zeggen jongen, het is al erg genoeg wat jij nu mee maakt ik kan er over mee praten, ik heb gisteren Sonja naar Rotterdam moeten brengen, ze is heel hard achteruit gegaan". Toen ik dit hoorde begon ik zachtjes te huilen, meteen hoor ik Marco ook huilen. "Ik moet nu gaan Marco Erik wacht op me, ik spreek je nog wel goed"? "Dat is goed Carlo", snikt Marco, we hangen gelijktijdig op. Even laat ik me in de bank vallen en als ik weer wat gekalmeerd ben ga ik naar het ziekenhuis. Erik lacht naar me als ik zijn kamer binnen kom, "wat lig jij te lachen", vraag ik. "Je bent net te laat jongen". "Hoezo"? "Omdat ik net gewassen ben door een bloed mooie jonge verpleger". "En dat is lollig"? "Wel als je nu onder de dekens kijkt", ik til de dekens op zie dat hij met een knoert van een stijve in bed ligt. "Viespeuk", zeg ik grinnikend en ga ondertussen zijn nachtkleding opruimen. De hele dag blijft hij vrolijk, mij vrolijkt dat ook een beetje op en maakt het allemaal net iets dragelijker. We zitten zwijgend even bij elkaar, als hij ineens vraagt, "ga jij nog naar Marco van de week"? "Nee, ik heb hem gisteren gebeld dat ik nu onmogelijk mijn afspraken kan nakomen, hij had daar alle begrip voor". "Tristan ook", vraagt hij, met opgetrokken wenkbrauwen. "Dat weet ik niet daar heb ik niet meer naar gevraagd". "Je moet die jongen niet laten vallen Carlo, hij zou dat absoluut niet begrijpen, eerst zijn moeder en nu jij, dat kan niet". "Maar Erik ik kan jou toch niet alleen laten hier de hele dag"? "Waarom niet, ten eerste is het maar af en toe, ten tweede je hebt het die jongen belooft en ten derde ik word hier goed verzorgt, dus maak jij je nu maar geen zorgen om mij". "Ik weet het niet Erik, ik heb daar toch wel moeite mee hoor". "Luister Carlo volgende week is het kermis in de stad, ga met Tristan een dag daar naar toe alsjeblieft doe het dan voor mij, een dag moet toch kunnen en dan ben jij er ook even tussen uit en daarbij je kan s'avonds altijd nog op visite komen". "Weet je het echt heel zeker"? "Ja, maatje heel zeker". "Nou vooruit dan maar, ik zal vanavond Marco bellen en vragen wat hij daarvan vindt, oké"? "Dank je wel maatje", Erik geeft mij zijn liefste glimlach, ik moet terug lachen naar hem, ik kan het niet helpen, ik buig me voorover en geef hem een kus op zijn voorhoofd. De rest van de week en het weekend gaat het wat op en neer met zijn gezondheid, maar over het algemeen zit er een kleine verbetering in. Ondanks wat de dokter heeft gezegd over zijn genezing krijg ik toch wat meer hoop. Maar met Sonja gaat het minder, als ik Marco bel om te vragen wat hij ervan vind dat ik met Tristan naar de kermis wil gaan, hoor ik dat het niet goed gaat met haar. Toch stemt Marco in met mijn voorstel en de afspraak wordt gemaakt, dat ik op zaterdag met Tristan naar de kermis ga. Het wordt een leuke dag we hebben veel lol samen en ik kan me helemaal uitleven. Voor ik Tristan 's avonds naar huis breng ga ik eerst nog even langs Erik, daar verteld Tristan een honderd uit over wat wij allemaal beleefd hebben die dag, het doet Erik heel erg goed om het te horen want hij ligt constant te grinniken zolang Tristan aan het vertellen is. De volgende weken gaat het redelijk goed met Erik, maar opeens gaat de telefoon, het is donderdag avond een uur of tien, ik neem op. "Carlo van Santen". "Goede avond meneer van Santen, U spreekt met het afdelingshoofd van het ziekenhuis, kunt U zo snel mogelijk naar hier komen, het gaat niet goed met meneer Tak". "Wat is er aan de hand met hem", vraag ik geschrokken. "Komt U maar naar hier dan vertel ik het U hier wel". "Oké, dan ben ik zo bij U, dag". "Dag meneer van Santen tot zo". Als een gek rijd ik naar het ziekenhuis, daar word ik opgevangen door het afdelingshoofd die mij verteld dat Erik in een coma is geraakt. Als ik het hoor sta ik op mijn benen te trillen, "kom dan breng ik U naar hem toe". Onderweg naar Erik vraag ik haar, "maar hoe kan dat nou, het ging toch iets beter met hem"? "Dat zijn oplevingen meneer van Santen, dat zie je vaak bij deze patiënten". "Dat hadden wij U moeten vertellen, maar Meneer Tak is met een heel sterk antibiotica behandeld en dat bestrijd niet alleen het virus maar tast ook zijn immuunsysteem aan en dus heeft hij geen weerstand meer, sorry dat we dat vergeten zijn". In zijn kamer zie ik hem liggen, het is alsof hij slaapt, zo vredig ligt hij erbij, ik ga naast zijn bed zitten en pak zijn hand in mijn handen en wrijf er zachtjes over. Ik praat met hem, clichématige dingen, dat ik zoveel van hem hou en dat het allemaal wel goed komt, maar het is op dat moment het enige dat ik kan bedenken. Zo heb ik de hele nacht gezeten, s'morgens bel ik naar Marco en vraag hem om op het werk door te geven dat ik deze en volgende week niet naar het werk kom. "Waarom niet Carlo", vraagt Marco. "Erik is in coma geraakt, ik wil bij hem blijven, zeg maar dat ik al mijn vakantiedagen opneem". "Ik zal het doorgeven". "Bedankt, jongen, maar hoe gaat het bij jullie"? "Ook niet goed, Sonja gaat heel hard achteruit, ik weet niet of ze nog uit het ziekenhuis komt". "Hoe gaat het met Tristan"? "Redelijk, hij beseft wel dat zijn moeder ziek is, maar niet dat ze dood gaat, wel heeft hij haar nog verteld van jullie uitstapje, dat heeft hij geweldig gevonden, nog bedankt voor dat". "Graag gedaan, ik heb er ook van genoten". "Tristan zei me wel dat jij heel erg lief was voor hem". "Hij voor mij ook, lachte ik terug". "Ik moet ophangen Carlo, ik moet nog het een ander doen hier, ik hoor je nog wel goed"? "Prima jongen, bedankt dat je even met me wilde praten". "Graag gedaan, dag Carlo". "Dag Marco". Ik zit nu hele dagen en soms nachten aan het bed van Erik, de apparatuur waar hij op aangesloten is houdt hem in leven. Op woensdag moet ik bij de dokter komen, ik had mijn moeder meegenomen voor steun, ik durfde niet alleen te gaan bang om wat ik te horen zou krijgen. En daar waar ik zo bang voor was kreeg ik ook te horen, de artsen vonden het beter om de beademing te stoppen, er was geen verbetering in zicht, die zou er niet meer komen ook, Erik was hersendood verklaard. Alles was zeer snel gegaan, nog geen zes weken geleden was hij nog zo vrolijk en liepen we door de dierentuin en nu lag hij voor dood in het ziekenhuis. Huilend liet ik me tegen mijn moeder aan vallen, ik moest nu beslissen of Erik door zou leven of niet, hoe kan je nu zo'n beslissing maken, je maatje, je levensgezel, je alles. Toen kwam het telefoontje van Marco, Sonja was gestorven, ze was vredig ingeslapen, hij was er kapot van, ik ook, alles om me heen viel nu weg, ik had het gevoel een goede vriendin verloren te hebben terwijl mijn eigen vriend hier in bed lag. Na vier dagen van praten met mijn ouders en de dokter heb ik de knoop doorgehakt en liet de beademing stoppen, ook Erik zakte vredig weg. De dokter bleef erbij, hij controleerde nog een keer en zei toen, "het is voorbij meneer van Santen" en schreef de tijd op tien voor acht in de morgen, Erik is dood. Met een klop op mijn schouders verliet de dokter de kamer, mijn ouders waren er ook bij die wilde me niet alleen laten, maar nu zei mijn moeder, "wil je even alleen zijn met Erik"? "Graag mam, dank je", samen met mijn vader liep ze de gang op mij alleen achter latend bij het nog warme maar levenloze lichaam van Erik. Ik pakte zijn handen in de mijne en begon te praten, "weet je maatje, dat woord zal ik nu nooit meer horen zo noemde jij me altijd nu gebruik ik het voor jou", ik liet een wrang glimlachje horen, "dat ik nog steeds van je hou, dat gaat nooit over, ik weet ook dat jij van me zal blijven houden waar je ook bent". "Nu heb je tenminste geen pijn meer en hoef je niet meer te lijden, daar waar je nu naar toe gaat maatje is het mooi en goed geniet ervan", ik barste nu in huilen uit en kon niet meer stoppen, hoelang ik zo gezeten heb weet ik niet, maar ineens was er die warme hand op mijn schouder ik keek op en zag dat mijn ouders terug gekomen waren en dat mijn moeder haar hand op mijn schouder had gelegd. "Kom jongen het is tijd om naar huis te gaan", ik stond op en met een laatste blik op Erik liep ik met ze mee. Mijn ouders zijn met mij naar mijn huis gegaan, daar heeft mijn moeder koffie voor ons gezet en mijn post doorgenomen, er lag ook een rouwkaart bij van Sonja. "Carlo, zei ze zacht, "ik heb nog iets dat je moet zien denk ik". Ze duwde de kaart in mijn handen, ik zag dat de crematie vandaag was, "daar ga ik naar toe ma, ik moet wel". "Zijn dat die mensen waar jij het over had een tijd terug, die collega van je"? "Ja mam, dat klopt". "Wil je dat ik met je mee ga"? "Nee, ik moet dit alleen doen". "Dat hoef je niet jongen, je kunt ons jou laten helpen, je hoeft niets alleen te doen, ik ga wel met je mee". "Dank je mam", en huilend viel ik weer in haar schoot. Bij de crematie van Sonja ben ik samen met mijn moeder achterin blijven staan, na de plechtigheid, die overigens heel erg mooi was, moesten wij als eerste langs de kist, als ik daarnaar toe loop zie ik Marco zitten met zijn arm om zijn zoontje heen en ondersteund door zijn familie, de tranen komen in mijn ogen. Ondersteund door mijn moeder loop ik langs de kist, geef een klein knikje en loop door, in de aula gaan wij in een hoekje zitten en krijgen koffie. De aula loopt langzaam vol, na een minuut of tien zie ik Marco en Tristan binnen komen, ze gaan bij hun familie zitten, opeens ziet Tristan mij zitten komt op mij toe gelopen, springt op mijn schoot en klemt zich vast aan mij, samen zitten we te huilen, mijn moeder wrijft over mijn rug. Tristan laat zijn grip even verslappen, ik kijk hem aan en geef hem een kus op zijn voorhoofd, "ik moet gaan jongen, ik heb het nog druk, kom dan gaan we naar je vader". Ik til hem van mijn schoot en samen met mijn moeder loop ik naar Marco. Als hij mij ziet staat hij op, ik geef hem een hand, "gecondoleerd Marco" en ik begin keihard te huilen, Marco slaat zijn armen om heen en huilt net zo hard met me mee, ons van niets en niemand wat aantrekkend. "Erik", vraagt hij zacht. Ik kijk hem aan, door mijn snikken heen zeg ik, "die is vanmorgen gestorven". Weer slaan wij onze armen om elkaar heen en houden ons strak tegen elkaar gedrukt, ik voel een handje aan mijn jas trekken en kijk naar beneden, het is Tristan, die staat met de tranen in zijn oogjes naar ons op te kijken. Marco tilt hem op en houd hem tussen ons in, zo staan wij met ons drieën samen te huilen. Na wat op een eeuwigheid leek, maar zeker niet langer dan een paar minuten was, laat ik ze los, "sorry, maar ik moet gaan, ik bel je nog wel". "Doe maar rustig aan, ik zie je wel als het bij jou zover is, goed"? "Dank je Marco", hij geeft mij een klein glimlachje, nadat mijn moeder hem ook heeft gecondoleerd ga ik met haar naar huis. Er komt heel wat bij kijken om een crematie te regelen, dat hoef ik jullie niet te vertellen, ik hoefde alleen maar aan te geven wat en hoe ik het wilde, mijn moeder en vader hebben toen alles geregeld, van de bloemen tot de muziek. Ook Marco is op de crematie van Erik geweest en hetzelfde herhaalde zich, bijna een week later. Overdag waren mijn ouders vaak bij mij, om mij te troosten, maar als je in bed ligt ga je toch liggen malen, je denkt terug aan de mooie tijden die je samen hebt meegemaakt, dat je ook wel eens ruzie had vergeet je, alleen de mooiste momenten blijven over en zo is het goed, zo moet het ook zijn. Maar dat maakt het verlies en verdriet alleen maar groter, zeker als je dan ook nog twee mensen hebt moeten laten gaan, ook om Sonja heb ik veel verdriet, in die hele korte periode die ik haar gekend heb was ze toch een innige vriendin geworden. Na drie weken ben ik weer gaan werken, toen ik me ging melden op kantoor bleek dat ze me ziek gemeld hadden en het mij dus geen enkele dag had gekost, in de fabriek kwam ik Marco tegen. Ik keek hem aan en de tranen kwamen weer spontaan opzetten, hij sloeg zijn armen om me heen en hield me zeer stevig vast, iedereen die het zag begreep wat wij doormaakte en liet ons begaan ook de chef. We hebben veel steun aan elkaar gehad, zeker de eerste maanden, we praten toen heel veel met elkaar, dat deed ons beide goed. Het was al zo'n half jaar nadat Erik gestorven was toen Marco mij een keer aansprak op het werk, "weet jij nog dat ik je een keer gevraagd heb om eens echt met mij te praten"? "Ja, dat klopt, maar daar is toen niets meer van gekomen, hoezo"? "Zou ik dat gesprek nog een keer kunnen krijgen"? "Altijd dat weet je, daar heb je vrienden voor Marco". "Tristan gaat de zaterdag met zijn opa en oma mee kan ik dan naar je toe komen"? "Prima, zeg maar hoe laat je bij mij wilt zijn". "Wat dacht je van rond een uur of tien"? "Ja, hoor dat is geen probleem". Die zaterdag was hij mooi op tijd bij mij, ik schonk de koffie in en ging bij hem op de bank zitten, hij keek alleen maar naar zijn mok koffie en zei niets. Na zeker vijf minuten verbrak ik de stilte, "het moet wel heel wat zijn als jij zo stil blijft". "Dit is ook niet gemakkelijk voor me Carlo, je valt van je stoel als je het hoort". "Ik ben niet zo gauw geschokt, dus probeer het maar". "Jij weet nog heel goed dat ik je gevraagd heb om met me te praten toen Sonja net ziek was hé"? "Ja, dat weet ik nog wel". "Een paar weken voor dat haar ziekte bekend werd, wilde ze een keer met me vrijen, maar ze merkte toen iets aan me en vroeg ernaar, ik kon haar toen niet vertellen wat het was, we hadden net heerlijk met elkaar gevreeën en kon het haar toen gewoon niet vertellen, ik maakte me er met een smoes van af, dat ik moe was". "De volgende dag begon ze er weer over, dat ze iets aan me merkte, het vrijen liep niet zoals altijd zei ze". "Ik probeerde me er weer met een smoes van af te maken, maar dat lukte niet ze bleef doorvragen, toen heb ik het haar maar eerlijk verteld", toen viel hij stil. Na een tijdje ik stond op pakte de koffiekan nog een keer en schonk de mokken weer vol, ging weer bij hem zitten en legde mijn hand op zijn schouder. Hij keek me aan, sloeg zijn ogen neer en zei, "ik ben homoseksueel". Stomverbaasd liet ik mijn mond open vallen en wist toen even niet wat ik moest zeggen, meteen schoten er gedachten aan Sonja door mijn hoofd, "als je veel van elkaar houd dan lukt dat vanzelf", toen wist zij dus al van Marco dat hij homo is, die woorden kregen toen voor mij een extra lading, god allemachtig wat een vrouw was dat. "Daar word je even stil van hé", lachte hij. "Ja, ik weet even niet hoe ik het heb, weet je dat allang van je zelf"? "Al een hele tijd, ik merkte wel dat de seks met Sonja, anders was geworden, en eerst dacht ik dat het kwam omdat ik het nogal druk had, later kwam het besef, dat ik eigenlijk allang had geweten dat ik homo ben, maar bleef het ontkennen, voor Sonja en Tristan en natuurlijk ook voor mijn ouders en schoonfamilie, maar dat houd je niet lang vol en dus kwam het moment dat ik het haar moest vertellen". "Hoe reageerde Sonja hierop"? "Op zich heel goed, natuurlijk schrok ze ervan, maar we wisten van elkaar dat we heel veel van elkaar hielden, en dat hield onze relatie instant en toen wij een paar weken later hoorde dat zij ongeneeslijk ziek was, was het voor mij heel erg duidelijk dat ik haar toen niet alleen zou laten". "Weet jouw familie hier al van"? "Nee, nog niet, ook Sonja's ouders en broer weten nog van niets". "Maar heb jij in die tijd dan wel eens wat gehad met een man dan"? "Nee, nog niet". "Hoe weet jij dan dat je op mannen valt"? "In principe weet iedere homo dat hij zo is, dat weet jij ook wel en omdat ik steeds vaker een stijve krijg in de kleedruimte met jullie allemaal erbij, maar ik laat dat zo weinig mogelijk merken, of kleed me pas na jullie om". "Goh, ik heb er echt nooit iets van gemerkt". "Maar er is nog meer". "Nog meer"? "Ja, ik ben ook al een tijdje verliefd op iemand", hij keek verlegen naar zijn schoenen. "En weet die iemand dat ook", vroeg ik toen het me weer te lang stil bleef. "Toen niet, nu wel". Ik had nog steeds mijn hand op zijn schouder liggen, maar alsof die schouder van vuur was trok ik terug. "Jezus Marco, hoe lang weet jij dat al van je zelf"? "Dat ik verliefd op je ben een jaar ongeveer". "Shit Marco wat nu"? "Ik weet het ook niet Carlo, maar ik ben echt verliefd op je, maar jij niet op mij hé"? "Luister jongen, ik heb je altijd een mooie vent gevonden en je bewondert, maar ik ben altijd verliefd op Erik geweest, dat is nooit over gegaan, tot op de dag dat hij stierf ben ik verliefd geweest op hem en misschien nu nog wel". "Ik kan nu op dit moment geen nieuwe relatie aangaan, dat voel ik als verraad aan Erik, ik kan het gewoon nog niet". "Maar je sluit in de toekomst niets uit, begrijp ik", zei hij. "Nee, ik sluit niets uit en voor nu wil ik heel graag jullie vriend zijn". "Heb je het al uitgelegd aan Tristan"? "Wel geprobeerd maar of hij het snapt is nog maar de vraag", ik zuchtte eens diep en keek hem recht in zijn ogen aan. Na een tijdje pakte hij mijn hoofd en drukte een klein kusje op mijn voorhoofd, ik sloot mijn ogen even en voelde een traan op mijn wang. "He, is er iets", hoorde ik zeggen, ik deed mijn ogen open en zag Marco naast me liggen, "nee niets, ik voel me gewoon intens gelukkig met jullie, dat is alles". Einde deel 1, groetjes J

Carlo en Marco de eerste ontmoeting deel 1 (mm:een-op-een, 9219 words) [1/9] Toon alle delen
Auteur: klimbeer-jack	Update: May 19 2008	Kijkers/Lezers: 9177/5668 [62%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
ze kennen elkaar al jaren van het werk, een tragdie in beider leven leert hen pas echt weten wat echte vriendschap is.

Dit is deel 1 van totaal 9 delen.
	toon alle delen	volgend deel