ErotischeVerhalen.com: Man van haar dromen door Martijn

Het herfstige strand was vroeg wakker geworden, maar was toch al niet langer alleen, want toen ik de trappen afdaalde om met een fikse ochtendwandeling een appetijt in eieren en spek op te wekken, zag ik al iemand voor me uitlopen. Het was een vrouw. Haar verschijning vloekte met zee, vroege zon en zand, en leek eerder te passen bij de appartementenhoogbouw in de verte. Ze droeg namelijk een enkellang zwart avondkleed, dat in een omgekeerde driehoek was uitgesneden op de rug, gewaagd diep zelfs, zodat de punt net niet in de aanzet van de billen sneed. De zeebries blies de twee rode linten van de dunne sjaal die ze rond de nek had opzij, en woei de panden van de japon weg van de slanke benen, bij het ene tot boven de knieholte, bij het andere tot halverwege de kuit, en die in donkere kousen waren gestoken, waarvan de afgetekende naad doorliep in de spitse naaldhakken. Die zakten bij elke stap weg in het natte zand van de vloedlijn, waardoor haar lichaam telkens met een klein schokje naar achteren kantelde tot ze zich herstelde. Aan de puntige stand van haar ellebogen kon ik zien dat ze de armen voor haar borsten had gevouwen alsof ze die wou beschutten tegen ochtendkou en natuurelementen. Kwam ze uitwaaien na een laat geworven feest? Vijftig passen liep ze voor me toen ik het strand opstapte, maar door haar wankele gang kwam ik snel dichterbij. Het zout van de zee beet in mijn neusgaten, of was het het zout van haar zweet, dat de sporen droeg van een vrouwelijk parfum, en sterker werd naarmate ik naderde. De naaldhakken tekenden een rij putjes, die zich vulden met zeewater. Ik trok mijn eigen schoenen uit, hing die met samengebonden veters over mijn ene schouder, en drukte mijn hielen in haar afdrukken, die meegaven alsof het haar vlees was. Toen ik haar bijgehaald had, sloegen de linten van haar sjaal in mijn gezicht, als in een laatste poging om mijn toenadering af te weren. Opzij kijkend zag ik dat ze een stuk ouder was dan ik had gemeend. Het nachtleven had diepe groeven getrokken van de ogen naar de mondhoeken. Maar dat maakte haar daarom niet onaantrekkelijk. ‘Heb jij een sigaret voor mij?', vroeg ze me met doorrookte stem, mijn banale goeie morgen afsnijdend nog voor ik hem kon uitspreken. Toen ik een pakje roltabak en een boekje vlooitjes opdiepte uit de zak van mijn kuitbroek, bekeek ze me met iets wat op respect leek. Ze was gaan zitten op het afbrokkelend muurtje van een strandhoofd, plukte een vlooitje, spreidde de tabak met lange bedreven vingers in een lijntje over de lengte uit, gaf enkele draaiende bewegingen om de goeie vorm te krijgen, gaf dan een lik over de gelijmde rand waarbij wat tabakspluisjes aan haar tong bleven plakken, vouwde de sigaret dicht en aanvaarde vuur van me. Ze zoog de rook in haar longen alsof het de zuiverste zeelucht was, en blies zonder de sigaret van tussen haar lippen te halen door haar neus wolken aan de wolkenloze hemel. ‘Steek jij geen sigaret op?', wou ze weten. ‘Ik rook niet.' ‘Waarom draag je dan tabak bij je?' ‘Omdat ik weet hoe akelig het voor een roker is om zonder te komen.' ‘Waarom heb je dan niet een pakje sigaretten bij je? Daar geven de meesten toch de voorkeur aan?' ‘Jij ook dan?' ‘Neen, ik niet.' ‘Zie je wel. Mensen die rollen hebben meer karakter.' ‘Vandoor ook de zware shag zeker?' ‘Vanzelfsprekend. Ik ben kieskeurig' Ze hoestte een schorre lach op. ‘Jij denkt dus dat ik karakter heb.' ‘Neen. Ik weet het. Het is niet alleen dat je shag rookt, maar het was ook je mysterieuze verschijning zoals je voor me uit liep op het strand.' ‘Misschien kwam ik gewoonweg een frisse neus halen' ‘Dat dacht ik eerst.' ‘Nu niet meer dan?' ‘Neen. Ik houd het liever bij mysterieus. Dan is er nog je stem.' ‘Misschien heb ik die wel gekregen van het roken.' ‘Neen. Jij hebt een stem om te roken. Dat is heel wat anders. En tenslotte zijn er de groeven in je gezicht.' ‘Maken die me niet lelijk?' ‘Dat is toch helemaal het punt niet. Ze vertellen me dat je intens leeft', zei ik. Ze trok haar gezicht niet weg toen ik die lijnen met de duim en de wijsvinger van mijn linkerhand naar haar mondhoeken trok. Er viel een korte stilte. De sigaret was op, de laatste rook vervlogen. Ze kwam overeind van haar zitje. ‘Mogen karaktervolle, mysterieuze en intens levende vrouwen honger hebben?' ‘Natuurlijk. Ik wantrouw vrouwen zonder appetijt.' Ze lachte. ‘Gelukkig maar, want ik ben uitgehongerd.

Man van haar dromen (vm:een-op-een, 3367 words)
Auteur: Martijn	Toegevoegd: Dec 05 2011	Kijkers/Lezers: 6669/4945 [74%]	Waardering (verhaal): 8.67 (3 stemmen)
Een vrouw liep voor me uit op het strand