ErotischeVerhalen.com: De lift door Martijn

De deur schoof open. De deur schoof dicht. Ik was niet alleen. In de hoek stond een kortgeknipte vrouw in maatpak en met een zwartleren aktetas. Ze slaagde er moeiteloos in om doeltreffendheid, zakelijkheid en nuchterheid uit te stralen. Om dat imago te doorkruisen stelde ik me voor dat ze erg heet was. Ik bracht haar onder bij het advocatenkantoor dat zich op de allerhoogste verdieping bevond. Ze was nog geen dertig en toch was ze al grijs, niet omdat de verantwoordelijkheid zoveel zorgen meebracht maar doordat ze haar haren grijs had geverfd om die te doen passen bij het lichtgrijze streepje van haar kostuum. Meer dan de snit en de stof van haar pak toonde dat me dat ze stijl had. En evenmin liet ze vergeten ze dat ze vrouw was. Die vrouwelijkheid zinderde in de hoge hakken, de eveneens grijs geverfde teennagels en de insnijding van haar borsten in de openstaande hemdkraag. Met nog meer ijver wilde ik dat ze heet was. ‘Heb je ook overuren geklopt?' trachtte ik aan te meren. Ze nam niet eens de moeite om te antwoorden, maar keek verveeld op haar polshorloge alsof de lift daarmee sneller naar beneden zou gaan en haar van mijn gezelschap verlossen. En toen viel de lift stil. En toen viel het licht uit. ‘Verdomme', vloekte ze haar kille imago aan diggelen. Het deed me kortstondig grinniken van leedvermaak. Waar maakte ze zich druk om? Het noodsysteem zou binnen enkele tellen toch in werking treden. Maar dat gebeurde niet. Met moeite onderdrukte ik zelf een vloek en de plots opkomende bezorgdheid. Mijn mobieltje opdiepend zocht ik het nummer van de liftmaatschappij door het karige licht van het schermpje op de wand te richten. Gelukkig deed de telefoon het nog. ‘Het spijt ons', zei een mannenstem aan de andere kant. ‘Er is een stroomonderbreking in de hele stad. Ook bij ons. En u bent helaas niet de eerste die belt omdat hij vastzit in een lift. Ik kan u alleen maar vragen om geduld te oefenen. Ik vrees dat de wachttijd zal oplopen tot drie uur.' Onmiddellijk was het alsof ik minder lucht voelde in de kooi. Nog voor ik mijn ongenoegen had kunnen ventileren, werd de verbinding verbroken. ‘En?', vroeg ze na enkele tellen, hoorbaar geërgerd dat ik haar de informatie niet ongevraagd verschafte. Ik vertelde haar het slechte nieuws. ‘Drie uur. Dit kan toch niet waar zijn.' Daarna zweeg ze, alsof ze er spijt van had dat ze zich verplicht had gezien met me te praten. Mijn ogen waren ondertussen al genoeg gewend aan het duister om te zien dat ze papieren en laptop uit haar aktetas haalde, die laatste op de vloer legde om er op te gaan zitten en de schootcomputer vervolgens in te schakelen. Meteen was het een stuk minder donker in de kooi. Ik bleef rechtstaan en keek onvermijdelijk op haar neer, terwijl ik de indruk probeerde te vermijden dat ik naar haar staarde. Ze begon te werken, maar kon niet verbergen dat haar gezicht steeds bezorgder ging staan naarmate de tijd verstreek. ‘Denk je dat er genoeg lucht is?', verbrak ze de stilte uiteindelijk. ‘Maak je geen zorgen. Die liftkooi is niet luchtdicht hoor.' Ik zei het evenzeer om mezelf als om haar gerust te stellen. Tegelijk trachtte ik mijn angst voor gesloten ruimtes te onderdrukken. Ook ik had mijn fierheid en wou deze vrouw, die mij duidelijk verachtte, mijn angsten niet tonen. Op mijn beurt was ik gaan zitten, op mijn krant. Een kwart uur ging voorbij. ‘Dit is zo vernederend', zei ze uiteindelijk. ‘Ik houd het niet meer uit. Ik moet dringend plassen.' Onmiddellijk verging mijn dorst. Aan haar gelaatsuitdrukking zag ik dat haar schaamte nog groter was omdat ze me misprees. ‘Ik draai me wel om. En je kunt mijn krant gebruiken.' Reeds was ik overeind gekomen en in de hoek gaan staan. Ik hoorde hoe ze haar schoenen en haar broek uitdeed, hoe ze haar slip langs haar benen omlaag stroopte en tenslotte hoorde ik haar in een forse straal piesen en haar plas tegen de metalen vloer ruisen. Ik wachtte tot ze de krant er over heen had gelegd en draaide me dan om. Een dank je kreeg ik niet van haar. Integendeel. ‘Kijk me niet aan. Ik hoop dat ik jou nooit van mijn leven nog zie.' Door het spel van licht en schaduw leek haar gezicht nog hatelijker dan het al stond. Ik zei niets, ook niet toen ze de penetrante geur van urine probeerde te verstuiven met haar dure parfum. De stank werd er alleen maar erger door. Er ging nog een kwartier voorbij. Hoewel de elektriciteit afgesprongen

De lift (vm:een-op-een, 2224 words)
Auteur: Martijn	Toegevoegd: Oct 16 2013	Kijkers/Lezers: 7423/6502 [88%]	Waardering (verhaal): 8.00 (4 stemmen)
Ik kom vast te zitten in een lift met een collega die ik allesbehalve mag.