ErotischeVerhalen.com: De sollicitatie door Kilo

Zuchtend leg ik de telefoon neer en schrap ik de naam van mijn lijstje. Vier gedaan. Nog eentje. De lastigste. Lore. Ik kijk rond, zoek dingen die ik eerst nog kan doen - uitstelgedrag. Maar het moet. Het hele bedrijf was stikjaloers toen ik een nieuwe telefoniste mocht aanwerven. Een stapel cv's, de meeste met foto, doornemen. Dan kandidaten ontvangen en screenen. Een pleiade aan knappe dames, jonge veulens op zoek naar een baan. Eén sprong er uit: Lore. Ik wist meteen dat ze de allerbeste kandidate was, maar dat ik haar nooit zou kunnen aanwerven. Ze was een pak ouder dan haar concurrentes - 42, iets jonger dan ikzelf. Maar dus wel pakken ervaring, vlot drietalig, uit de kinderen, heel rad van tong, beleefd... Perfect dus. Maar: ze zag er ook veel te goed uit. Een blond kopje, korte coupe. Een paar blauwe ogen. Een heerlijke mond met rode, volle lippen. En verder ook voluptueus: een blouse die net voldoende inkijk gaf op een weelderige boezem, een rok op knielengte. Ze straalde klasse uit, en ik was op slag verliefd. Ik stamelde doorheen het sollicitatiegesprek, en besefte: als ik deze vrouw in dienst zou nemen, zou er hommeles van komen. En zou het enige principe dat nog overeind bleef - hou bed en bureau gescheiden - sneuvelen. Want relaties op kantoor, het werkt niet. Ofwel wordt de lust veel meer, en krijg je thuis ellendige toestanden. Ofwel dooft de relatie uit, en krijg je op het werk miserie. Of ze heeft totaal geen interesse om iets met je te beginnen, en je krijgt een klacht aan je broek en kunt zelf je carrière vergeten. Uiteindelijk koos ik een jonge, onopvallende vrouw als onze nieuwe telefoniste. Maar nu moest ik dus de laatst overgebleven kandidaten het slechte nieuws melden. De vier eerste waren gemakkelijk - ik kon eerlijk zeggen dat we een betere kandidate hadden gevonden. En de vier hadden het ook aanvaard. Maar nu moest ik liegen. Nog vijf minuten voor ik naar een vervelend evenement van een leverancier moet vertrekken. Ik ruim mijn bureau op, en vorm eindelijk haar nummer. Op de valreep. "Ach, ik had het wel verwacht. Eigenlijk ben ik zelfs blij dat ik de baan niet heb", klinkt het aan de andere kant van de lijn. Ik reageer verbaasd. "Blij?" Ze lacht even. "Ja. Ik vond het een bijzonder fijn gesprek, maar ik weet niet of ik wel voor je had kunnen werken." Ik vond het een bijzonder aangenaam gesprek, niettegenstaande mijn gestamel. En ik had wel het gevoel dat het kon klikken tussen ons - maar dat was nu net de reden waarom ik haar niet zou aanwerven. "Ik bedoel maar: je lijkt me een zeer fijne man om voor te werken. Maar ik had het gevoel dat er méér was. En dat gevoel had alleen maar voor teleurstellingen kunnen zorgen: ofwel was het wederzijds, en haalden we ons allebei ellende op de hals. Ofwel was het niet wederzijds, en zou ik ongelukkig geworden zijn." Ik slik even, bekijk voor de zoveelste keer haar cv. Twee kinderen die in de stad studeren, een man, een huis in een dure wijk vlakbij... Ze lacht me vanop haar foto toe. "Dat is eh... eerlijk", zeg ik. "Maar het zou uitgesloten zijn, een relatie met een collega." Weer lacht ze. "Net daarom ben ik blij dat ik de job niet heb. Want ik geloof ook niet in kantoorromances. Maar nu we geen collega's worden, kunnen we elkaar dus wel nog eens ontmoeten." Ik zwijg. Wat kan ik zeggen? "Als je dat wil, natuurlijk. Mijn man zit in het buitenland tot morgen, en de kinderen komen ook morgenavond pas terug thuis. Je zou dus nu al even komen uitleggen wat die andere kandidate dan méér had dan ikzelf?" Vijf minuten later zit ik in mijn auto. En vijf minuten daarna nog steeds, op dezelfde plaats. Ik heb de keuze: ofwel rij ik naar dat evenement, waar ik beleefde praatjes moet slaan met mensen die ik nauwelijks ken, een glaasje flauwe cava kan drinken en dan naar huis kan rijden. Ofwel doe ik wat ik net aan Lore beloofde, en breng ik haar een bezoekje. Ik start de auto, en vind mezelf een paar minuten later op de oprijlaan van een grote, witte villa. Ik stap uit, bel aan. Lore opent lachend de deur. "Dag meneer, brengt u me nieuws over mijn sollicitatie?" Ze loopt me voor, door een grote hall naar een woonkamer waar de haard brandt, muziek op staat en het verder half duister is. Ze is haast onherkenbaar: gekleed in een grijs joggingpak dat alle vormen en buigingen verbergt, op blote voeten. Ze wijst me een plaats aan op de sofa, en loopt naar een grote barkast. "Drinken?" Ik vraag een whiskey, met ijs. Ze loopt naar de keuken om ijs, en babbelt intussen zonder onderbreking. Over de twee studerende kinderen en wat die op studentenkamers zoal uitspoken, over haar man die morgen terugkeert uit

De sollicitatie (vm:een-op-een, 3368 words)
Auteur: Kilo	Toegevoegd: Dec 12 2013	Kijkers/Lezers: 5631/4922 [87%]	Waardering (verhaal): 8.00 (6 stemmen)
Ze was met voorsprong de beste kandidate. Maar ik wist: als ik haar in dienst neem, komen er vodden van.