ErotischeVerhalen.com: eerste hulp bij kapotte fiets.. door Spannend010

Pech of geluk... Onlangs werd ik gevraagd te assisteren bij het vervoeren van een aantal te modificeren ambulances, na enig verschuiven van afspraken en verplichtingen haalde ik "mijn" ambulance op en zette ik koers naar het bedrijf wat de modificaties zou uitvoeren. Eenmaal op de snelweg bleek uit de verkeersinformatie dat de geplande route over de snelweg volledig dichtgeslibd was en het volgen van de kortste route absoluut niet meer de snelste zou zijn. Ik nam de eerste afslag en kwam tot de ontdekking dat veel medeweggebruikers dezelfde informatie op de radio hadden gehoord. Door het oponthoud onderweg had ik een droge mond gekregen en dus ging ik al rijdend op zoek naar een horecagelegenheid om daar wat te drinken en vervolgens door te rijden naar mijn eindbestemming in de buurt van Laren. De weggetjes werden steeds smaller en steeds meer schaduw werd door een bladerdek op de weg geworpen. Uiteindelijk vond ik een open plaats met een bescheiden eetcafé met een fiks terras. Door bordjes in de omgeving werden gasten uitgenodigd hier van een welverdiende pauze te genieten. Het terras was al gevuld met een redelijke groep toerwielrenners waarvan enkelen al aanstalten maakten hun tocht te vervolgen, er werd afgerekend en een enkeling zat alweer op de fiets in de pedalen vastgeklikt. Aan een tafeltje op de hoek keken twee vrouwen aandachtig in de richting van een bospad, er werd wat gepraat met de (schijnbaar) leiding van de groep, ik zag de leiding wat mopperen en "nee" schudden terwijl hij op zijn horloge kijken. Teleurgesteld dropen de dames af en pakten hun beperkte bagage in de zadeltasjes. Ik bestelde me een verse jus en nam plaats aan een tafeltje wat precies de zon vatte, mouwtjes opgestroopt, half onderuit in de ontspanstand keek ik op mijn telefoon of het al wat rustiger was op de snelweg. Een vrouwenstem vroeg om mijn aandacht: "meneer... denkt u dat u hier nog lang zit?", ik gaf aan dat ik in ieder geval zou blijven tot mijn glas leeg was en wellicht nog een jus'tje langer. Ik kreeg te horen dat een lid van de groep onderweg problemen had gekregen met het derailleur van haar fiets en dat ze ieder moment kon verschijnen, de afspraak was dat zij zich hier bij de groep zou voegen en vervolgens weer mee zou fietsen. De leider had echter beslist dat de groep niet langer kon wachten, de vraag was of ik door wou geven dat de groep, of in ieder geval één auto, zou wachten op de eindbestemming van de tocht. Ik stemde in en ging rustig door met waar ik mee bezig was. Mijn glas ging leeg, de volgende ook en pas toen zag ik in de verte iemand op een racefiets steeds dichterbij komen. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer mijn hormonen door mijn lijf gierden. Onder de fietshelm slingerde een paardenstaart in hetzelfde tempo heen en weer als haar benen. Ik kreeg niet de kans om iets te zeggen omdat ze met een van pijn vertrokken gezicht afstapte en binnensmonds scheldend het café in verdween. 2 minuutjes later kwam ze weer naar buiten en installeerde ze zich aan een tafeltje vlakbij mij, nippend aan een groot glas ijstee. "mevrouw... begon ik... als u op zoek bent naar een groep, dan bent u degene aan wie ik door moet geven dat ze door zijn gefietst naar de eindbestemming van de tocht"... een zucht en een teleurgestelde blik tot gevolg hebbend... Ik vroeg haar wat het probleem was met de fiets, tijdens een klimmetje een viadukt op was haar versnellingsapparaat vast komen te zitten zodat de fiets weigerde de ketting op het buitenblad te leggen waardoor deze blonde schone veroordeeld was tot de 7 laagste versnellingen. De afgelopen 20 kilometer had Karin met een enorm hoge beenfrequentie moeten trappen om nog enigszins vooruit te komen. Haar hoofd was nog altijd rood aangelopen en haar bovenbenen lieten duidelijk de contouren van een paar machtige bovenbeenspieren zien. Hulpvaardig als ik ben, en opvallend gevoelig voor de charme van deze sportieve blondine bood ik aan om te kijken of ik wellicht iets voor de fiets, en vooral voor haar, kon betekenen. Een snelle blik op haar niet nieuwe maar zeker mooie racefiets leerde dat er twee schroefjes waren los getrild en daardoor was het derailleur niet meer in staat de ketting opzij te duwen. Dat was al gezien door haar groep, er was echter niet het juiste gereedschap meegekomen om dit onderweg te kunnen verhelpen. Ik vermoedde dat in de Ambulance waar ik mee was wel het juiste sleuteltje zou zitten, de ambulance hing aan elkaar met dit soort schroefjes dus er was een goede kans. Terwijl Karin verder bijkwam van haar onnodige inspanning liep ik met de fiets aan de hand naar mijn auto, pakte de het gereedschap en na enig zoeken vond ik het passende sleuteltje. "Lukt het een beetje?" klonk het achter me... "nou, fiets even een stukje, misschien moet het nog afgesteld worden" .. antwoordde ik als een volleerd mechanieker. Karin was duidelijk aangenaam verrast en zei dat ze het eerste half uur geen zin had om op het smalle zadel te gaan zitten. Haar benen waren nog flink hard viel me op, met een duidelijke dubbele bodem en glinsteringen in mijn ogen stelde ik dat ze wel toe was aan een massage om de spieren weer soepel te krijgen. Ze was het

eerste hulp bij kapotte fiets.. (vm:een-op-een, 2063 words)
Auteur: Spannend010	Toegevoegd: Apr 27 2014	Kijkers/Lezers: 6359/5065 [80%]	Waardering (verhaal): 8.00 (4 stemmen)
Een wielervrouw heeft een klacht aan haar fiets en wordt geholpen door een voorbijganger met alle leuke gevolgen van dien